Om een uur of
één vannacht paste ik niet meer in m’n tent, die door loeiharde wind plat tegen
de grond geslagen werd. Ik verhuisde al m’n bagage naar de auto en m’n bed naar
de keuken, waar ik heerlijk sliep toen het lawaai van de plensregen
uiteindelijk een beetje afnam. Nu, om vier uur ’s middags, ontwikkelen zich
weer overal enorme onweersbuien rondom Manilla dus ik heb de hele zooi maar
weer in de auto gemikt. Om de berg op te rijden moet het er allemaal uit en dan
haal ik het net. De weg naar boven is enorm steil en slipperig, en ik heb geen
4 wheel drive. Kenneth, een parapenter uit Hongkong, reed mee omdat hun auto
aan barrels is. Cecilia heeft er een forse whiplash of een nekfractuur aan over
gehouden, en ze zien nog een enorme boete tegemoet ook. Blaming the victim.
Boven was het
een typische Borah-shuffle dag: eerst de vleugel naar de zuidooststart
gedragen, toen verkast naar de zuidstart, en tegen de tijd dat ik opgebouwd was
startten alle parapenters zuidwest en west. Ik had helemaal geen zin om de
vleugel naar de weststart te sjouwen en de windsok stond af en toe nog best
twee seconde goed voor de zuidstart, alleen was het erg weinig wind en de
zuidstart is maar een kort stukje helling. Ik besloot vooral niet te aarzelen,
domdomdom want ik pakte het halve bos mee met m’n onderkabels. Gelukkig ben ik
goed in recovery van slechte starts, ik stop gewoon niet met starten en dat
redde me ook deze keer weer. Helaas leverde het niks op en landde ik vijf
minuten later bij Godfrey’s, met uitzicht op die enorme onweerswolken. Kenneth
reed de auto naar beneden en de rest van de middag hang ik rond m’n tent, voor
het geval m’n bed plotseling weer moet verhuizen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten