the Pines

Toen we opstonden was het nog hard aan het regenen, maar Oli gokte dat de hangies mogelijk zouden kunnen vliegen, als het droog werd en voordat de wind toenam. Om twaalf uur stonden we op de Pines, en drie kwartier later hing ik in de lucht. Fijn. Het was wel koud, er was nauwelijks termiek en als er al een bubbeltje zat durfde ik geen complete 360 te draaien omdat er nog twaalf andere vrouwen om me heen zaten, maar het waaide hard genoeg om niet uit te zakken. Een enorme roofvogel vloog een stukje met Oli en mij op, ik probeerde ‘m op de foto te krijgen maar dat is mislukt. Na anderhalf uur moest ik vreselijk piesen dus ik vloog naar het mooiste terrein en landde heel redelijk. Fluffy en Nic kwamen direct achter me aan, even later landden Birgit en Helen bij ons en uiteindelijk ook Oli, Virpi en Jorj. De zon brak door en de stemming was uitstekend, Zhenshi deed wat loopoefeningen. Uiteindelijk verplaatsten we het hele melige stel naar de brewery. Terug op de camping bleken de parapenters de hele dag theorie te hebben gedaan.

Women with wings

De regen is verschrikkelijk, maar ik ben gelukkig in m’n cabin en er zijn zat vrouwen en vriendinnen om mee te beppen. Helen schreef een paar jaar geleden een uitstekend artikel over vrouwen en zeilvliegen, het veranderde mijn perceptie van man-vrouwverschillen radicaal. Ik meende altijd dat geslacht niet relevant was voor zeilvliegen, maar vrouwen hebben wel degelijk een hoop gemeenschappelijk. Niet alleen de onmogelijkheid om netjes te piesen tijdens het vliegen. En het gaat ook niet alleen om lengte en gewicht, zelfs grote vrouwen zoals Jamie en ikzelf leren vliegen op ongeschikte vleugels en gebruiken meer energie dan een man bij het tillen. Vrouwenbotten zijn breekbaarder, vrouwen hebben een neiging om zichzelf allerlei ellende aan te rekenen en meer te vertrouwen op alles wat buiten henzelf is dan op hun eigen competentie. Vrouwen hebben een menstruatiecyclus met mentale en fysieke effecten. Enzovoort enzovoort. Helen heeft nog een artikel in de pijplijn over vliegende partners en de gevolgen voor zeilvliegvrouwen. Partners die tegelijk vliegmentor zijn, of die overbeschermend zijn of juist pushy. Als een relatie uitgaat, wordt het voor de ex-partners bijzonder lastig in hun eigen club en vaak is het de vrouw die vertrekt. Naar Australie bijvoorbeeld.

Tawonga Gap

Een beetje jammer is dat het hele www-gebeuren opgezet is als een cursus in plaats van een evenement. Inclusief groepsleiders die onder elkaar de vorderingen van de piloten bespreken en afstemmen met welke aanpak een bijzonder lastige pupil benaderd moet worden. Ook enigszins sneu is het dat we uren ingewikkeld lopen te doen over de logistiek, want de één wil geen harnassen in z’n auto, de ander komt altijd te laat en de derde eist padding op het overigens uitstekende roofrack. En niet helemaal mijn ding is een akela die over de start schalt dat de dames die klaar zijn de tragere zusters moeten helpen met opbouwen, met zo’n blije kom-op-jongens-de-schouders-eronder stem. Brrr. Maar ondanks de kleinere irritaties en ondanks m’n zeiknatte tent (ik ben naar een cabin upgraded) ben ik toch dik tevreden. Het is gezellig om met Jamie en Kathryn, Fluffy en Nic, Zhenshi en Brigitte op te trekken. Sommige parapentevrouwen zijn ook leuke grieten. Er is weinig stress op de start, en ik was weer dik tevreden over m’n landing. Ik dacht dat ik het hele vliegveld voor mij alleen had, maar er doken zes stoere brandweerpiloten op die hevig onder de indruk waren van mijn uitstekende landing, en gezellig geinteresseerd waren in alles wat met zeilvliegen te maken heeft. Toen ik uitgeluld was landden Nic en Fluffy en kort daarna een paar van de anderen, en we reden in de stortregen terug. Net op tijd voor de verhuizing en een middagdutje.

women with wings

Hangerig dagje, moe van het rijden en onzeker over start en landing. Het is drukkend heet en vochtig, de www is nog niet begonnen en ik had een paar biertjes zonder lunch. Hoe dan ook is het supergaaf. Achtenveertig vliegende vrouwen, twaalf echte hanggliding vrouwen en een fantastische organisatie. Dit wordt geweldig zelfs als het de hele week regent.

Weer onderweg

Honderd kilometer extra rijden alleen om Richard en Anthony goeiedag te zeggen lijkt een beetje overdreven, maar ik ben blij dat ik het gedaan heb. Misschien zie ik ze nog een keer over een paar weken, maar net zo makkelijk is het een paar jaar. Het was weer tof met hen, ondanks Richards slechte reputatie en hun redneck uiterlijk.

Ik doe er drie dagen over om naar Bright te rijden, rustig aan. Gisteren had ik een katertje van het karaokefeest in de pub. Het was gezellig, al heb ik liever een goeie ouwelulleband zodat ik lekker kan dansen, in plaats van een supervals zingende John Smith en iedereens gepush om mij aan het zingen te krijgen. Lukas lachte me vierkant uit toen ik verzuchtte dat ik dit allemaal enorm ga missen omdat ik niet zeker weet of ik de komende jaren weer naar Australië zal komen. Hij heeft me door: ik ben verslaafd aan Australië, wegblijven is geen optie.

Met een klein dutje onderweg haalde ik Gulgong makkelijk gisteren, dus ik overnachtte bij Ian. Zijn vliegveld is één van de mooiste plekken die ik ken, misschien moet daar mijn as maar uitgestrooid worden tezijnertijd. Het was gezellig om te kletsen, en ik had er vooral moeite mee om de honden opnieuw achter te laten. Prachtige kelpies, enthousiaste Pipa en Tyson is een slimme ouwe bastaard, ik ben behoorlijk verliefd.

Nu een lange pauze in Cowra al ga ik het niet heel lang volhouden omdat de vliegen me compleet gek kriebelen. Ik geloof dat ik iets te dicht bij een kudde schapen sta.

Bertho Lavenir, La roue et le stylo

Uit een boek over het ontstaan van toerisme, over reisverslagen van midden negentiende eeuw: La description des lieux obéit à des critères exclusivement esthétiques. En revanche, les sentiments éprouvés par le voyageur face au paysage, l’exaltation qui le saisit devant un coucher de soleil ou des ruines monumentales, les relations qu’il entretient avec ses compagnons, trouvent leur place dans le récit, ainsi que les sensations et les fatigues éprouvées en chemin. On saura ce que le voyageur a vu et ce qu’il a ressenti, si le point de vue était beau et le soleil brûlant.

70 gefeliciteerd

Dankzij m’n moeder en alle kansen en steun en stimulans die ze me gegeven heeft, ben ik een zelfstandige en actieve vrouw geworden. Vanaf dat ik heel klein was liet ze me in bomen klimmen (en eruit vallen), in zandgrotten kruipen (en claustrofobisch worden), grote afstanden fietsen (en blaren op m’n kont trappen) en over het ijs krabbelen (en er doorheen zakken). Mam was zelf geen avonturier, maar ze heeft me nooit iets in de weg gelegd bij het zoeken naar m’n eigen successen en risico’s. Ze weet wat ik nodig heb om ten volle te leven. Ze heeft me nooit tegengehouden, en ik besef hoe lastig dat af en toe geweest moet zijn.

M’n moeder kent me zo goed, dat ze net als ik vanaf m’n elfde wist dat ik wilde zeilvliegen. Tijdens een wandelvakantie met z’n tweeën in de Eiffel bewonderden we de vliegers die glijvluchtjes in een grote krater maakten, en het triketeam uit Budel vloog vaak over ons huis zodat ik precies kon uitleggen wat ik wel (zo’n deltavleugel) en niet (een motor) wilde.

M’n eerste zeilvlieglessen kreeg ik van m’n moeder als kadootje voor m’n afstuderen, en ze heeft sindsdien nooit geklaagd over het feit dat ik elk wiekend, elke vakantie, elke feestdag liever in de lucht doorbreng dan gezellig met de familie thuis. Mam viert haar 70^e, zonder Jan en zonder mij omdat ik weer eens uit vliegen ben.

Vliegen is het mooiste wat me in m’n leven is overkomen. Je krijgt je leven van je moeder, voor mij is dat op verschillende manieren het geval. Dankje moesje.

taak 4 gestopt vanwege wind

Toen de eerste startte pakte ik weer in: teveel en te vlagerige wind. Als ik me zorgen begin te maken om m’n vleugel is het tijd om in te pakken, en ik ben er dik tevreden over want de kans op een hoop stress in de lucht was erg groot geweest en bovendien had ik nu alle tijd om te kletsen, fotoos te maken, starts te bekijken. Terug op de camping nog een lesje landen van Alex gekregen, m’n spijkertruuk tevoorschijn gehaald en een potje hairwrestling gewonnen. Jonas wist de spijkers daadwerkelijk in balans te krijgen, erg knap.

Teamhopping

Ik ben uit het team gestapt. Een ontzettend lastige beslissing en een onprettige actie, want ik wilde Cameron niet in de steek laten en Len en Trevor zetten me onder druk om de volle mep te betalen voor de hele week, maar ik besloot dat ik hier voor m’n lol ben en niet opnieuw ongelukkig wil worden van m’n team. Conrad heeft geen chauffeur als Kath ermee ophoudt en ik gebruik geen spot, dus ideaal is het allemaal niet. Cameron was wel erg lief.

Ik startte weer vroeg, zakte uit, moest dringend op final draaien zonder circuit, verlegde m’n koers een beetje richting een omhoog draaiende vleugel en ja hoor, ik maakte een prachtige low save. Waar ik vooral trots op was, was dat ik keurig met zo’n twintig anderen naar wolkenbasis draaide, zonder te vluchten en zonder overdreven stress. Eén keer draaide iemand binnendoor voor me langs, kennelijk moest ik toch nog wat meer indraaien, maar ik kwam uitstekend tot wolkenbasis met Jonny, Dave May, Max en anderen. Jammer maar helaas dat was meteen ook weer de laatste goeie actie van de dag. Ik stak achter de anderen aan naar de volgende wolk, haalde het bij lange na niet, verlegde m’n koers naar een gebied waar meer blauw was maar ook meer landingsmogelijkheden en stond na vijftien kilometer alweer aan de grond. Fluffy haalde me op en liet me op de hoofdweg achter, waar Richard me een minuut later oppikte. Zo konden we op de camping van een biertje genieten in plaats van de hele dag in de auto te zitten.

NSW State Titles taak 1

Ik startte als vijfde ofzo, Jonny riep ‘to the bombout’ maar het drong niet tot me door wat hij bedoelde totdat ik hem zag draaien: hoger dan iedereen in een bel richting bombout. Ik draaide dapper in maar jeez wat was het griezelig. Lastige termiek, tientallen delta’s in een klein belletje vlak naast het lage bergje, piloten van wereldklasse en beginners door elkaar. Bijna vloog ik iemand aan, of hij mij, geen idee behalve dat niemand netjes in dezelfde cirkel draaide. Er stonden enorm veel dikke cumuls en ik was vrij snel op wolkenbasis. Ik zag anderen wel een stuk hoger vliegen maar dat was volgens mij tussen de wolken in en daar had ik geen trek in. De eerste tien kilometer gingen zo goed dat ik begon te hopen dat ik vandaag goal zou halen. Tegelijk durf ik zoiets niet te denken, beetje magisch denken hier ik geloof dat je niet op goal moet hopen om het daadwerkelijk te halen. En inderdaad, bij het gat in de heuvels waar we allemaal doorheen moesten bleef ik meer dan een uur pielen. Ik kon wel lift vinden, soms nog best goed ook, maar rond de duizend meter raakte ik het dan weer kwijt. Bovendien wist ik niet zeker waar het keerpunt was en als het zuidelijk lag wilde ik aan de westkant van de heuvels blijven, vanwege de harde zuidwesten wind. Uiteindelijk besloot ik toch maar voor de noordelijke optie te gaan, ik dook door het gat en dribbelde nog een paar kilometer onder een groot blauw gat voordat ik in een megagroot veld keurig landde. Ik parkeerde m’n vleugel bij het hek achter een dammetje, waar het kennelijk nogal turbulent was want terwijl ik m’n harnas aan het inpakken was holderdebolderde m’n liefje over haar kingpost langs het prikkeldraadhek naar me toe. Ik probeerde haar te vangen en raakte met m’n been verstrikt in de bovenbekabeling, zodat ik nu een nieuwe enorme blauwe plek op m’n scheen heb. Ach ja, zucht, ooit had ik mooie benen… July was snel bij mij en de rest van de middag en avond zat ik in de auto, om Trevor en Len op te halen. Cameron stond op goal en kreeg een lift, de geluksvogel. Ik vermoed dat hij dit team met opzet gevormd heeft, om mij een lesje te leren. Wat een drama! Een week met dit stel trek ik niet! Conrad heeft al zo’n medelijden dat hij me vanmorgen beloofde me op te pikken, om me te redden van de betweters.

NSW State Titles

Voor de vierde keer verhuisd sinds ik hier vijf dagen geleden aankwam, en natuurlijk is het weer hetzelfde tafereel: ik heb m’n haringen net krom geslagen, m’n zware kisten met medeneming van twintig muggen weer terug in m’n tent geplaatst, m’n schenen beursgebeukt met het fietsrek, of de buren pakken in en vertrekken van de meest ideale plek op de hele camping. Aangezien Lennie ons met vervoer laat zitten omdat ie pas om elf uur op de berg kan zijn moet ik voor secretaresse spelen en het hele team van lifts voor vleugels, harnassen en bodyrides voorzien, dus ik heb geen tijd om opnieuw te verhuizen. Tent in de volle zon dus, geen tijd om uitvoerig te bloggen, jaaaaa wedstrijd!

Koeien

Veel mensen vlogen vandaag, en heel veel zakten uit, en ik besloot al voordat we de berg op reden om niet op te bouwen. Onweerswolken die weliswaar inzakten, maar wel aan alle kanten, en regenbuien aan de overkant, en lange pauzes tussen de starts (dus dodgy launchconditions), niks voor mij. We amuseerden ons een poosje met de slechte starts van anderen, en gebruikten de rest van de middag om Richards koeien te weiden. Terwijl ik voor herdershond speelde aan de ene kant van het veld, en Anthony en Richard aan een andere kant, genietend van het buiten zijn en van het landschap en van de koeien die echt heel grappig zijn, bedacht ik weer hoe fantastisch het is dat ik dit allemaal kan meemaken. En hoe leuk ik m’n beide bushmannen vind, hoe goed het is om met hen op te trekken. Tegelijk zou ik absoluut niet met ze willen ruilen, en zij absoluut niet met mij. Het is een hard leven, hard werken en overal tegen grenzen oplopen. Ze kunnen weinig met hun slimme koppen, volgens mij blowen ze zich daarom helemaal suf.

Gedenkteken

Gisteren kwamen we een paar keer langs het monumentje voor Seibsy, en in de pub zagen we foto’s van hem. Ik denk dat er geen herinneringsplak te vinden is in Porterville voor Hayo, op de Emberger Alm voor Ricci, in Forbes voor Missy of op de Chabre voor Paul. Ik vind het wel goed, zo’n herinnering, op de plek waar iemand verongelukt is of zoals hier, op de plek waar hij thuis was. Zinvoller dan een steen op een begraafplaats tussen anonieme anderen. Ik mis hem wel, ik had me er toch op verheugd om hier met hem te vliegen en te feesten.

Team spatchcock

Ik word er zo langzamerhand wel flauw van, iedere dag uitzakken en dan nog geen mooie landingen ook nog ns een keer, maar gelukkig zak ik samen met Richard uit. Met hem en Anthony op stap hoef ik nauwelijks te vliegen om toch lol te hebben, wat een toffe gasten. En ook leuk: de zoveelste kangoeroe over de start, een enorme draak (een monitor, meer dan een meter lang en met een staart dikker dan mijn arm), een arend die eindeloos naast m’n auto met me mee vloog, schitterend, en wedgies die boven de start laten zien dat er wel degelijk termiek is. En tientallen parapenters op ieder open stukje en hier en daar ook in de bomen, en Mark die ik voor de derde keer in een tantrum zag omdat ie weer was uitgezakt, deze keer zelfs dichter bij de berg dan ik.

Dreigende luchten

Er waren al vroeg wolkjes dus we reden om tien uur de berg op. Het was meteen duidelijk dat er een groot risico van overontwikkeling was. Een paar parapenters pakten direct in, ik wilde tijdens het opbouwen bekijken hoe snel het ging en dan pas definitief besluiten of ik zou starten. Mezelf kennende is het besluit dan eigenlijk al genomen, zodra die rits opengaat wordt de waarschijnlijkheid dat ik de berg ook afren bijna 100%. Toch aarzelde ik nog terwijl ik al in m’n harnas stapte, en ik nam me voor om te starten, hoogte genoeg te winnen om over the back te gaan en meteen bij Godfrey’s te landen. Ik wilde absoluut niet op west uitzakken omdat mijn auto de retrieve niet aankan.

De vlucht van een kwartiertje was prima, ik moest enigszins m’n best doen om naar beneden te komen maar het was nog niet eng, en de rest van de middag werd ik bevestigd in de juistheid van m’n besluit. De ontwikkeling leek eerst in te zakken, waardoor de parapents die nog in de lucht waren het erg moeilijk kregen, en tegelijk doemden er enorme onweerswolken in het oosten op. Ik zou zeker niet meer gestart zijn als ik had gewacht. Toen Kenneth ook was uitgevlogen raceten we naar de camping omdat er een serieus onweer boven Manilla ontwikkelde, en terwijl ik m’n tent weer eens leeghaalde klonk er donder en vlogen de kakatoes hysterisch krijsend rond. Uiteindelijk dreef het over maar je had absoluut niet in de lucht willen zijn.

Onweer in Manilla

Om een uur of één vannacht paste ik niet meer in m’n tent, die door loeiharde wind plat tegen de grond geslagen werd. Ik verhuisde al m’n bagage naar de auto en m’n bed naar de keuken, waar ik heerlijk sliep toen het lawaai van de plensregen uiteindelijk een beetje afnam. Nu, om vier uur ’s middags, ontwikkelen zich weer overal enorme onweersbuien rondom Manilla dus ik heb de hele zooi maar weer in de auto gemikt. Om de berg op te rijden moet het er allemaal uit en dan haal ik het net. De weg naar boven is enorm steil en slipperig, en ik heb geen 4 wheel drive. Kenneth, een parapenter uit Hongkong, reed mee omdat hun auto aan barrels is. Cecilia heeft er een forse whiplash of een nekfractuur aan over gehouden, en ze zien nog een enorme boete tegemoet ook. Blaming the victim.

Boven was het een typische Borah-shuffle dag: eerst de vleugel naar de zuidooststart gedragen, toen verkast naar de zuidstart, en tegen de tijd dat ik opgebouwd was startten alle parapenters zuidwest en west. Ik had helemaal geen zin om de vleugel naar de weststart te sjouwen en de windsok stond af en toe nog best twee seconde goed voor de zuidstart, alleen was het erg weinig wind en de zuidstart is maar een kort stukje helling. Ik besloot vooral niet te aarzelen, domdomdom want ik pakte het halve bos mee met m’n onderkabels. Gelukkig ben ik goed in recovery van slechte starts, ik stop gewoon niet met starten en dat redde me ook deze keer weer. Helaas leverde het niks op en landde ik vijf minuten later bij Godfrey’s, met uitzicht op die enorme onweerswolken. Kenneth reed de auto naar beneden en de rest van de middag hang ik rond m’n tent, voor het geval m’n bed plotseling weer moet verhuizen.

Some R & A

Gorgeous George

Anthony, Annie, Richard

Mount Borah

Zo gaaf om Richard en Anthony weer te zien, het is nauwelijks erg om uit te zakken. Ze pikten me vanmorgen op om naar het vee te gaan kijken en hooi te geven. Het is een flinke klus om een baal hooi uit de schuur te halen en naar de koeien te transporteren. Daarna reden we rond over het uitgestrekte land, op zoek naar de koeien. Het was één grote dierentuin vol kangoeroes, wallabies, grote rooie vossen en wit-gele kakatoes. De koeien, Indiase, zagen er gezond en tevreden uit dus we pikten mijn vleugel op en reden de berg op. Het stikt er van de parapenters, vriendelijk genoeg maar ze hangen toch behoorlijk in de weg als je probeert omhoog te draaien. Ik bereikte wolkenbasis maar vloog weg uit de bel vanwege de pents, en Richard startte pas drie kwartier na mij ook vanwege de pents. Hij zakte tegelijk met mij uit, ik vier kilometer verderop zodat ze helemaal om moesten rijden om bij mij te komen.

Na een biertje in the Royal met Annie, onze chauffeur voor de wedstrijd, moest Rich nog wat klussen doen zodat ik al vroeg op m’n eentje op de camping ben. Dat voelt eenzamer dan hier op m’n eentje aankomen, bah. Ik ga maar gewoon vroeg naar bed, in m’n tent die ik zoals te doen gebruikelijk vanmorgen naar de slechtst mogelijke plek in de volle zon heb gesleept. Morgen weer verhuizen, als het tenminste niet regent.

Hoe het gezag snel gezag verliest

Toen ik Coonabarabran inreed zag ik de zwaailichten al en ja hoor, het was mijn beurt. Ik maakte me geen enkele zorg want ik deed absoluut helemaal niks verkeerd, en bovendien zag de agent er best vriendelijk uit. Ik moest blazen en vertellen dat ik om twee uur ’s middags inderdaad geen alcohol had gedronken, m’n rijbewijs laten zien, en dat leek me eigenlijk wel genoeg. Maar de agent liep speurend naar een misdrijf rond de auto, en ja hoor, of ik maar even uit wilde stappen en meekijken. M’n nummerplaat werd aan het zicht onttrokken door m’n fiets! Hij meldde spontaan dat de meeste mensen in NSW niet weten dat dat een offense is. Om vervolgens kalmpjes een boete uit te gaan schrijven. Ik kon het niet geloven, dit is echt spijkers op laag water zoeken! Volgens de agent was er geen verschil met te hard rijden of dronken rijden, het is allemaal een misdrijf en dus krijg je er een boete voor. Ik bepleitte dat ik niemand in gevaar bracht en dat het vrij duidelijk was dat ik m’n fiets uit onwetendheid zo scheef had gehangen, en of hij me niet gewoon een waarschuwing kon geven die ik dan ter harte zou nemen door het nummer op een stuk karton te stiften en op te hangen. Dat vond hij een raar idee want als hij alleen maar waarschuwingen uit zou delen zou hij een onzinnige baan hebben, meende de arm der wet. Vierhonderd dollar boete moet ik binnen drie weken betalen, en ik moet blij zijn dat ik als buitenlander niet ook nog eens drie punten op m’n rijbewijs verlies.

Van pure kwaadheid had ik geen pauze meer nodig de rest van de trip, en ik reed veel te hard (ze kunnen m’n nummerplaat toch niet lezen) zigzaggend tussen kangoeroes en koalas, stuiterend over floodgates, naar Manilla. Waar de campinghoudster vertelde dat een buitenlandse die op een dirtroad in een slip was geraakt en alleen wat schade aan haar eigen auto en zichzelf had, een forse boete had gekregen wegens negligent driving. Zonder dat een agent ter plaatse was geweest. Raar land dit.

How good is Forbes?

Een goed verhaal van Dave May. Ze waren met een clubje in Brazilie, en iedereen had het enorm naar z’n zin, alleen Dave kon niet in de typische Braziliaanse lucht komen. Hij zat laag, en stond op het punt om op te geven, en het was pas de eerste dag maar hij had gigantisch de pest aan Brazilie. Conrad zat op wolkenbasis boven hem, en cirkelde naar beneden, tot onder hem, en begon toen weer omhoog te draaien. Super! Dave kreeg z’n lift en z’n motivatie terug, en had een uitstekende vliegvakantie.

De jongens startten vroeg vandaag, Kathryn voelde zich niet zo geweldig en ik twijfelde of de wind niet te hard was. Ik weet dat ik eerder ook met zo’n wind gestart ben, maar we hadden nu een paar dagen kunnen zien dat het laat in de dag uitstekend werd, en ik had gewoon geen trek in deze heftige condities. Om vier uur startten we: ik, Kathryn die de uitgezakte jongens had opgehaald, en Dave en Len. Jonathan was weer zeven uur aan het vliegen, die kan je gewoon loslaten en ’s avonds komt ie dan met een carton beer thuis.

De sleep was erg heftig en ik releaste op 300 meter, leek uit te zakken, maar heel voorzichtig draaide ik toch omhoog. Het kostte me 56 minuten om op 3300 meter te komen, terwijl Kathryn en Dave ver boven me zaten en Len heel langzaam onder me klom en me uiteindelijk toch nog inhaalde. Ik vlieg zonder radio en raakte ze allemaal snel kwijt, dus ik liet me lekker downwind driften naar Lens huis. Ik vloog er nog een paar kilometer voorbij, maar wilde zo graag naast het huis landen dat ik na twee uur in de lucht terugdraaide en een prima landing naast de tuin deed. Inpakken met een biertje in m’n hand en gezelschap van de hond, gedoucht, gegeten, en inmiddels zijn de anderen terug.

Jonathans dag

We startten nogal vroeg, het was blauw en waaide flink hard. Erg moeilijk en na drie kwartier stond ik weer op de grond, op het vliegveld. Dave en Kathryn landden vijftien kilometer verderop dus ik haalde ze op en de rest van de middag zaten we in Lennies tuin te wachten tot Jonathan zou landen. Dat was niet zo’n ramp, ook Kathryn en ik hebben vergelijkbare ervaringen, net als veel vliegende vrouwen en ik. Razend enthousiast beginnen, nergens bang voor, en uit enthousiasme iets te snel boven je niveau gaan vliegen. Dan een paar ongelukken of een heftige schrik, waardoor je ineens vreselijk onzeker wordt en slecht gaat vliegen. In mijn geval duurt het daarna jaren en jaren voordat ik goed met m’n nieuwe zelf om weet te gaan, in feite is dat wat ik tijdens deze reis doe. Accepteren dat ik af en toe bang ben, voorzichtig vliegen, niet meer ontzettend kwaad op mezelf en gefrustreerd raken als ik vanwege stress een vlucht verpest. Ik vlieg nu meestal zonder stress, maar dat kost me wel een hoop motivatie. Al te relaxed vliegen maakt dat ik snel opgeef, terwijl het altijd m’n grote kracht was om eindeloos door te gaan. Er is dus nog een hoop te groeien, en kwa technische vaardigheid, inzicht en zelfvertrouwen ben ik er ook nog lang niet. Maar ik begin wel weer een beetje optimistisch te worden over de mogelijkheid om ooit de piloot te worden die ik wil zijn.

De taak was een out-and-return van 153 km. Langzamerhand zagen we de lucht steeds beter worden: tegen drie uur popten de eerste cumultjes en werd het windstil. Jonathan was zeven uur in de lucht en deed zo’n 100 km, ongelooflijk.

En weer terug in Forbes

Heerlijke lucht, nul wind, vette, niet-turbulente, redelijke termiek, meerdere chauffeurs. Het was zeven uur rijden van Central Coast naar Forbes, maar ik ken de weg inmiddels en de lucht zag er zo aantrekkelijk uit dat ik weinig tijd nam voor pauzes. Kathryn was al half opgebouwd toen ik om drie uur aankwam, en ik douwde als een gek m’n latten erin en voor vier uur draaiden we allebei rustig tot drieduizend meter. Berekoud maar zo prachtig, fantastisch. Ik raakte Kathryn snel kwijt dus ik vloog op m’n eentje veertig kilometer richting Grenfel, waar Dave om een uur of zeven doorheen zou rijden. Toen ik niet meer makkelijk omhoog kwam draaide ik om, om te zien hoever ik nog terug zou kunnen komen met de lage avondzon. Niet ver, en ik landde uitstekend langs de weg waar Kathryn me ophaalde precies op het moment dat ik m’n spullen naar de weg droeg. Zie olc

Nu koken en slapen bij Len, die morgenavond pas thuis komt.

Midweekje Nieuw-Zeeland

Dat was een leuk weekje Nieuw Zeeland, zo middenin m’n lange vliegreis. Heel geslaagd om met Coen bij te kletsen, ook al skypen we wel af en toe in het echt is het toch beterder. Leuk om z’n bijzonder aardige vriendin te ontmoeten, en geinig om een heel klein beetje van het mooiste land ter wereld (hoor ik vaak) te zien. Het was wandelen, sightsee-en, SUPpen op vlak water en in de branding, rondjes op een paard (Sharie is een echt paardevrouwtje), badderen, nog meer wandelen en nog meer spelen in de golven. Maar vooral gezellig en nou kon ik eens een keer de weemoed van me afzetten over het gemis van m’n vliegvriendjes. Afgelopen zomer heb ik weer eens met Kees en Bruce gevlogen en Coen gaat het ook weer oppakken. Ed en Jacqueline vliegen nog en Ludolf begint een heel nieuw leven dus die kan ook mooi de lucht in. Alleen Eelco is verdwenen.

Ondertussen ben ik heel gelukkig met al m’n nieuwe vliegvriendjes en veel vliegvriendinnetjes, maar dat eerste groepje was toch wel bijzonder. Dit reisje naar Nieuw-Zeeland confronteert me wel met het bekende gegeven dat wat geweest is, is geweest. Op de één of andere manier zullen de afgelopen vijf dagen ook hun impact hebben op de rest van m’n verblijf hier. Als ik niet oppas ga ik aftellen naar eind april, dat zou zonde zijn. Niks zo luxueus als het gevoel dat het oneindig is, dat de tijd er niet toe doet.

Bijna net zo leuk als vroeger

Coens dagelijkse routine volgend stonden we vroeg op om met een termoskop koffie naar het strand te lopen, om vast te stellen of de surf goed was. Het was bijna ideaal voor beginners en de hele ochtend leerde ik op de board staan, van spreidstand naar surfstand verstappen, peddelen en golven pakken. Superleuk en volgens Coen en Cherie deed ik het ook nog supergoed, kennelijk heeft het me een uitstekende basis gegeven om de afgelopen jaren vaak te SUPpen op Camerons rivier.

Na een lunch en een hoop getreuzel omdat we behoorlijk afgedraaid waren mikten redden we naar Hamden, een typisch alpendorpje. Prachtige omgeving, gigantische kaarsrechte naaldbomen, heerlijke lucht. Wandelingetje een klein bergje op, daarna twee uur weken in de zwavelbaden. Dat was ook lekker maar je moest een badpak aan en in sommige baden zat chloor. Op elke hoek stonden drie ‘ lifeguards’ kennelijk verwachten ze elk moment een monsterachtige killergolf.

Na een heerlijke Indier reden we met fijne ouwelullemuziek, babbelend over twintig jaar geleden en hoe goed het was met ons zevenen (Kees, Ludolf, Eelco, Ed & Jacqueline, Coen en ik, jongens waren we, maar leuke jongens) nog voor middernacht naar huis.

City of cones

Stel je voor dat vrijwel alle historische en alle grote gebouwen In Den Haag gesloopt zijn. De gebouwen die nog overeind staan zijn leeg, er wappert plastic onder de dakrand, er staan hekken omheen. Alle wegen zitten vol hobbels en bobbels, overal zie je gevarendriehoeken. Hele woonwijken zijn verlaten, de tuinen volgewoekerd met bloemen, graffitti op de muren. Een groot deel van de bevolking is vertrokken. De economie komt bijna tot stilstand, er zijn nauwelijks meer winkels waar je boodschappen kan doen, geen bioscopen, geen kroegen, geen sportfaciliteiten, geen scholen. Buren worden hartelijk, behulpzaam, vertrouwelijk. Kunstenaars hebben zichzelf uitgeroepen tot gap fillers en proberen de lege plekken aantrekkelijk te maken. Je herkent je eigen stad totaal niet meer, alles is kapot, hele gebieden zijn afgesloten, overal staan containers om gevels te stutten. Her en der zie je gestolde modder: de aardbevingen veroorzaakten ‘ liquification’ en de modder spoot als lava uit de grond. Om het nog akeliger te maken: sinds de grote aardbevingen van september, februari, juni en december twee jaar geleden zijn er zo’n twintigduizend naschokken geweest, en niemand weet of het nu voorbij is.

Ik merkte aan Coen dat het nog steeds  emotioneel is om het stadscentrum te zien, er is niks meer van over. Behalve het centrale park met schitterende botanische tuinen: alles even groot en weelderig en magnifiek. De omgeving is ook prachtig, gisteren hebben we een vliegstek (Ellendale) bekeken en een paar uur door de heuvels langs de kust gewandeld. Vanmiddag zijn we met z’n drieen de rivier op gepeddeld en als je niet op zou letten zou je nauwelijks inde gaten hebben dat een groot gebied meters gezakt is, met alle schade van dien.