Gisteren was een beauty, tenminste de start. Blano sleepte
me een prachtige bel in, ik draaide direct naar wolkenbasis en van daar ging ik
onmiddellijk op koers. Een uur voor de start maar who cares, ik wil alleen maar
een kans om goal te halen. Overal stonden mooie cumulus, de basis steeg in een
uur van 1400 naar 1800 meter en na een low save bereikte ik zelfs hogere hoogte
dan de basis. Fantastisch om tussen de wolken in omhoog te draaien. Niet te ver
want de bedekking was al ruim 4/8 en ik wilde niet het risico lopen dat ik
alsnog een wolk in zou vliegen. Nog één stijg en dan kon ik het keerpunt
ronden. Er was niks te landen bij het keerpunt, een groot meer in een bos, en
de tegenwind was fors, dus ik wilde er in een ruime bocht omheen vliegen en het
dan vanaf de bovenwindse kant pakken. Mezelf kennende is dat de enige manier om
niet de zenuwen te krijgen als ik het keerpunt te laag pak. Helaas, die laatste
stijg waar ik op hoopte boven een grijs veld, was er niet en ik landde na nog
geen twee uur vliegen na 25 km. Toen ik de spullen aan de rand van het veld had
kwam de eerste gaggle over, en snel daarna nog een grote groep en later nog wat
losse vleugels. Ik herkende Shelley, verder alleen toplessen. Mooi om te zien:
ze vliegen knoerdhard en werken goed samen.
Boven het keerpunt ontwikkelde zich een onweersbui en
terwijl ik inpakte voelde ik het gustfront beginnen. Eva was gelukkig bij me
voor de regen en vervolgens crossten we op en neer om de jongens op te halen.
Hiha voor het eerst in m’n leven ben ik de hotshot van een team, cool!
Vandaag was echter heel anders, gewoon onaangenaam. Harde
wind en turbulentie, kleine felle bellen en veel sink. De eerste sleep werden
we door een dusty gepakt, maar al vechtend kwamen we er doorheen en Blano zette
me op goeie hoogte af. Trent spoot vlak over me heen naar een de vuilnisbelt en
ik volgde. Ik vond de kern door rechtsom te draaien (de officiele richting
vandaag is linksom) en ik had er weinig trek in om te veranderen. Met zo’n 6
m/s knalde ik omhoog, tot ik iemand (Trent?) tegenkwam die linksom draaide, net
niet in dezelfde kern als ik en net iets langzamer stijgend zodat we op
dezelfde hoogte uitkwamen. Ik moest m’n richting wel aanpassen en dat kostte me
de bel, ik was het compleet kwijt. M’n landing naast de startrij was keurig, en
binnen tien minuten hing ik alweer achter Blano richting diezelfde bel. Toen we
‘m vonden raakte ik bijna in een lockout, ik aarzelde om een hand los te laten
om te releasen maar precies op het goeie moment brak m’n breukstukje. Ik bleef
doordraaien en bereikte na veel zweten en hard werken wolkenbasis, slechts 1400
meter en zuidelijk van het ziekenhuis dus in de CTR en de verkeerde kant op
voor de taak. Brad voegde zich bij mij en aangezien dat een levensgevaarlijk
onhandige man is wilde ik niet in deze lucht bij hem in de buurt zijn. Ik
probeerde naar een wolk upwind te steken, maar verloor zo bizar veel hoogte in
de keiharde tegenwind dat ik alweer overwoog waar ik zou kunnen landen. Ik was
nog min of meer boven het vliegveld en besloot het gewoon op te geven voor
vandaag. M’n landing was goed, m’n arm deed gillend pijn en behalve Enda was er
niemand meer, dus iedereen heeft weg kunnen komen. Boe, begin ik een watje te
worden?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten