Einde vakantie

 

Ik was vrij vroeg op het landingsterrein van Doussard, er was geen delta te zien en de wind was noord. De parapenters raadden me af om te vliegen vanwege de drukte. Op m'n eentje durfde ik het wel aan vanaf Sapenay en ik moest 's avonds toch die kant op, dus daar reed ik heen. De startomstandigheden leken me echter niet denderend dus in plaats van een vliegdag werd het weer een hangmatdag. Niet verkeerd in de stilte van de bergtop, met af en toe een specht of een buizerd en met uitzicht op een kudde runderen. Ik ben dol op koeien, ik vind ze aardig en ze intrigeren me. Wat brengt hen er toe om op een gegeven moment naar de voerbak te kachelen? Waar de grootste stier van het stel de grootste koe wel tien keer wegduwde omdat hij er zelf bij wilde. Of jonge dieren die een stukje mijn kant op komen, dan toch maar niet te dichtbij, en me nog een tijd lang in de gaten blijven houden.
Om zeven uur was ik bij Lolo en Nadege en hun twee kinderen die er in de verste verte nog niet waren toen we elkaar voor het laatst zagen. Het werd een gezellige barbecu met ook Armand, de zoon van Robert en Marie die ik me ook nog herinner. Robert kwam heel laat ook nog even langs. Ik mocht op de sofa slapen en vanochtend moest Nadege werken maar met de rest van de familie klauterden we naar beneden om door een schitterend deel van de Chéran te waden. Laurent met de driejarige Adele op z'n rug en hele stukken de vijfjarige Gabin op z'n arm erbij, door het snelstromende riviertje vol spekgladde keien.
Na de lunch brachten ze me naar de Semnoz, waar ik toch maar weer de Fun pakte vanwege het gebrek aan wind in het dal. Dat kwam goed uit want ik kwam veel te hoog uit waardoor ik op het laatste moment alsnog 180 graden moest draaien en onelegant op m'n wielen landde.
Ze vinden het prima als ik nog een nachtje blijf, alle campings zijn vol en de meteovooruitzichten maken niet evident waar ik morgen en eventueel zaterdag nog kan vliegen. Liever niet op de Forclaz omdat het er zo achterlijk druk is, maar aan de andere kant zijn Henk en Ingi daar en dat vind ik dan ook wel weer leuk.

Zaterdag
De kinderen wilden best nog een keer mee naar de Semnoz dus ik werd weer omhoog gebracht, waar de school ook al stond opgebouwd. Vanwege de kinderen startte ik vroeg, toen er nog geen enkele beweging in de lucht zat, en opnieuw was ik ontevreden over m'n landing. Zelfs als ik m'n approach goed doe kwak ik toch weer op m'n wielen/knieen. Het gaat mis op het punt waar ik uit zou moeten ronden en m'n blik op de verte zou moeten richten. Daar word ik bangig en begin ik stiekem al een beetje te duwen.
Omdat het nog vroeg was en omdat ik toch graag een goeie landing wilde ging ik nog een keer omhoog. De laatste landing was niet geweldig maar volgens Robert eigenlijk best goed. De wind hielp niet en het terrein is lastig, dus van hem mocht ik tevreden zijn.
Zodra ik m'n duim opstak stopten er twee auto's! Waarvan er eentje helemaal naar de top reed.

Zondag
Er zijn wel eens mensen die zeggen "ach Hadewych, er is meer dan hanggliding". Dat is bijna waar. Er is meer dan hanggliding competitie. Ook zonder wedstrijden is het nog leuk. Maar nee, er is niet méér dan deltavliegen. Het is het leven, het is een complete gemeenschap. Nadege en Lolo ken ik van het vliegen en Laurent en familie ook. Ik ben nog een nachtje in Dijon gebleven om nog heel even te genieten van het logeren in een gezin met kleine kinderen en met vrienden over vanalles maar vooral over vliegen te kletsen.

Zondagavond
Na een vrij voorspoedige rit draai ik m'n straat in, waar meestal geen handige parkeerplek is zodat ik de auto gewoon midden op straat met alarmlichten aan ga afladen. Traditiegetrouw bel ik dan bij de buren aan om hulp te vragen en bij te kletsen. Maar Patrick van tien deuren verderop had me langs zien rijden en kwam al hulp aanbieden. Het hele gezin deed mee om twee vleugels (één de hele zomer ongebruikt) en karrevrachten camping- en vliegspul uit te laden. In een vloek en een zucht was het gebeurd. Omdat er ook niet-vliegmensen zijn die het leven de moeite waard maken.