St. Genis

Nou had ik wel zin om te vliegen en het leek ook een goeie dag te worden, maar de Chabre was afgesloten voor een wielerwedstrijd. Elk jaar hetzelfde. En ik had geen puf om een lift naar de Longeagne te organiseren, dus we gingen wandelen. Een, twee uurtjes in de Gorge de Riou achter St. Genis, nauwelijks helling en veel schaduw en met een lange lunchpauze bovenop. Eitje dus. Daarna nog een traag rondje in het plan d’eau. Toch stond ik te trillen van de inspanning. Ik ben er duidelijk nog niet en ik wilde meteen maar m’n hangmat in. Maar Mart had gezegd dat ik eigenlijk alleen welkom was op het heetst van de dag, omdat hij dan toch niet kan werken. Op visite dus, en al pratend realiseerde ik me iets belangrijks. Ik mis het wedstrijdvliegen vreselijk omdat ik bij lange na niet al m’n ambities heb waargemaakt. Omdat er niks fijners is dan op goal landen. Omdat het zo’n heerlijk voldaan gevoel is als je een mooie vlucht hebt gemaakt. Maar de oorspronkelijke reden dat ik heel graag wilde gaan hanggliden, ooit toen ik het op m’n elfde op tv had gezien, was de kick van de start. Van een houten vlonder afhollen. En dat doe ik nog steeds, en ik vind het nog steeds fijn. Spannend, overgave vol vertrouwen.

Ik had net bijna alle spullen de tent in gesleept toen het begon te regenen. M’n diepvriesgroente zou geen etmaal goed blijven dus dat moest op, dan maar koken in de tent. Na het onweer nog een tijdje met Martin zitten kletsen en daarna vroeg naar bed, zodat ik vandaag alsnog kan proberen hoe het vliegen gaat.