De Rayse hei, maar dan anders. Kleiner, beter, hipper.
Meteen toen we de oprijlaan opdraaiden moest ik aan ons familievakantie-oord
denken, vanwege de dennegeur en het blije gevoel dat je krijgt als je in het
licht van de koplampen een pad en bloemen en de contouren van het huis ziet. De
indeling van het huis is ook nog eens exact hetzelfde en er is een guesthouse
op dezelfde plek als waar we vroeger het theehuis hadden. Maar terwijl onze
familie de boel liet vervallen en we nog met gaskousjes in de weer moesten om
licht te maken, hebben Lon en Douglas hun property nou juist enorm opgeknapt en
met smaak en zorg ingericht. Het is een oord dat nooit af zal zijn maar ze
hebben er wel voor gezorgd dat het comfortabel is en aangenaam oogt. Ik ben er
helemaal weg van. Drie uur rijden vanaf San Francisco, op een enorme hoge
steile klif met uitzicht over de Stille Oceaan, vlakbij een schattig dorpje van
bijna Scandinavisch aandoende huizen en met net genoeg winkeltjes en toeristen
om er goed leven in te hebben, in een koel en mistig zeeklimaat waar het nooit vriest
en nooit heet wordt. Bij m’n wandeling over de grond vanmorgen zag ik een
zeearend overzweven, en terwijl we slingers zaten te vouwen kwetterden de
kolibries tussen de bloemen. Lon heeft net een hek laten plaatsen om de reeën
uit de tuin te houden en er groeien eucalyptusbomen, irissen en rozen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten