Soaren bij de Slufter

Eigenlijk had ik m’ n katertje weg moeten dutten, eigenlijk had ik vanmorgen willen sporten om twee zinnen met P te kunnen wisselen, eigenlijk had ik m’n huis moeten houden, eigenlijk zou ik even bij Ruud langs, eigenlijk moet ik boodschappen doen. Maar fcf, flying comes first, en het was weer heerlijk. Dankzij de fantastische hulp van Jaap, Jeroen, Nico, Robbert en dankzij weer een paar kuststarts in Newy kon ik heerlijk even uitblazen op de Maasvlakte. Wat een verschil met vorig jaar! Niet alleen startten we nu bij de windmolens, waar het ideaal opbouwen en starten is, maar ik voel me ook ontieglijk veel zelfverzekerder. Een kabelhulp heb ik nog wel nodig, trouwens zonder twee man extra krijg ik de ouwe Uno niet eens opgebouwd, maar ik raak niet meer gestresst van veel wind. Start gewoon aan de basebar, en ook al trok een luffline m’n nummer 2 lat flink omhoog waardoor het toestel nog zwaarder stuurde dan normaal, een kwartiertje kon ik leuk met Sitting Bob op en neer soaren voordat ik alsnog uitzakte. De mannen hielpen me weer naar boven zodat ik een tweede startje kon maken, maar de wind was behoorlijk naar het westen doorgedraaid en ook een beetje afgenomen, dus na een minuut of tien zakte ik er weer uit. Never mind, ik voel m’n wangen nog nagloeien van de zon en de wind, helemaal heerlijk.

O o Den Haag

Sydney Central

Northern Territories

brok in m'n keel

Met alle skype, facebook, txt en mail zou je denken dat het totaal niet meer uitmaakt waar je bent of hoe ver weg je vrienden zijn. Toch vertelt Selmsey me alleen per sms dat ie is uitgezakt, weet ik van Fluffy dat haar kies er niet uit hoeft, als ik nog in Australië ben. Ook bijzonder: zodra ik vertrek wil iedereen nog een keertje bellen. Heel lief wel, ’s avonds voor vertrek werd ik telefonisch doorgegeven aan de hele club in Corryong, en terwijl ik aan de balie ruzie stond te maken over het doorlabelen van m’n harnas (niet gelukt, dus m’n harnas is nog in Peking) nog een allerallerallerlaatste lief afscheidstelefoontje.

Bij vertrek had ik m’n sleutels op de voordeur laten zitten, dus ik belde de buren om half zeven ’s ochtends wakker om me binnen te laten. Binnen trof ik een bloemetje met een ‘welkom thuis’kaartje van diezelfde buren aan. En nieuwjaarskaarten, zodat ik me weer schaam dat ik niks van me heb laten horen.

Het is schitterend weer en ik heb zin om vrienden te zien.

M’n vrienden, club, geliefden, kennissen in Australië zijn me zeer dierbaar, en ik kan me ondertussen geen leven zonder hen voorstellen. Het was leuk om te horen dat het H is here gonsde, en lief dat iedereen vraagt waarom ik niet blijf. Maar het leven zou toch wel heel anders zijn in Newcastle als ik er zou wonen, werken, verantwoordelijkheden hebben, een dagelijks onderdeel van de club zou zijn. En belangrijker nog, ik heb hier in Den Haag een compleet leven met mensen en belevenissen die ik voor geen goud zou willen missen.

Daar gaan we weer

Bah wat zie ik op tegen de lange reis en wat zal ik het hier weer vreselijk missen. ’s Ochtends m’n badpak aan en een half uurtje baantjes trekken in de oceanpool. Altijd en overal op m’n blote voeten lopen, starten vliegen landen op blote voeten, keurige mensen in de supermarkt op hun blote voeten. De golven die tegen m’n rug breken. De zoete lucht van bloemen aan de bomen en de warme lucht langs m’n huid. Dixon park waar ik eindeloos kan oefenen en als de wind draait zijn er vriendjes om een biertje mee te drinken. De sfeer in de club, waar de meeste piloten elkaar tientallen jaren kennen en elkaar een paar keer per week zien, waar bijna alle leden naar elkaars feesten gaan. Waar mensen mij bellen om te vragen of ik kom vliegen en of ik vervoer nodig heb. Talloze keren dat me gevraagd werd waarom ik toch zo nodig terug naar Den Haag moest, ik hoor tenslotte hier.

Ik zal Conrads huishouden missen, waar ik deel van mag uitmaken. Zijn dochters, die een onbeschrijfelijke rotzooi achterlaten die ik dan weer opruim. Fluffy, die doodmoe thuiskomt van haar werk, als Ratty er niet is moet ik even voor haar zorgen. Ik spreek haar bijzonder graag.

Ik zal Conrad missen voor wie buiten spelen een urgente en acute eerste levensbehoefte is. Vliegen, zwemmen, skateboarden, fietsen. Maar in de eerste plaats komt altijd zijn zorg voor anderen, voor z’n kinderen, patiënten, z’n moeder, voor Nicola, Fluffy en mij. Hij weet dat wij alledrie duwtjes nodig hebben voor we iets spannends durven te proberen, en hij doet het ons voor, helpt, kalmeert.

Gisteravond scheurde hij z’n kuit en nou kan hij nauwelijks lopen. Ik verwacht dat hij binnen een paar dagen weer vliegt, hij gaat het niet volhouden om wekenlang te zitten.

En ik mis m’n vriendjes, Hairy Karl en Adam en Mickey en Paul en JOD en natuurlijk Selmsey.

Oefenen en meer oefenen en nog een keertje oefenen

Indigo

Wat een fantastische dag! Vandaag alleen al was het waard om weer naar Oz te komen. Ik had me flink verslapen zodat ik pas om acht uur m’n baantjes in de pool trok. Toen ik thuis kwam stond Conrad de Malibu op te bouwen, en de rest van de dag hebben we steeds vliegen en op de kinderen passen afgewisseld. Ik heb zeker twintig toplandingen gemaakt, een keer of vijf perfect geland in het park met m’n voeten netjes bij elkaar en m’n knieen opgetrokken, mooie starts met de basebar zo lang mogelijk bij me, drie keer beneden van de trap gestart, een paar keer tot de surfclub bij Streszlecki gevlogen en me weer terug omhoog gewerkt. Ik ben waanzinnig moe, echt volkomen leeggevlogen, en heel heel heel erg tevreden.

Dixon park

Frans, ik, Adam, Mickey, Harry

Conrad vanmorgen

Een lange dag vol tijdverspilling, heerlijk echt vakantie. Ik was wat later dan m’n gebruikelijke zes uur bij de oceanpool, gesloten wegens verversing van het water. Dan maar een half uurtje in de golven springen, ook lekker. Daarna heel Newcastle rondgefietst op zoek naar een specifiek boek dat ik aan Conrad kado wilde geven, maar er zijn hier nauwelijks boekwinkels. Twee tweedehandswinkeltjes, waar ik lang bleef kletsen over alle Nederlandse auteurs die er lagen, en de Book grocer waar alle boeken een tientje kosten maar waar er weinig systeem in de collectie zit.

Terwijl ik zat te lunchen zag ik Ben opbouwen, dus ik stormde naar buiten, bouwde de Malibu op en deed twee toplandingen op Dicko’s. Dat was alles bij elkaar twee of drie minuten vliegen, en omdat de wind doordraaide naar het oosten en afnam, bleven we de rest van de middag besluiteloos op de start rondhangen. Er werd wel gevlogen, vooral op Strezlecki, maar volgens Mickey was het gevaarlijk en inderdaad crashte Kotzi tegen de oosthelling van Merewether. Geen schade behalve een upright, maar een eng idee dat de lucht zomaar onder je weg kan vallen.

Ik wilde de verloren tijd gebruiken om m’n Litesport kort te pakken, maar er moest een piepklein schroefje uit de leading edge waarvoor ik het juiste gereedschap niet had. Ik wist ook niet zeker of dat schroefje inderdaad los moest, en ik belde Adam om Noma’s telefoonnummer te vragen. Adam hing ruim honderd meter boven het strand en kletste wat, zij het onverstaanbaar door het windgeruis, en stuurde me vervolgens een tekst met Noma’s nummer. Met z’n enorme smartphone in gladde handschoenen, zonder borg.

Tegen het eind van de dag haalde Harry even de juiste schroevedraaier. Uiteindelijk was de Litesport klaar toen het ruim te laat was om ‘m nog naar de fabriek te brengen. We dronken een biertje in Beaches, en toen was de dag alweer om.

lokale tv

beroemd in heel Forbes county.... 
en nog eentje

laatste dag in Forbes

Ik denk dat het nou waarschijnlijk toch wel echt de laatste keer is, voor langere tijd, dat ik hier ben. Acht keer Australië, het is wel genoeg geweest. Maar acht keer Forbes, dat is nooit genoeg. Daarom had ik erg graag willen vliegen vandaag, maar ondanks dat vrijwel iedereen een start waagde heb ik weer ingepakt. De harde windvlagen en dusties sloegen op m’n vleugel, m’n neuskapje blijft niet zitten en als dat tijdens het vliegen loskomt heb ik een groot probleem, ik heb alweer niet genoeg geslapen, de omstandigheden zijn zodanig dat ik vooral niet wil landen en iedereen die de lucht in ging had de grootste moeite om hoogte te krijgen. Ook al blijft het de moeilijkste beslissing, zeker als ik denk dat ik de komende jaren niet meer hier zal vliegen, ik ben toch blij dat ik op de grond ben gebleven. Cameron heeft wel twee starts geprobeerd, maar hij zakte uit. Net als Noma, Federico, Hans-Peter, nog een paar. Uiteindelijk heeft niemand van de vrouwen gevlogen. Ik heb net afscheid van Camo en van chauffeur Pete genomen, en de rest van de middag zal ik proberen het huis schoon op te leveren terwijl ik ondertussen bekijk hoe Conrad en anderen inmiddels al bij Wellington zitten.

Lange dag

Volgens de voorspelling zou de wind enorm draaien en toenemen, vanwege de cycloon die inmiddels dichtbij is, maar er zouden ook hoge cumulus zijn en sterke, hoge lift. Een taak van 194 km dus, en ik verwachtte een zware sleep. Het pakte echter weer eens totaal anders uit dan voorspeld: de sleep was rustig en de lift inderdaad sterk, maar niet erg hoog. In een vrij grote gaggle draaide ik mooi bovenin mee, zonder te vluchten of zelfs maar naar de buitenkant te bewegen. Ik was best trots op mezelf, maar afijn het hielp allemaal weinig want van de top van de lift op 1500 meter knalde ik in een paar seconden in vette sink terug naar de grond. Vijf kwartier gevlogen voor niks. Never mind, ik kreeg allemaal drank en hulp en binnen een kwartier lag ik alweer op de dolly. Deze keer wist ik dat de lift lager bleef dan voorspeld, dus toen ik op 1600 zat stak ik weg, achter Cameron aan. Natuurlijk was ik ‘m binnen no time kwijt, ik ga vreselijk langzaam met m’n mast en ronde basebar. De rest van m’n nogal korte vluchtje was een kwestie van bijna landen, bewust over een triggergebied glijden, en dan in turbulente, harde lift weer omhoog. Maar niet genoeg, na dertig kilometer was het over. Ik zag een hangglidingauto stoppen, altijd een fijn gevoel dat er iemand kijkt terwijl ik ergens land. Het was Bruce, die een lekker koud biertje bij me achterliet. Pete was al bij me voordat ik ingepakt had, en tegen de tijd dat we reden stond Cameron aan de grond, en onderweg kwamen we Ebbs tegen. Vic vloog bijna naar goal, zodat we uren en uren en uren in de auto zaten, in een ijzige sfeer. Toen ik vanochtend bijna blind wakker werd, ontdekte ik dat ik vergeten was m’n lenzen uit te pulken, zo moe was ik. Vandaag laatste dag, half blind dus.

Cycloon Christina

Het nieuwe jaar begon erg emotioneel, maar ach dat hoort bij het opgroeien hè. Voor wat het vliegen betreft: ik moet echt beter m’n best doen om te observeren. Zowel alles wat om me heen gebeurt, hoe het weer zich ontwikkelt, waar het omhoog gaat, wat anderen doen, als m’n innerlijke drijfveren. Waarom kies ik deze koers, waarom verlaat ik deze bel? Ik laat me nog altijd leiden door impuls in plaats van intuitie, en het brengt me nog altijd veel te snel naar de grond. ’s Middags deden Cameron, Jonny, Flocky en Lukas een termiekklasje. Erg goed, ook al hoorde ik niks nieuws, maar het kan nooit kwaad om te bespreken hoe toppiloten hun besluiten nemen. Eerder in de Mezzanine sprak ik Atilla, misschien nog wel een boeiender piloot dan de intuïtief vliegende Camo en Jonny. Atilla is een studiebol, hij kan vrijwel ieder detail van z’n beslisprocessen articuleren.

Jeanine en Steve van de Mezzanine gaven een barbie in hun schitterende tuin, en Nils gaf z’n gebruikelijke performance waarin ik als de H-bomb figureer. Geestig, al weet ik weer waarom ik hier niet zou kunnen leven. Het simpele machoseksisme van bierdrinkende lelijke mannen die zich vooral druk maken over de vraag of ik een bh draag of niet, ik ben er helemaal klaar mee.

Uitgezakt in het nieuwe jaar

Waarschijnlijk ben ik gewoon te onuitgeslapen om me te concentreren, of ik had gewoon pech, een beetje onduidelijk. Zonde, want zo bijzonder was het oud-en-nieuw natuurlijk niet in Forbes. De helft van de piloten lag al lang te slapen, met de andere helft zaten we in de Vandenburg tot iedereen iedereen kon zoenen en toen gauw naar bed. Ik was vergeten om m’n Europese telefoon uit te zetten dus om vijf uur werd ik wakker van de eerste nieuwjaarswensen uit Nederland. Lief wel, maar helaas een beetje te vroeg.

De lucht zag er onaantrekkelijk uit. Totale bedekking met dikke cirrus, harde noordwestenwind en tegenstrijdige voorspellingen over absoluut nul lift en gevaarlijk harde wind of juist geen wind. Eenmaal losgekoppeld van Marco viel het me heel erg mee, er zat wel degelijk goeie termiek alleen was het lastig om de kern te vinden. Een of andere eikel draaide op mijn hoogte rechtsom en binnen een halve slag was het over, en stond ik weer aan de grond. Al snel was ik opnieuw aan de beurt en Bobby sleurde me scherp draaiend naar 800 meter, maar zodra ik was losgekoppeld was ik de lift kwijt. Ondertussen was letterlijk iedereen weggevlogen, dus zo moeilijk kon het niet zijn. De laatste poging achter Blano brak m’n breukstukje doordat de vg was losgeschoten en ik onmogelijk de diepte in kon duiken toen hij de sink in viel. Op honderd meter boven de grond probeerde ik alsnog in te draaien, maar het mocht niet baten dus ik landde bij de hangar, waar Bill op een stoeltje zat uit te rusten van een dag sleutelen. Hij bood me een koud drankje aan, en nadat ik had ingepakt en Pete m’n spullen op de auto had, werd ik ontboden voor een biertje in het clubhuis. Dat is altijd goed, met Bill kan ik tenminste lachen en hij blijft de oeraanstichter van het feit dat ik kan vliegen. Hij is inmiddels een aardig eind in de tachtig, heeft een heleboel kleine beroertes gehad en hij wordt wat langzamer en staat niet meer de hele dag aan de startrij, maar hij is nog lang niet dement. Ieder jaar vraagt ie naar Wendela, en hij vindt het leuk om te horen dat Ropje vader wordt en dat Rinus onze sterslepert is. Zoals aan Ian beloofd heb ik ‘m nog proberen over te halen om Gulgong vliegveld te kopen, maar dat ziet ie niet zitten.

Ik vroeg ‘m hoe hij Molly ook alweer had versierd, toen hij zeven was. Hij gooide stenen naar haar, om haar aandacht te trekken, en na drie jaar viel het haar op dat hij niet probeerde om haar te raken. Dat was duidelijk echte liefde en ze pakte hem beet en hij is met haar getrouwd. De dagwinnaars krijgen nog altijd een koekje van Molly, en ik kan nog altijd zorgen dat Bill me loslaat door te dreigen tegen haar te klikken.

Oudjaar

Als ik ergens ziek van word is het ongerechtvaardigde verwijten. Cameron denkt dat we hem niet wilden ophalen, terwijl het juist andersom was en we ons best deden om hem lang wachten te besparen en Pete een lange rit (175 km). Ik landde een paar minuten voor de eerste startgate, zuidelijk van Parkes, dus mijn plan was om naar Forbes te liften terwijl Pete naar goal zou doorrijden. Tegen de tijd dat mijn vleugel op de auto lag, stonden Vic en Ebbs echter al aan de grond, Ebbs nota bene met de verkeerde coordinaten, dus de rest van de middag scheurden we op en neer tussen Parkes en Forbes om iedereen in te laden. Ondertussen probeerden we een lift voor Camo te organiseren, en toen dat niet lukte stapte ik uit en liftte alsnog naar hq, terwijl de rest richting goal reed. Ik eindigde de dag behoorlijk sjagrijnig, uitgezakt, de hele middag in de auto en dan alsnog een verontwaardigde Camo aan de telefoon. Ineens wilde Ebbs gezellig samen gaan eten maar daar had ik nou net even geen zin meer in, dus ik zit op m’n eentje aan de zapcurry en een lekkere portie zelfmedelijden, hhhmmmm.

66 km

Ik was nog net op tijd om me op te geven voor de alternate launch, zodat ik als vierde startte. Bijna anderhalf uur voor de startgate opende, maar na bijna vijftig wedstrijden begin ik eindelijk te leren dat het heel veel belangrijker is om ver te vliegen, dan om punten te scoren. Nou was het wel een blauwe dag met een ontzettend laag plafond (rond één uur ging het niet verder dan 1300 meter, bij een grondhoogte van 250 meter!) dus helemaal wijs was het nou ook weer niet om op m’n eentje op koers te gaan, maar ik wilde persé niet nog een keer in de startcirkel uitzakken.

Ik draaide met Nils, Rohan en Mark de inversie in, waar het echt reteturbulent was. Met alle horrorstories over shearlayers, en de weersvoorspelling met oostenwind beneden en zuidwestenwind boven in m’n achterhoofd, durfde ik niet te blijven rondhangen en ik begon aan de taak. Zoals zo vaak zakte ik eerst bijna uit, vond toen een goeie bel en kreeg daarmee wat vertrouwen in de taak. Het was niet heel erg moeilijk, in een hogedrukgebied zijn de bellen niet goed georganiseerd of hoog maar wel overal, want er is geen schaduw om de grond af te schermen. Heel langzaam, tot de inversie draaiend in absoluut ieder piepje dat ik tegenkwam, maakte ik afstand. Ik dreef het Parkes-luchtruim in, maar toevallig hadden ze net de sportsclass-taak dwars over Parkes gezet dus ik wist dat het niet verboden was. Terwijl ik aan het cirkelen was, kwam er een groep van twaalf vogeltjes (Australiasian grebe,Tachybaptus novaehollandiae?) aanvliegen. Ze draaiden met z’n allen twee volledige cirkels om mij heen, voordat ze collectief wegvlogen naar betere stijg. Gaaf!

Even later stond ik aan de grond, en net toen ik klaar was met inpakken en naar de weg begon te lopen, kwam Pete er al aan om me op te halen. Vervolgens moesten we helemaal terug om Ebbs op te gaan halen (hihi heb ik ‘m mooi d’ruit gevlogen, Ebbs is bijzonder onaardig dus dit was een fijne overwinning) en daarna naar goal voor Vic en Cameron. Tegen twaalf uur kwam ik thuis waar ik een blij team kiwi’s aantrof. Paris, Conrad en Jonas staan in de top-vier en vliegen iedere dag samen.

Harde wind en weinig lift

Vandaag lag het niet aan mij maar aan de lucht. Doordat ik gisteren als laatste was geëindigd, stond ik vandaag als bijna laatste in de startrij. De piloten die uitzakten kregen potdomme nog voorrang ook, dus ik ging pas een kwartier na de eerste startgate de lucht in. Toen was de weinige termiek al helemaal verwaaid, er zat gigantische sink en ik driftte voortdurend aan de downwindkant de bel uit. Bovendien was er vrijwel niemand meer in de lucht, en degenen die er waren zijn nou niet bepaald de beste termiekmarkers. Twee wedgies lieten me mooi zien waar ik het zoeken moest, en dat leverde nog zo’n driehonderd meter op, maar toen ik dat kwijt was, was het ook echt over. Ik zakte snel uit, gelukkig niet al te ver achter de startplek zodat ik meteen op de dolly kon klimmen die Bondi me kwam brengen, en direct weer de lucht in. Dat hielp niks, Blano sleurde me van hot naar her in een speurtocht naar lift, en zwaaide me met een honderd meter bonus boven de asfaltbaan af. Ik kon het niet te pakken krijgen en landde met m’n lijf alle kanten op zwiepend in de turbulentie van de hangars. Genoeg spanning en sensatie voor vandaag, als de sleep het meest ontspannende deel van de vlucht is, wordt het tijd om in te pakken. Grace bracht me naar huis, waar ik de rest van de middag op de live tracking site volg hoe het de anderen vergaat. Ebbs en Cameron down, Vic op goal.

Verprutst

kennelijk geen bedbug maar iets wat door de airco naar binnen wordt geblazen

Fout! Het enige excuus voor m’n gebrek aan concentratie is het slaapgebrek, door keffende buurhond, aircogezoem en bedwantsen. Maar nondeju wat ben ik weer eens stom bezig. Ik startte als nummer vier, achter Steve, en de lucht was behoorlijk in beweging dus ik voorzag een fijne termische dag. Bovendien was het volledig blauw en daar ben ik vrij redelijk goed in, relatief dan omdat ik juist nogal dom ben met het wolkenlezen. Na release duurde het even voor ik de kern te pakken had, maar toen draaide ik ook naar het plafond op1900 meter. Wat is de Litesport toch een heerlijk vleugeltje, hier ga ik eens lekker lang en ver mee komen vandaag dacht ik.

De eerste start was nog vijf kwartier en maar 2 en een halve kilometer weg, maar bij de briefing vanmorgen was gezegd dat de jump-the-gun-penalty niet nul punten zou zijn. Bovendien doe ik niet mee voor de punten maar om zo ver mogelijk te vliegen, liefst goal te halen, en vandaag zou dat haalbaar kunnen zijn met een downwind taak van 147 km. Na lang ronddobberen was de laatste gaggle waar ik in aansloot niet zo prettig, ik kwam niet goed omhoog en een paar zaten me nogal in de weg. Tijd om te gaan, minder dan elf minuten te vroeg en ik zat op 1800. Ik begon rustig te steken in de richting van een potentiële trigger, ondertussen probeerde ik met pijltje omhoog het volgende keerpunt in te stellen. Ik weet wel waar Grenfell ligt, maar daarna zou ik zonder gps toch een probleem krijgen. Het instrument weigerde echter om het volgende keerpunt te geven zolang de starttijd nog niet verstreken was, en terwijl ik zakte en verder en verder uit de startcirkel dreef, bleef het apparaat Forbes aanwijzen. Ik had natuurlijk eerst moeten zorgen dat ik weer omhoog kwam, maar in plaats daarvan besloot ik dan toch maar twee kilometer terug te vliegen tot binnen de startcirkel. Voor ik er erg in had zat ik zo laag dat ik moest landen, en met een grote boog zette ik ‘m middenin een groot stoppelveld neer.

Pete had me vrij snel gevonden, met een lekker koud troostbiertje. Inmiddels zit ik gedoucht en teleurgesteld op het bed, dat ik een paar uur in de zon had gelegd om de wantsen eruit te schroeien.

Hier (ook in de kolom rechts onder Spot livetracking) is te zien hoe ik als een kip zonder kop naar termiek aan het zoeken ben, en hier zullen de uitslagen worden gepubliceerd.

Forbes

“H is here!” hoor ik een paar keer. Knuffelen en zoenen, hier en daar al een beetje bijkletsen over hoe de genezing gaat of hoe de nieuwe baan bevalt. Na de inschrijving komt Michelle de vegetariërs halen om als eerste langs het eten te lopen. Bill staat ertussen, ik zeg dat ie achteraan moet sluiten of vegetariër worden, z’n reactie is nog als vanouds guitig. Ook al is ie nu toch wel echt verschrikkelijk oud. Moyesvrouwen Molly, Vicky en Grace zien er weer ongelooflijk knap en fit uit. Cameron heeft bloeddoorlopen ogen van het vliegen vandaag. Cousin Rob draagt een nieuwe blouse, en ook Zhenshi beweert dat ze er anders uitziet dan anders. Nils spreekt behoorlijk goed Duits, Wesley is moeier dan ik, Jamie bulliet me de open class in zodat we een heuse damescompetitie hebben.

Zodra de linzenburgers naar binnen zijn smeren we ‘m, Conrad heeft gisteren nog een late dienst gehad en ik heb nauwelijks geslapen. Het huis is nogal armoedig, en erg duur, en onhandig ver van het centrum, maar ik heb een eigen kamer en een behoorlijk bed. Ik heb er zin in.

vrede in Newcastle

kitchen kitten Fluffy (let op de sloffen)

keukenprinses H

Nifty Nic

kerstbal

Hairy Karl

Het is een schok elke ochtend als ik om half zeven het ijskouwe water inglij, maar na twee baantjes is m’n lichaamstemperatuur aangepast en vind ik het verrukkellijk. Terwijl ik stevig doortrek denk ik aan Primoz, die volgens Paris geen wedstrijden meer zal vliegen omdat het zo ego-bevestigend is. Ze doen allebei aan yoga, en hoewel het hen waarschijnlijk helpt om zo verschrikkelijk goed te vliegen, zit het hun spirituele groei in de weg. Volgens mij is het geen symmetrische ervaring, winnen of verliezen. Ik verlies meestal, en dat deert me weinig. En de enkele keer dat ik win vind ik dat ontzettend leuk. Maar meestal probeer ik net zo te genieten van het taken vliegen, als ik doe van het baantjes zwemmen. De sensaties van water en zon en wind op m’n huid, de uitzichten, de kracht in je spieren. En vooral de mentale balans, meditatie, focus. Het bevrijdt juist van ego, je gebruikt je hersens wel maar op een manier die veel meer primair is, veel basaler, dan het analytisch denken of de sociale omgangsvormen van het normale dagelijks leven.

Die ook leuk zijn. Gisteravond dinertje, muziek, kadootjes en spelletjes. Alleen maar gezellig en warm en fijn. Ik vier al bijna veertig jaar geen kerst, maar ik heb geen enkel bezwaar tegen het vieren van liefde en vriendschap.

Dixon park

Yes! Topdag op Dicko’s, ook al  was de wind te zuidelijk om approaches te doen en te zacht om naar Scenic te vliegen. Nou ja,  er werd wel getopland en Harry vloog naar Scenic en terug, maar ik ben niet zo’n hotshot en bovendien vloog ik op Conrads nieuwe Malibu en een keer met Karls Fun 190, iets te groot voor mij en daardoor nogal stijf.. Het was bewolkt en eerst nog een beetje miezerig, maar toch t-shirt-temperatuur ongeveer. Vanmorgen om zes uur eerst een paar baantjes in de ocean pool gezwommen, daarna K3 voor de kinderen vertaald, vanmiddag tussen het vliegen door gauw even inkopen gedaan omdat morgen alles dicht is, maar verder de hele dag mooi gestart en geland, gestart en geland, keer op keer en iedere keer helemaal goed. M’n arm is nu wel aan een beetje rust toe, maar ik ben weer helemaal voldaan. Kan mij het schelen dat Sunshine Shane (de lokale misogynist) m'n vleugel niet even wilde vasthouden omdat ie luidkeels meende dat ik niet kan vliegen. Daar had ik dan toch mooi Kotzy tegenover, die helemaal begon te glimmen toen ik vertelde dat zijn filmpje van vorig jaar populair is op facebook. En Hairy Karl die me lief complimentjes bleef geven, Selmsey, en Conrad die laat weten dat ik bijzonder uitstekend start. Paul Crimmings die me had gemist, Swifty die het net zo eng vindt als ik om downwind naar de heuvel toe te draaien, ene Mike die ik nooit eerder had gezien. Iedereen blijft vragen waarom ik niet hier blijf wonen, en eerlijk gezegd is het lastig te beantwoorden. Maar ik zou mensen thuis net zo erg gaan missen als dat ik nu de Dixon crowd te weinig meemaak.

Glennies Creek

Gave dag! Gisteravond wisten we nog niet eens of Conrad mee kon, vanmorgen twijfelde Cameron, en toen we eindelijk met z’n allen naar Glennies reden zag het er verschrikkelijk bewolkt uit. We konden niet naar boven rijden voordat we een boom hadden weggetakeld die het pad blokkeerde, en eenmaal half opgebouwd begon ik weer af te bouwen omdat het zo knoerdhard waaide dat ik bang was dat m’n kiel zou breken. Bovendien begon Camo een beetje te pushen, en dat werkt zo op m’n zenuwen dat ik al helemaal niet meer wilde starten. Gelukkig haalden Kath en Conrad me over en Conrad bleek weer de ideale hulpverlener. Hij liet me even op adem komen en de vleugel onder controle krijgen, zodat m’n start pijnloos verliep. Ik dobberde anderhalf uur blij rond, maakte fotoos, draaide tot 1250 meter en eindigde met een prima landing. Ondertussen had ik gezien dat Jason de auto naar beneden reed, dus die hoefden we ook niet meer te gaan halen. In plaats daarvan een stukje zwemmen, om vervolgens Adam en Conrad op te halen van een vliegveld ergens halverwege Newcastle. Nu wordt er om de een of andere reden vuurwerk afgestoken, hoe passend!

Eerste vluchtje weer

Hairy Karl, ik, Adriaan, Wayne, Selmsey, Donny's broer

Het is ideaal om bovenop een startplek te wonen, maar ook een beetje gek als je toevallig uit het raam kijkt en iemand in de storm ziet worstelen met z’n vleugeltje, omdat je dan het gevoel hebt dat je naar buiten moet rennen om kabelhulp te geven. Of dat je besloten hebt dat het te hard waait gecombineerd met te weinig slaap, maar je ziet voortdurend mensen boven Merewether hangen waardoor je toch enorm begint te twijfelen of je niet eventjes de lucht in moet. Gelukkig redde Karl me van de aarzelingen. Tegen de tijd dat hij me aanbood om even op z’n Fun 190 te vliegen, was de wind wat afgezwakt. Conrad begon de Sonic op te bouwen en nadat Nicola op een verder leeg Dixon park eindeloos had geprobeerd vanuit het noorden te landen, was ik er klaar voor. Wel nog met Conrads aanmoediging, grappig hoe ik nog altijd een soort kleuterjuf nodig heb bij een duinstart. Hij houdt m’n neuskabel vast, zegt me wat ik moet doen, en z’n aanwezigheid biedt gewoon vertrouwen. Wat ook helpt is dat je op Dicko’s aan de basebar een beetje rond kan lopen en rustig kan beginnen te starten, het is geen randje waar je vanaf gezogen wordt zoals de Nederlandse duinen. Ik vloog lekker een kwartiertje ofzo, beetje fris met blote schouders en benen en veel werk, omdat de wind flink cross was moest je voortdurend omdraaien om in het hele kleine stukje liftband te blijven. Toen Selmsey er bij kwam besloot ik te landen, keurig op het strand voor de trap. Na een hoop geklets, met Camo die vanaf Merewether was komen landen, en Simon en Adriaan en Harry en Splint, en nog een vluchtje, verhuisden we met de hele bubs naar Conrads balkon voor een mushroomburger en bier. Als ik niet zo enthousiast begroet werd door iedereen zou ik echt vergeten dat ik negen maanden weg ben geweest.

Northern beaches

Ward kwam me vrij vroeg ophalen, ik voel me de hele dag erg onuitgeslapen. Maar het plan was om eindelijk eens de northern beaches te vliegen, met Karl en Suzie, en ik mocht Camerons F2 gebruiken. Helaas, ik heb Palm beach en de privé-startplek gezien, maar de wind kwam uit de rug en de vleugels zijn niet eens van de auto af geweest. Onderweg zijn we wel gezellig bij Dick en Duncan de carbon magicians langs geweest, en we kregen een uitvoerige uiteenzetting over de Moyes basebars met uitzettend foam en de load op de hoekstukken als je op de dolly rondstuitert en de kracht van de lijm en de manier waarop carbon sails geperst worden. De rest van de middag dronken we bier en kletsten flauwigheden aan een ongemakkelijke picknicktafel, om pas veel te laat en met keiharde muziek terug naar huis te rijden.

Lummelen

gorgelende magpie probeert me het brood uit de mond te intimideren

de tuin met handig trapje

lichtknopjes voor de huiskamer

voorlezen voor het slapen

Ook al is er een nieuw huis, sta ik nog steeds te tollen van de jetlag en woont Fluffy tegenwoordig in Newcastle, het lijkt toch alsof ik pas gisteren vertrok. De kinderen zijn geen spat veranderd, ook al ‘graduated’ Maya gisteren van de kleuterschool. Enigszins verwijtend constateerde ze dat ik daar niet bij was.

Heb vandaag niet veel uitgevoerd, lekker lui. Selmsy kwam hallo zeggen en Hairy Karl belde, ik heb een paar baantjes in de pool gezwommen tot m’n arm zich teveel meldde, de rest van de dag in de zon en de knoerdharde noordoostenwind in de tuin gelegen. Volgens Conrad had ik op Dudley kunnen vliegen maar zelfs als ik fit was geweest had ik het toch niet aangedurfd met deze wind.

Treuriger is dat Denman niet doorgaat, omdat de trike kapot is. Er is weinig kans dat ik er deze vakantie nog kom, en ik weet niet zeker of het nog niet afgegraven zal zijn als ik een volgende keer naar Australië kom.

Vliegen in Forbes

filmpje waarin de Britten laten zien waarom vliegen in Forbes zo gaaf is

Bij Conrad

Het huis waar Conrad en Fluffy nu wonen staat pal bovenop Dixon park launch. Mooier nog dan Ricky’s appartement, hier kan je vanaf het balkon met de piloten praten en desnoods een biertje aanreiken. Uitzicht op de lichtjes van Merewether vanaf waar ik nu aan tafel zit, dus overdag moet je Adam kunnen zien vliegen.

Afgezien van een wandeling over Nobby’s beach en weer terug, hebben we niks gedaan maar ik ben weer heel erg blij om hier te zijn. Op de één of andere manier word ik nog relaxter dan ik al op vakantie was, bij Conrad. Hij houdt het leven simpel: vliegen als je vliegen kan en je mag altijd mee als hij iets onderneemt. Jammer dat ie zo vreselijk veel moet werken om dit dure huis te kunnen betalen.

Omdat ik de enige was die trek had in eten, sprong ik op een fiets en scheurde de berg naar de Junction af. Net toen ik echt iedere verkeerswet overtrad die in een degelijke nannystate verzonnen kan worden, dwars het kruispunt over, zonder licht, zonder helm, nog gauw even voor een auto langs, bleek die auto een politiewagen. Shit, niet nu, bad ik. Achterin blafte een kwaaie hond naar me, maar de politie stopte niet om me een megaboete te geven.

In de trein hadden ze me ook al verbaasd. Ik heb hier nog nooit meegemaakt dat kaartjes worden gecontroleerd (ze hebben bijna overal electrische toegangspoortjes), maar vandaag kwamen er twee politie-agenten in vol ornaat kaartjes knippen. Pistool op de heup, soldatenkistjes aan de voeten. Het blijft een raar land.

Jetlag

O ja zo was het. Witte reigers, zwarte ibissen, een paar aalscholverachtige vogels met waanzinnig lange nekken. De oorverdovende herrie van miljoenen krekels langs de rivier, maar rond het huis hoor je vooral zangvogeltjes. Zoete bloemenlucht, en de meest verrukkellijke temperatuur: felle zon en harde wind. En niemand anders dan ik op de rivier, alleen in de verte het geluid van auto’s. Op de heenweg peddel ik vlak langs een enorme pelikaan die op een steigertje naar me staat te kijken. De gekke snavel en de plukjes die een minikuifje op z’n achterhoofd vormen zouden het een lachwekkende vogel maken, als ie niet zo groot en voornaam was. Als ik later met de wind mee terugpeddel, zwemt ie langs, als een koninklijk slagschip dat na een overwinning de haven binnenloopt.

Ik zou bijna vergeten zijn hoe hard de jetlag toeslaat, de dag na aankomst. In de 55 uur tussen de wekker zondagochtend in Den Haag, en het moment dat ik gisteravond in bed crashte, heb ik alles bij elkaar niet meer dan zeven losse uurtjes geslapen. Overdag had ik genoeg energie om met het brommertje boodschappen te doen, m’n telefoon te regelen (+61 457917331), het huis en m’n spullen in orde te brengen en met Lyn en Camo bij te babbelen bij de Thai. En nog onrust te veroorzaken door topless het zwembad in te duiken. De vriendin van de huurder nam er enorm aanstoot aan en bleef maar herhalen hoe ‘not nice’ en ‘intimidating’ ik was, zodat ik m’n lijf nu met een heel nieuwe blik bekijk. Voor veel aussies geldt dat aanvallen de beste verdediging is, ik denk de keerzijde van de alomtegenwoordige jovialiteit.Vanmorgen verontschuldigde ze zich, maar wel met de uitleg dat ‘de kinderen’ komen. Alsof blote borsten schadelijk voor kinderen zijn! Daar neem ik dan weer aanstoot aan.

Pendelen

wegbrengteam

Northern Territories

Camo's

Ben er weer. Onderweg mijmerde ik over waarom het zo als thuiskomen voelt, terwijl ik nou  net heel veel thuis achterlaat. Sinterklaas, het ultieme gezinsfeest, harstikke gezellig. Wouter en Ester die ik met verdubbeld enthousiasme opzoek omdat ik me niet van Mare los kan rukken. De buren die me gezellig wegbrengen zodat Schiphol een uitje wordt. Ik heb het zo verschrikkelijk goed thuis dat het bijna een belediging is om me in Australië thuis te voelen. Maar het zit ‘m in mijn schizofrene bestaan, en de sfeer van de Newcastle club en de Forbes crowd. Broederlijk, is geloof ik nog de beste beschrijving. Het is een extended family, waarin ik een van de achternichtjes ben. Dat betekent ook wel dat Camo meteen z’n bed induikt nadat hij me om één uur ’s nachts van Wyong station heeft opgehaald, dat ik eerst op zoek moet naar een schoon laken en onbeschimmeld eten voordat ik me ook eens uit kan strekken, en dat ik een ernstig vervoersprobleem heb zonder auto of fiets. Mijn aanwezigheid hier is zo gewoon dat niemand zich drukt maakt om mijn bezoek, ikzelf ook al niet echt.

We hebben zelfs een soort sleur in onze ochtendrituelen, met als enige afwijking dat Camo en Lyn in Camerons huis slapen als ik er net ben. Ik ben het eerste op, we kletsen wat (zelfs de conversatie herhaalt zich, over mensen die jaloers op ons gependel tussen Europa en Australië zijn, en hoe die toch echt zelf gekozen hebben om hun geld in hun dure huizen en kinderen te steken). Nadat Lyn en vervolgens Cameron vertrokken zijn schrijf ik m’n blog, doe de afwas, blader wat in Skysailor en maak m’n boodschappenlijstje. Ik geniet van de temperatuur (zonnig, oplopend naar dertig graden), van het alle tijd hebben om met m’n bagage te spelen en vast te stellen dat ik nou toch weer drie paar handschoenen en twintig t-shirts heb, van een dutje whenever ik er zin in heb. Misschien ga ik nog even peddelen vandaag, misschien bel ik Conrad en misschien heb ik energie om te koken. Ik hoef helemaal niks, zalig.

Reis voorbereidingen

Met stijgende hysterie neem ik de voorbereidingen ter hand: ticket boeken, visum aanvragen, harnas wassen, chute vouwen, kadootjes kopen, inpakken. Ondertussen probeer ik uit te vissen hoe ik m’n vleugel naar Nederland kan laten vervoeren in januari. Ik ben bizar zenuwachtig voor een cortisoneprik die ik moet halen om m’n armen te kunnen gebruiken. En ik studeer me het schompes zodat ik zaterdag online vhf-examen kan doen. Ik heb geen belangstelling voor callsigns, het verschil tussen ‘affirm’ en ‘roger’, de hoogte in feet waarop een toestel tussen de 50 en de 150 kts aan z’n landingscircuit moet beginnen. CASA verleent geen ontheffing dit jaar, dus we moeten onze radiolicentie kunnen laten zien, terwijl we in het echt heus geen vhf-radio’s gaan gebruiken. Ik zou niet bij de knoppen kunnen om tussen frequenties te switchen, en bovendien is onze andere radio van levensbelang, om aan het team te laten weten waar je uithangt. M’n harnas is te strak om twee radio’s mee te nemen, ik ben er ook niet rijk genoeg voor, en de taken gaan toch door vrij luchtruim. Dagelijkse ergernis dus, als ik weer braaf m’n NATO-alfabet opzeg of de lign of sight bij verschillende hoogtes (in feet!) herhaal.

Wel grappig om op m’n ouwe dag, twintig jaar na de laatste keer dat ik iets uit m’n hoofd heb geleerd, nog ontdek wat de beste manier is om te stampen. Op de sportschool, zwetend en hijgend tussen de krachtoefeningen door. Ik merk nauwelijks dat ik er tijd aan besteed, en misschien is m’n kop ook wel beter doorbloed.

Hotel alpha delta echo victor lima india echo golf

Lamme arm

Ik krijg het heen en weer van blessures die eindeloos blijven zeuren. Alweer twee maanden loop ik met een ontstoken bicepspees en Sini heeft er inmiddels alles op losgelaten en het is nog niet over. Dwangbuis, electroshocks, kneden en knijpen, vandaag een set spijkers erin gehamerd – ok ok misschien overdrijf ik een tikje. Het vervelendste is niet de pijn maar de belemmering. Peter lacht me uit omdat ik niet niks kan doen. En Jorje om m’n naaldenfobie. Als troost biecht hij zijn claustrofobie. Geen shot voor mij, geen darkroom voor hem. Het is wel grappig inderdaad maar ondertussen verval ik tot een enorme blubber omdat ik al weken en weken niet meer heb getraind. En ondertussen tikt de kalender genadeloos door.

Herfstslepen





Het mooiste vandaag waren de ganzen. Vanmorgen kwam er een enorme V laag recht over me heen, en de rest van de dag zag ik ze voortdurend. Zo bijzonder. En een valkje, die me niet had gezien en me nog maar net ontweek toen hij wat harder steeg dan ik. Ik zag z’n blote buik en de binnenkant van z’n vleugels, het leek wel een cartoon.

Tot acht uur wist ik niet of ik naar Moergestel, Bruinehaar of Stadskanaal zou gaan. Op de webcam zag ik dat Stadskanaal er schitterend uitzag maar ik gokte toch op Bruinehaar. Dichterbij en ik ben er al weer zo lang niet geweest. De hele rit er heen zag ik overal de zon doorkomen, maar eenmaal op het veld kon ik nauwelijks de mais aan de rand zien. Dan maar door naar het hoge noorden, waar inderdaad een blauwe lucht met fijne cumulus stond. Ropje sleepte me naar de enige lift die er was en het lukte me een kwartiertje vast te houden. Robbie hield het langer vol in dezelfde bel. M’n tweede vluchtje leverde eigenlijk niks op, en de laatste sleepte Rinus me lekker hoog zodat ik tijd had om een beetje bochjes te draaien. Met een mooie landing en gezellig bijkletsen met Connie en Koos Gasman reed ik dik tevreden weer naar huis. Jammer van die vette file bij Utrecht.