Static line cartowing

Fleming komt terug na een uur of drie

Jelmer

afstandsnotatie voor de blokken op de dolly

 

Het is bijzonder om te ervaren hoe de sfeer verandert na een dagje samen vliegen. Het clubhuis liep langzaam vol gisteravond en Denen blijken dan toch ook weer Scandinaviers, niet erg van het vriendelijk kennis maken. Meer borstgeroffel en hanepassen. Op Fleming, Michael en Lars na dan, die hadden ons eerder al supergastvrij ontvangen en dat houden ze de hele dag vol. Maar inmiddels, na een dag met zon en tientallen starts en enkele urenlange xc-vluchten van de hotshots van de club, zijn we elkaars beste vrienden.

Ik scheet zeven kleuren om het starten met de kabel onder de bottombar. Dat bleek echter niet het spannendst, maar de gigantische ruk die je krijgt zodra de kabel strak komt te staan nadat de auto aan de andere kant van het veld vol gas heeft gegeven. De eerste vijf, acht seconden tussen gogogo en tien meter van de grond heb ik nul controle, heel akelig. Daarna ga je met je neus recht omhoog door naar zo’n vierhonderd meter boven het kabelscharnierpunt, waar je dan met enige moeite afkoppelt. Het gaat wel snel, niet erg hoog, en ook niet heel moeilijk maar wel eng.

Ik deed ’s ochtends twee starts en na een luie lunch nog eentje, maar het lukte me niet om de langzaam ontstane termiek goed te gebruiken. Dat gaf niet, ik vloog op de Fun en het veld is twee kilometer lang en harstikke breed dus mij kon sowieso niks gebeuren. Voor drie uur had ik ingepakt en de rest van de middag lanterfantte ik op de veranda met de anderen die even meer zin in kletsen dan in vliegen hadden.

Tot negen uur ’s avonds werd er gevlogen door parapents, leerlingen, tandems en rigids. Het ziet er allemaal gruwelijk uit met invalshoeken van bijna negentig graden maar het werkt.

Een paar honderd meter verderop is een zweefvliegwedstrijd aan de gang en de naar huis vliegende zwevers dumpten hun water op ons hoofd. Het ziet er allemaal spectaculair uit, laag en snel en met hun waterstreep achter zich. Morgen weer.