Magnifique Annecy

Zo voelde ik me behoorlijk triest, zo sta ik te juichen. Ik had me toch wel erg verheugd op een weekje met Kees maar na een avondje discussiëren was het alweer voorbij. Het was koud, het regende, in Laragne staat een forse mistral en ik reken er niet helemaal op dat Brad naar Frankrijk komt. En van Laurent kreeg ik geen reactie op mijn sms of ik bij hem kon logeren, dus ik reed eerst naar het vliegveld maar dat zag er te onaantrekkelijk uit om ergens m’n tentje op te zetten. Vervolgens anderhalf uur zoeken naar een camping, en toen ik die eindelijk had gevonden werd me verteld dat ie helemaal vol was en ik mocht er niet meer bij. Ik was vlakbij Laurent dus ik besloot om dan maar m’n tentje in zijn tuin op te zetten. Maar de deur was zoals gebruikelijk open dus ik mikte m’n bedje in de voorkamer. Sliep toch niet helemaal rustig zo als insluiper, maar redelijk comfortabel en veilig en met een wc bij de hand. Om acht uur reed ik al door Dijon op zoek naar een telefoonwinkel waar ik misschien een simkaart zou kunnen bekomen, maar na hevig gezoek naar een parkeerplaats, nog meer gezoek naar zo’n winkel en toen paniekerig gezoek naar waar ik ook alweer m’n auto had neergezet, gaf ik het op. Ik had de halve wereld gesmst om te vragen of er iemand in Annecy zou zijn vandaag, en ergens bij Bourg kwam het verlossende smsje van Yves. Goud die jongen, vorig jaar was hij de enige die voor me zorgde toen ik in het ziekenhuis lag zonder bril of schone kleren en nu stuurde hij een appje naar de club d’Annecy zodat ze op me zouden wachten. Dat was nodig ook want ik verdwaalde in de waanzinnige verkeerschaos van Annecy. Toen ik om een uur oververhit bij het landingsterrein aan kwam stond er ene Michel die ik net aan Jean-Louis iets hoorde vragen over een Néerlandaise, dus ik viel die meneer om de hals en we reden gezellig samen naar boven. Heel aardig, en het weer was fantastisch, en er was plek zat om pal voor de ramp op te bouwen, en Pierro was er en nog een hoop bekende gezichten en op drie uur knalde ik met vijf, zes meter per seconde omhoog. De parapenters zaten nauwelijks in de weg en de lucht was helder en de termiek was onstuimig en moeilijk te centreren maar niet echt eng, het was kortom fantastisch. Het lukte me niet boven de 1900 meter te komen dus ik bleef gewoon de hele tijd rond de start ronddarren, volgde een prachtige vogel met een spanwijdte van zeker drie meter, en jojoode gezellig tussen start- en wolkenhoogte. Na een half uur begon ik wat te kalmeren en de lucht een beetje te begrijpen, en na een uurtje was ik echt moe dus ik toog naar Doussard voor een best wel ok landing. Ontspannen inpakken, met Michel en Guy auto’s ophalen, biertje en patat en nog een biertje en nog een patat, en toen het donker begon te worden zette ik m’n tentje op de Nubliere. Ik heb al twee Duitse deltisten gespot, Uli en Emiel en zij herinneren zich mij nog van vorig jaar en ik mag morgen met ze mee. Ik heb het weer goed!