Volle dagen weer en nauwelijks tijd om blogjes te schrijven, maar allemaal leuk. De registratie was nog leuker dan normaal vanwege corona. We hebben elkaar allemaal echt lang niet gezien en iedereen leek voor even elke voorzichtigheid te laten varen. Het was allemaal zoenen en omhelzen en dichtbij elkaar praten en allemaal veel te heet om mondkapjes op te houden maar we hopen er maar gewoon op dat niemand op dit moment besmettelijk is. Wel heel veel mensen die vrijwel meteen zeggen dat ze gevaccineerd zijn of een paar weken geleden covid hadden.
Met de Belgen naar boven maar we waren wat laat om te vliegen en ik wilde sowieso niet aan de noordkant vliegen omdat retrieve dan wel erg lang wordt en ik was trouwens nog niet helemaal van de reis bekomen. Piet en Tom hoefden ook niet zo nodig dus we togen naar de uitspanning aan de zuidkant voor kaasplankjes en brood en bier omdat ik waarschuwde dat het met de openingsceremonie altijd extreem laat wordt voor je de kans krijgt om iets te eten.
Dat was inderdaad weer het geval en deze keer moest ik ook nog eens alle toespraken van burgemeesters en provinciale en regionale bestuurders op het podium blijven zitten en neutraal zijn. Jamie en ik vinden dat als je heel enthousiast voor alle teams juicht dat dat dan ook neutraal is. Gelukkig verschafte Claudia de nodige entertainment met haar tongue-in-cheek vertalingen van de speeches, wij waren de enigen die het hoorden waarschijnlijk. De piloten stonden keurig opgesteld op de trappen van het stadhuis en kregen totaal niks mee van wat er allemaal gezegd werd. Toen het over was renden we naar het restaurant om als eerste te kunnen bestellen en tegen elf uur reden we naar de accomodatie. Een wild zwijn rende plotseling voor ons langs maar Jamie wist nog net op tijd te remmen zodat m'n auto geen deuk opliep.
Ondanks m'n enorme moeheid kon ik de slaap niet vatten, en 's ochtends deed m'n wekker het niet dus ik schoot na zevenen pas m'n bed uit. Geen tijd meer voor koffie of tanden poetsen, we moesten naar het auditorium racen voor de eerste teamleaderbriefing. Waar natuurlijk prompt Pedro, normaal gesproken de aardigste piloot die je kan treffen, heftig stampij maakte met een foute interpretatie van section seven, de CIVL-reglementen voor categorie-1 wedstrijden. Hij raakt dan helemaal overstuur en weet van geen ophouden en natuurlijk gaat iedereen zich er dan tegenaan bemoeien en als jurylid weet je bijna zeker dat er dus later in de wedstrijd gedonder van komt. Het ging over wolkenvliegen wat sowieso nauwelijks goed te reguleren is. Het is harstikke verboden want gevaarlijk en oneerlijk maar het is bijzonder lastig aan te tonen dat iemand een wolk ingevlogen is. Heerlijk voer voor reguleerders en ik moet zeggen dat de CIVL een uitstekende poging heeft gedaan in het verwoorden van de regels.
Fabio, de juryvoorzitter en hoogste FAI-vertegenwoordiger hier, eindigde de discussie en gelukkig bedaarde Pedro om het op een later moment rustig met Jamie en Claudia uit te praten. En zo had ik al voor negen uur op mijn allereerste dag als jurylid een hoop geleerd.
Na de safetybriefing reden we allemaal de berg op voor wat de best mogelijke dag beloofde te worden. De starts vielen een tikje tegen en het was niet helemaal duidelijk of dat kwam doordat de wind wat iffy was of doordat de piloten roestig of lui waren en op Ethan de Israeli na crashte niemand. En zelfs hij had nauwelijks schade. Maar tegen de tijd dat ik zelf met de andere vrijvliegers opgebouwd stond draaide de wind naar achteren en het duurde erg lang voor de vaantjes aan de voorkant weer onze kant op wezen. Ik verloor geen moment en holde de berg af - de beste start van de dag volgens verschillende getuigen. Dat moest ook wel want terwijl ik aan het hollen was vond ik al lang dat ik nou toch echt wel eens moest vliegen maar nee ik moest nog eens zo ver doorhollen voordat ik eindelijk veilig los kwam. Ik vond een klein belletje en begon enthousiast te draaien maar na drie slagen was ik het weer kwijt en daarna hoorde ik alleen nog maar m'n sinkalarm. In feite bevestiging van het idee dat we nu in de rotor zaten en het mooie deel van de dag voorbij was. Samen met twee anderen landde ik naar het westen en daarna werd de wind steeds draaieriger. Een uur na mij kwamen de eerste deelnemers met tientallen tegelijk landen en ze moesten alle kanten op. Ik heb zelden zo'n gevaarlijke situatie gezien maar op een paar kromme uprights na liep het allemaal goed af.
Toen iedereen op de grond stond haastten we ons naar Villa Anita voor een snelle pizza met Jiri en nu kan ik heerlijk voor tien uur naar bed.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten