Dankzij m’n
moeder en alle kansen en steun en stimulans die ze me gegeven heeft, ben ik een
zelfstandige en actieve vrouw geworden. Vanaf dat ik heel klein was liet ze me
in bomen klimmen (en eruit vallen), in zandgrotten kruipen (en claustrofobisch
worden), grote afstanden fietsen (en blaren op m’n kont trappen) en over het
ijs krabbelen (en er doorheen zakken). Mam was zelf geen avonturier, maar ze
heeft me nooit iets in de weg gelegd bij het zoeken naar m’n eigen successen en
risico’s. Ze weet wat ik nodig heb om ten volle te leven. Ze heeft me nooit tegengehouden,
en ik besef hoe lastig dat af en toe geweest moet zijn.
M’n moeder
kent me zo goed, dat ze net als ik vanaf m’n elfde wist dat ik wilde
zeilvliegen. Tijdens een wandelvakantie met z’n tweeën in de Eiffel bewonderden
we de vliegers die glijvluchtjes in een grote krater maakten, en het triketeam
uit Budel vloog vaak over ons huis zodat ik precies kon uitleggen wat ik wel
(zo’n deltavleugel) en niet (een motor) wilde.
M’n eerste
zeilvlieglessen kreeg ik van m’n moeder als kadootje voor m’n afstuderen, en ze
heeft sindsdien nooit geklaagd over het feit dat ik elk wiekend, elke vakantie,
elke feestdag liever in de lucht doorbreng dan gezellig met de familie thuis.
Mam viert haar 70e, zonder Jan en zonder mij omdat ik weer eens uit
vliegen ben.
Vliegen is het
mooiste wat me in m’n leven is overkomen. Je krijgt je leven van je moeder,
voor mij is dat op verschillende manieren het geval. Dankje moesje.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten