Een half uurtje na Grenoble zocht ik een camping, maar de enige camping die ik dertig km van de snelweg kon vinden was vol en het was trouwens toch bepaald mijn soort gelegenheid niet. Enorme herrie, krijsende kinderen en mannen die door microfoons brulden en luid scanderen met z’n honderden. De campingjongen verwees me naar de rivier dus ik dook het bos in en vond een plekje waar niet al te veel afval lag. Superromantisch of juist eng, ik kon niet beslissen maar het leek me wel leuk wakker worden zo pal naast de Rhone. Eerst kon ik de slaap niet vatten doordat er een beest naast me liep te scharrelen, en toen hoorde ik boze mannenstemmen. Ik had gezien en gehoord dat het complete dorp aan het drinken was op de camping vlakbij en zo’n rivieroever vol donkere paadjes en plekjes aan het water ligt natuurlijk erg voor de hand om er met je dronken kop nog een beetje naar toe te gaan, of ’s nachts uitgebreid te gaan zitten vissen of zoiets. Voorlopig was ik duidelijk nog niet van de mannenstemmen af. Ik besloot om half twee ’s nachts weer in te pakken en door te rijden, en honderd kilometer verderop vond ik een beter plekje bij een zweefvliegveld waar alleen wel ontzettend veel herrie was van twee snelwegen en van een raveparty die om half acht zondagochtend nog bezig was. Het viel allemaal niet mee dus ik heb weer zo’n rit van vijftig minuten rijden, tien minuten dutten. Met natuurlijk regen zodat ik de auto niet eens uit kan. Gelukkig rond lunchtijd nog wel een uurtje in m’n hangmat geslapen zodat ik niet helemáál de weg kwijt ben.
Gisteren was een mooie afsluiting van een erg fijne vakantie. Veel vriendjes gezien en veel goeie landingen gedaan en veel zon en warmte gehad en veel gezwommen. M’n rug en schouders doen bijna geen pijn meer. De laatste dag van de Franse kampioenschappen werd gecancelled dus nog voor de lunch was er een prijsuitreiking. Direct daarna speerden we met een aantal naar Oraison, waar ik nog nooit gevlogen had, en Laurent en Fabien startten met de bedoeling zo ver mogelijk richting Dijon te vliegen (Laurent kwam tot Grenoble, erg gaaf). Daniel hielp me m’n auto beneden te zetten en rond drie uur kwam ik de berg af om vijf minuten later met een mooie landing naast de auto te staan.
De korste weg naar huis liep via Laragne dus ik deed nog een allerlaatste rondje door het Plan d’eau Riou, zwaaide naar Thierry die Patrice ophaalde, at de smerigste pizza allertijden en genoot van het bochtjes rijden op het lange stuk tot Grenoble. Een vakantie zonder blauwe plekken of schade, geen ongelukken van iemand die ik goed ken, relaxed en met hier en daar een goed gesprek. Ik begin het te leren.
Thuis aangekomen werd ik door buuv omhelsd, sjouwde buurman m’n vleugels naar binnen, en hielp het complete gezin de spullen binnen te zetten voordat de volgende regenbui zou losbarsten. Makkelijker gemaakt doordat ze al de plek voor m’n huis voor me hadden vrijgehouden. Vakantie, mogelijk gemaakt door de buren... dat verdient bijna een ‘oost-west-thuis-best’-tegeltje.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten