Ik had m’n dag beter kunnen besteden maar ik kon in ieder geval een beetje helpen op de start. St Andre, waar het goeie veld van Lamure verboden terrein is tegenwoordig en het officiele landingsterrein bij het meer levensgevaarlijk. Dus als ik wilde vliegen zou ik voor de start moeten landen. Tyler en Kay zouden me daar wel ophalen. Maar in het uurtje dat we stonden te aarzelen (Kathleen vliegt ook alleen nog maar eenvoudig, ze heeft een ziekte waardoor ze haar linkerhand niet goed kan gebruiken) trok de wind zodanig aan dat ik blij was dat ik niet had opgebouwd.
Ondertussen liep de organisatie volkomen in het honderd. De scores zijn al dagenlang fout en er is veel stress door de extreme verplichtingen van radio en trackers enz. Elke piloot heeft een registratienummer, een ranking en een trackernummer en die komen niet overeen. Nu hadden ze ook nog eens nummerbordjes op de berg gelegd die ze vervolgens gingen wijzigen terwijl de piloten al aan het rondsjouwen waren. Bovendien werd verteld dat de rigginglijst die met whatsapp was gestuurd (de scores) niet gebruikt kon worden om te weten bij welk nummer ze op moesten bouwen.
De Fransen hebben bedacht dat ze geen ordered launch doen maar wel ordered rigging, dus als je wil zou je gewoon in de startrij moeten gaan staan. Maar de mensen die dat deden werden vervolgens naar de andere startrij gedirigeerd, waar ook al een rij stond. Bizar. De launch crews spraken geen woord engels waardoor met name de rigids in de stress schoten, omdat die er niet op vertrouwden dat ze op de juiste manier geholpen werden. Er stond een keiharde puist wind maar de sportsklasse werd gewoon de berg afgegooid. De taak was heel erg lang, met een deadline om half acht, tegen de wind in.
Er is uiteindelijk een ernstig landingsongeluk gebeurd, wat natuurlijk niet de schuld van de organisatie is maar het is toch de vraag of het allemaal niet wat beter doordacht had kunnen worden. Toen ik al lang en breed in bed lag en de ventilator wat zachter wilde zetten zag ik dat Ken er nog niet was. Een uur ’s nachts. Ze waren hem, na retrievebevestiging, vergeten op te halen zodat hij zeven uur op een berg had zitten wachten. Om half twee in de nacht kon ik ‘m wat te eten geven.
Wij zijn ondertussen wat wezen zwemmen en kletsen bij het meer van St Andre, waar ik zoveel mogelijk vragen van Tyler probeerde te beantwoorden. Toen Gordon laag zat sprongen we in de auto maar het bleek nog een drama om bij hem te komen. Ik herinnerde me weer hoe vreselijk het was toen we alleen maar Garmins hadden, met een pijl en de mededeling dat je piloot honderd meter die kant op stond. Alleen was er dan geen enkele aanwijzing hoe je daar moest komen en meestal was er wel een kanaal of een bos tussen de piloot en de auto. Ik vond het verschrikkelijk. Tegenwoordig open ik de whatsapp pin van de piloot in Waze en zo werden we via een onmogelijk four-wheel-drive weggetje naar Gordon geleid.
Sasha, ik, Sofia (foto Nicholas Boucley)
jeetje wat een toestand
BeantwoordenVerwijderen