Plouf

Césare en Romi

Ik leef het prinsesseleven. Na ontbijt op onze eigen veranda rijden we in mijn auto naar boven en leggen Martin en de Britten m’n vleugeltje aan de enige ring pal op de start. Omdat ik niet wilde wachten tot de wind naar het westen zou draaien startte ik zelfs ruim voor de briefing, half twaalf dus nog voor de middag ook. Op noord. Desalniettemin kwam ik op de bocht van de riggel een fijn belletje tegen dat me tot zo’n honderd meter boven start uit bracht. Een parapenter en een vogel zagen me draaien en kwamen erbij, en zij gebruikten het belletje nog veel beter dan ik. Wegens slappen handjes stak ik toch al snel naar het noord landingsterrein, waar Haiko met z’n vrienden mijn verrichtingen volgden. Met natuurlijk een bijzonder onelegante landing tot gevolg, erg jammer van zo’n leuk vluchtje.

Martin verscheen precies toen ik helemaal ingepakt was en zo kon ik nog voor m’n lunch nog gauw een stukje zwemmen. De rest van de middag zaten we loom in Martins schaduw naar de landende wedstrijdpiloten te kijken: Atilla, Mario, Jean-Yves. ’s Avonds vliegverhalen bij de Zwitsers rond mijn tent, waar Kirsty in zit.