Ik was heel wat van plan maar het waaide gewoon te hard en er zat een stevig plafond onder de tweeduizend meter. In eerste instantie draaide ik geweldig omhoog, raakte het kwijt, vond een nieuwe bel en jojoode zo een paar keer rond de start. Op enig moment zat ik in een uitstekende kern, maar honderd meter verderop gingen zeven gieren sneller omhoog dus ik bewoog die kant op. Niks. En de gieren vlogen net op dat moment weg natuurlijk. Een paar bellen later draaide ik een tijdje met twee zwevers, tot we het plafond bereikten en zij de sokken erin zetten richting Pic de Bure. Ongelooflijk wat gaat dat dan ineens snel!
Met 1900 meter kan ik niks dus ik besloot te landen. Probeerde opnieuw m’n droguechute te pakken maar opnieuw lukte dat niet en verloor ik wel alle snelheid door dat gekluns, maakte daardoor geen fatsoenlijk circuit en schoot ruim over de oost-westbaan. Ene Jacques kwam me vertellen dat de president het had gezien en gaf me een uitvoerige theorieles over hoe te landen. Ik weet het allemaal precies maar m’n lijf verdomt het te gehoorzamen. Ik ben gewoon te bang voor de kloof waar al talloze delta’s en schermen neergerotord zijn. Even later landde Damien, mooi snel maar wel dwars over de actieve noord-zuidbaan. Gelukkig voor hem had niemand anders het gezien.
Ik vroeg Phil mee om te gaan zwemmen en daarna een apero te doen bij de Zwitsers, maar de communicatie ging mis en er dreigde regen dus hij wilde weer terug naar de camping. Het voelde als een klassieke stand up en ik was boos maar eigenlijk maakt het niks uit, met z’n allen lummelen in de schaduw van een boom met snacks en wijn kan uren duren tenslotte. Ze hadden in La Batie dikke hagel gehad terwijl Du Chevalet tien kilometer verderop vrijwel droog bleef.
René en Laurent proberen me te overtuigen rigid te gaan vliegen. Ik mag zelfs een kleine Atos van ze lenen om uit te proberen, Laurent biedt aan me met de tandem mee te nemen, luxer kan het allemaal niet. Toch heb ik er helemaal geen oren naar, maar eigenlijk kan ik geen enkel goed argument verzinnen tegen een overstap. Het gewicht van de Litesport belemmert me steeds meer en het valt me ook allengs zwaarder om in pittige termiek te manoevreren. Het is vooral een vaag gevoel, de passie voor delta en het fysieke werken om mezelf omhoog te schroeven. De eenvoud van de toestellen. En eerlijk gezegd ook het uiterlijk, wat zijn die dingen toch lelijk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten