Dat was een leuk
weekje Nieuw Zeeland, zo middenin m’n lange vliegreis. Heel geslaagd om met
Coen bij te kletsen, ook al skypen we wel af en toe in het echt is het toch
beterder. Leuk om z’n bijzonder aardige vriendin te ontmoeten, en geinig om een
heel klein beetje van het mooiste land ter wereld (hoor ik vaak) te zien. Het
was wandelen, sightsee-en, SUPpen op vlak water en in de branding, rondjes op
een paard (Sharie is een echt paardevrouwtje), badderen, nog meer wandelen en
nog meer spelen in de golven. Maar vooral gezellig en nou kon ik eens een keer
de weemoed van me afzetten over het gemis van m’n vliegvriendjes. Afgelopen
zomer heb ik weer eens met Kees en Bruce gevlogen en Coen gaat het ook weer
oppakken. Ed en Jacqueline vliegen nog en Ludolf begint een heel nieuw leven
dus die kan ook mooi de lucht in. Alleen Eelco is verdwenen.
Ondertussen
ben ik heel gelukkig met al m’n nieuwe vliegvriendjes en veel
vliegvriendinnetjes, maar dat eerste groepje was toch wel bijzonder. Dit reisje
naar Nieuw-Zeeland confronteert me wel met het bekende gegeven dat wat geweest
is, is geweest. Op de één of andere manier zullen de afgelopen vijf dagen ook
hun impact hebben op de rest van m’n verblijf hier. Als ik niet oppas ga ik
aftellen naar eind april, dat zou zonde zijn. Niks zo luxueus als het gevoel
dat het oneindig is, dat de tijd er niet toe doet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten