Hoe het gezag snel gezag verliest

Toen ik Coonabarabran inreed zag ik de zwaailichten al en ja hoor, het was mijn beurt. Ik maakte me geen enkele zorg want ik deed absoluut helemaal niks verkeerd, en bovendien zag de agent er best vriendelijk uit. Ik moest blazen en vertellen dat ik om twee uur ’s middags inderdaad geen alcohol had gedronken, m’n rijbewijs laten zien, en dat leek me eigenlijk wel genoeg. Maar de agent liep speurend naar een misdrijf rond de auto, en ja hoor, of ik maar even uit wilde stappen en meekijken. M’n nummerplaat werd aan het zicht onttrokken door m’n fiets! Hij meldde spontaan dat de meeste mensen in NSW niet weten dat dat een offense is. Om vervolgens kalmpjes een boete uit te gaan schrijven. Ik kon het niet geloven, dit is echt spijkers op laag water zoeken! Volgens de agent was er geen verschil met te hard rijden of dronken rijden, het is allemaal een misdrijf en dus krijg je er een boete voor. Ik bepleitte dat ik niemand in gevaar bracht en dat het vrij duidelijk was dat ik m’n fiets uit onwetendheid zo scheef had gehangen, en of hij me niet gewoon een waarschuwing kon geven die ik dan ter harte zou nemen door het nummer op een stuk karton te stiften en op te hangen. Dat vond hij een raar idee want als hij alleen maar waarschuwingen uit zou delen zou hij een onzinnige baan hebben, meende de arm der wet. Vierhonderd dollar boete moet ik binnen drie weken betalen, en ik moet blij zijn dat ik als buitenlander niet ook nog eens drie punten op m’n rijbewijs verlies.

Van pure kwaadheid had ik geen pauze meer nodig de rest van de trip, en ik reed veel te hard (ze kunnen m’n nummerplaat toch niet lezen) zigzaggend tussen kangoeroes en koalas, stuiterend over floodgates, naar Manilla. Waar de campinghoudster vertelde dat een buitenlandse die op een dirtroad in een slip was geraakt en alleen wat schade aan haar eigen auto en zichzelf had, een forse boete had gekregen wegens negligent driving. Zonder dat een agent ter plaatse was geweest. Raar land dit.