Sapenay

Tim en Flic in het natuurreservaatje dat vroeger ons landingsterrein was

Tim wilde graag zo ver mogelijk richting Bretagne vliegen waar Flics ouders een huisje hebben. Vanwege meteo en luchtruim leek de Semnoz de beste optie maar de start lag in de wolken dus reden we verder, naar de Sapenay. Daar heb ik meer dan dertig jaar geleden voor het eerst langer gevlogen dan een top-to-bottom. Ik herinner me nog dat ik alleen een t-shirtje aan had omdat ik gewend was naar beneden te glijden, en dat ik op de dynamiek kon soaren en dat m'n hele lijf schudde en rilde van de kou.
De school was er ook bezig en er hingen wat parapenters. Ik startte voor Tim, vond niks bruikbaars en begon al richting landingsterrein te gaan toen ik boven het kruis een heel redelijke bel vond. Die nam ik tot zo'n tweeduizend meter en Tim kon mooi zien waar ie wezen moest. Eindelijk een echte winddummy! Toen ik terug over start vloog was ik alles kwijt en ging ik alsnog naar het landingsterrein. Niet het officiele want dat lag vol hooirollen en er staan hoge bomen omheen, maar het heel veel grotere veld verderop. Gemaaid en droog dit jaar. Stom genoeg gebruik ik nog altijd afstandsindicatoren om m'n circuit te bepalen, in plaats van hoeken. Ik kom dus altijd in het midden uit en ik gleed uit over het gemaaide gras. Jammer van een verder heel leuk vluchtje.

Dankzij mijn traditionele landingsselfie zag Nadege dat ik in de buurt ben. Ik ga er vanavond eten en slapen. Dat komt mooi uit want naast me werd keihard gesnurkt. Ik heb dus ingepakt en nu zit ik naast de tandemverkoopster, waar een Nederlander wanhopig probeert tandems voor z'n hele gezin te reserveren op een moment dat het hem uitkomt. Hij heeft duidelijk geen enkel idee van wat schermvliegen inhoudt. Ik hou me er buiten.