Bijna-ramp

Er is een groot verschil tussen angst en paniek. Ik ben eigenlijk wel tevreden met mezelf, ik heb door de jaren heen toch best een hoop enge situaties meegemaakt en daar reageer ik dan toch wel redelijk adequaat op. Vandaag kon ik niet releasen. Ik heb een ouderwets lierrelease zonder veer, en als de (nogal dikke) kabel de verkeerde kant op trekt heb ik gewoon onvoldoende kracht in m’n hand om ‘m los te gooien. Ik scheet zeven kleuren maar herinnerde me wel dat ik rondjes moest vliegen en honderd meter lager kreeg ik ‘m dan toch los.

Ondertussen blijkt het aanzienlijk makkelijker slepen met de Litesport dan met de Fun. Veel minder pitch pressure, wel wat oscillaties doordat je met een enorme kracht en een extreme invalshoek de lucht in wordt gesleurd. Ze halen ook speciaal voor mij de lussen uit de lijn zodat ik niet met een keiharde ruk zowat van de dolly word getrokken. En ik begin het spelletje natuurlijk door te krijgen.

Michael reed drie keer op en neer om een echt Kochrelease voor me te halen en vervolgens passende haken. Ik ben nog altijd boos op de maker van mijn harnas omdat ie zich niks heeft aangetrokken van mijn aanwijzingen, waaronder lussen op de juiste plaats en in de juiste richting voor m’n lierrelease. Of een fatsoenlijke pocket voor m’n drogue, die ik vandaag ook graag had gebruikt omdat ik min of meer door de kabel heen moest om te landen en anders bang was dat ik te weinig ruimte zou hebben.

Het kwam allemaal goed en dus ben ik misschien niet erg getalenteerd kwa termieken of een slimme route kiezen, maar ik kan dus helemaal prima met onverwachte dramaatjes omgaan. Dat geeft ook zelfvertrouwen. Nu nog spieren. Man wat doen m’n armpjes pijn.