Tawonga Gap

Een beetje jammer is dat het hele www-gebeuren opgezet is als een cursus in plaats van een evenement. Inclusief groepsleiders die onder elkaar de vorderingen van de piloten bespreken en afstemmen met welke aanpak een bijzonder lastige pupil benaderd moet worden. Ook enigszins sneu is het dat we uren ingewikkeld lopen te doen over de logistiek, want de één wil geen harnassen in z’n auto, de ander komt altijd te laat en de derde eist padding op het overigens uitstekende roofrack. En niet helemaal mijn ding is een akela die over de start schalt dat de dames die klaar zijn de tragere zusters moeten helpen met opbouwen, met zo’n blije kom-op-jongens-de-schouders-eronder stem. Brrr. Maar ondanks de kleinere irritaties en ondanks m’n zeiknatte tent (ik ben naar een cabin upgraded) ben ik toch dik tevreden. Het is gezellig om met Jamie en Kathryn, Fluffy en Nic, Zhenshi en Brigitte op te trekken. Sommige parapentevrouwen zijn ook leuke grieten. Er is weinig stress op de start, en ik was weer dik tevreden over m’n landing. Ik dacht dat ik het hele vliegveld voor mij alleen had, maar er doken zes stoere brandweerpiloten op die hevig onder de indruk waren van mijn uitstekende landing, en gezellig geinteresseerd waren in alles wat met zeilvliegen te maken heeft. Toen ik uitgeluld was landden Nic en Fluffy en kort daarna een paar van de anderen, en we reden in de stortregen terug. Net op tijd voor de verhuizing en een middagdutje.