Ik liep te grienen van frustratie maar Jamie en Selmsy
hadden zeker een uur lang niet in de gaten hoe moeilijk ik het had. We waren met
drie Funs en drie stirrup harnasjes en een puist wind op Blacksmith beach, waar
ik twee keer eerder fantastische dagen heb meegemaakt. Uitduwen tot je naar
achteren vliegt en dan met je buik bijna over de grond gebruik maken van elk
bultje in het zand. Dat was geweldig en het hielp enorm om met de daar geleerde
vaardigheid de volgende dag op Dixon park te landen, maar vandaag was het
helemaal niet leuk. Ik was alleen maar in gevecht met de vleugel om te
voorkomen dat een tip de grond in zou slaan, constant keihard aan het werk om
nog enige controle te houden. Het lukte een paar keer even om fors uit te duwen
en daarmee boven het duin uit te komen, maar dan stallde ik en knalde roemloos
tegen het strand. Pas toen ik het opgaf en de vleugel plat op het strand legde
kreeg Selmsy in de gaten dat ik hulp nodig had. Dat hielp, en ik kon nog net
een minuut of twintig alsnog echt oefenen en bijna weer lol hebben, al was ik
inmiddels te moe om nog te lachen. Hij verontschuldigde zich, had niet door hoe
lastig het voor me was, ik probeerde niet te pruilen. Maar ik weet wel zeker
dat als Charlie erbij was geweest, we wel alle hulp en instructie zouden hebben
gekregen die we nodig hadden.
Ik heb Charlie
vanmiddag op de trein gezet en we missen haar allemaal. Witty, aardig,
bescheiden, het soort verstandige piloot dat ik had willen zijn en tegelijk
altijd in voor iets nieuws. Zoals Selmsy zei: makkelijk om mee te leven.
Gisteren op kerstdag zijn zij en ik met z’n tweeën naar Catho’s geweest om haar
nog één keer de lucht in te krijgen, en dat was perfect. Ze vloog geweldig, een
half uur ofzo, en daarna vloog ik ook geweldig ook een half uurtje, met een
pocherige landing als toetje. Ik had de Litesport helemaal niet hoeven kopen en
dus eigenlijk ook geen auto hoeven huren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten