De voorspelling was niet denderend maar donderdag en vrijdag zijn in geen geval vliegbaar dus toch maar naar boven, gezellig ingeklemd tussen Atilla en Gerolf. Terwijl ik achter Thierry opbouwde zag ik Jean-Francois en Yves starten en uitzakken, dus ik wist vrij zeker dat het de vis zou worden. Niet erg, ik heb er vaak geland en zeker met de Fun is het goed te doen. Mike en Tim zouden m’n pakzak brengen en mij eventueel naar de camping rijden. Maar net toen ik klaar stond om te starten reden er drie ambulances het veld op omdat Loulle (80) z’n been had gebroken. Hij landt al jaren op z’n wielen en kennelijk was ie net een paar meter tekort gekomen acherm. Ik aarzelde of ik het aandurfde om eventueel over de pompiers heen te landen, maar ik wist ook dat het nog een hele tijd zou kunnen duren voor ze weer weg waren dus ik startte toch maar. Met enige moeite draaide ik met Seppi omhoog en op zo’n tweeduizend meter wist ik zeker dat ik de camping nog zou halen zelfs als er een puist tegenwind zou zijn. Omdat ik nog altijd trillerig ben van de kinkhoest leek het me geen goed idee om langer te blijven vliegen, dus met luie ruime bochten draaide ik naar beneden. Voor een perfecte landing: er was helemaal niemand om het te zien. Dat lijkt toch wel een voorwaarde voor zo’n mooie landing, geen publiek.
Phil kwam er kort na mij bij en met Booty en Enda, Mike en Tim bleven we slap lullen totdat Darren en Gordon eindelijk waren ingepakt zodat we Gordons auto konden gaan halen. Ik al die tijd in m’n bikini omdat ik hoopte nog even het meer in te kunnen plonzen. Dat lukte maar net want om acht uur moest ik bij Babs zijn voor het eten en voor nog meer geklets en vlieg- en reisavonturen van lang geleden. Vogels die ons de weg wezen, militaire bewaking op goal in Zuid-Amerika, vleugels die van de auto vielen, hitsige boeren waar je de telefoon wilde gebruiken. Ik ben zelden de enige met zo’n verhaal.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten