De voorspelling voor vandaag was helemaal niks en het was
vanmorgen ook zwaar bewolkt, maar je zag het wel open trekken. Om een uur of
elf belde Wim enthousiast dat hij de eerste parapenter had gesignaleerd, en
inderdaad lijkt vliegen dan mogelijk. Ook al heb ik juist hier de idiootste
parapenters gezien, mannen die met twintig kilometer per uur rugwind nog zouden
starten met een passagier, en dan nog een paar ultralage swoops doen en bij de
landing tot twee meter boven de grond doorspiralen. Dus een parapenter hier wil
nog niet noodzakelijkerwijs zeggen dat het echt vliegbaar is. Hoe dan ook, na
m’n te lange geaarzel van gisteren wilde ik toch wel voor de zekerheid naar
boven. Ik bleef er veel langer dan mijn gewoonte is kijken, afwegen, bedenken
of het nou wel een goed idee zou zijn om te vliegen en waarom dan niet. Ik hou
niet van de vrij stevige wind die er stond en de wolken waren best fors en
laag, maar aan de andere kant stond de wind er wel mooi op en de wolken werden
niet duidelijk groter. Zoals dan weer wel mijn gewoonte was ik dus als eerste
de berg af, en ik draaide direct makkelijk omhoog. Het leek me een goed idee om
rond de start te blijven hangen om op de jongens te wachten. Tegen de tijd dat
zij ook gestart en omhoog gedraaid waren was ik weer aan het twijfelen
geslagen. Ik heb sinds vanochtend een beetje koppijn, ik moest toegeven dat de
bellen echt niet turbulent waren maar ik had het toch maar matig naar m’n zin,
en over het meer zag ik de wolken met een noodgang naar het zuiden jagen. Halverwege
de tandjes bedacht ik dat ik gewoon niet wilde vliegen nu, vandaag, om wat voor
reden dan ook. Ik draaide me om en toog richting landing, waar ik ruim
tweehonderd meter boven starthoogte aankwam. Dan maar een paar bochtjes
draaien, stalletje, beetje rondcrossen. Een paar honderd meter boven de grond
werd het flink turbulent en ik zag de golven wind door het koren slaan. Eng
maar gelukkig is het landingsterrein groot en vrij aan te vliegen en er was
verder niemand in de lucht om me in de weg te zitten. M’n final zag er niet uit
en was meer dan spannend, niet leuk, maar ik kwam netjes op m’n voetjes op het
juiste terrein terecht. Dus dáárom had ik niet moeten vliegen, wat een akelige
landing! Ik maakte me een beetje zorgen om de jongens met hun enkeldoekertjes,
maar ze zijn duidelijk prima piloten en inderdaad ze kwamen onelegant maar
heelhuids naar beneden.
Gezellige avond met Thibault, de jongste aanwinst van het
Franse team. Gekletst over alles en iedereen, hoe Sascha denkt als Mario en hoe
Julia op Tonio lijkt en hoe hij me weer aan Conrad doet denken, dat iedereen
wel van Pierro moet houden en dat Christian zo voorkomend is maar wel altijd te
laat. Over Luis waarvan ik keer op keer nieuw ontdek dat hij er niet meer is,
en over hoe hij bijdroeg aan een echte teamspirit. Thibault is een schatje,
jong en slim en aardig en een uitstekend gastheer. Opnieuw iemand die bijna
twintig jaar jonger is dan ik, waar ik misschien wat levenservaring op vóór heb
maar zeker niet vliegervaring. En opnieuw stellen we vast dat er zo ontzettend
veel verschillende types vliegen, goed vliegen, ondanks dat je zou verwachten
dat zo’n uitzonderlijke sport een bepaald type zou selecteren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten