Er waren al
vroeg wolkjes dus we reden om tien uur de berg op. Het was meteen duidelijk dat
er een groot risico van overontwikkeling was. Een paar parapenters pakten
direct in, ik wilde tijdens het opbouwen bekijken hoe snel het ging en dan pas
definitief besluiten of ik zou starten. Mezelf kennende is het besluit dan
eigenlijk al genomen, zodra die rits opengaat wordt de waarschijnlijkheid dat
ik de berg ook afren bijna 100%. Toch aarzelde ik nog terwijl ik al in m’n
harnas stapte, en ik nam me voor om te starten, hoogte genoeg te winnen om over
the back te gaan en meteen bij Godfrey’s te landen. Ik wilde absoluut niet op
west uitzakken omdat mijn auto de retrieve niet aankan.
De vlucht van
een kwartiertje was prima, ik moest enigszins m’n best doen om naar beneden te
komen maar het was nog niet eng, en de rest van de middag werd ik bevestigd in
de juistheid van m’n besluit. De ontwikkeling leek eerst in te zakken, waardoor
de parapents die nog in de lucht waren het erg moeilijk kregen, en tegelijk
doemden er enorme onweerswolken in het oosten op. Ik zou zeker niet meer
gestart zijn als ik had gewacht. Toen Kenneth ook was uitgevlogen raceten we
naar de camping omdat er een serieus onweer boven Manilla ontwikkelde, en
terwijl ik m’n tent weer eens leeghaalde klonk er donder en vlogen de kakatoes
hysterisch krijsend rond. Uiteindelijk dreef het over maar je had absoluut niet
in de lucht willen zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten