Manilla

vrijdag

Het is negen uur, de vogels krijsen ietsje minder en de wind begint aan te trekken. Het is nog altijd zo’n dertig graden en het lijkt of we naast een kampvuur zitten. Heet heet heet en m’n lichtelijk beschimmelde tentje staat nauwelijks vast omdat de grond knoerdhard is, geen haring in te timmeren. Het is allemaal niet echt comfortabel maar we zijn in Manilla dus Charlie heeft eindelijk iets van het Australische platteland gezien (en kangoeroes, gelukkig) en ik ben blij dat ik herinneringen op kan halen. We waren te laat om nog naar Richard te gaan doordat Selmsy ons vanmorgen meenam naar de Stockton duinen. Schitterend, een gebied van dertig bij zeven kilometer stuifzand en bijna geen mensen. We scheurden met z’n fourwheeldrive over het mulle zand en beklommen het hoogste duin. Helaas stond de wind verkeerd voor een vluchtje maar het was prachtig. De weg naar Manilla was lang en we vonden het allebei behoorlijk spannend, je zag de smerige lucht en op ABC-radio ging het alleen maar over de branden. Morgen wordt een extreem gevaarlijke extreem hete dag, onder andere in Hunter, zodat we morgen in elk geval beter niet terug naar Newy kunnen rijden. Hopelijk kunnen we vliegen. 

zondag

Doordat Richard zo emotioneel werd bij het afscheid hield ik het makkelijk droog, maar zojuist stond ik alsnog snikkend m’n tanden te poetsen. Hij heeft gelijk: het is heel onzeker of we elkaar ooit nog eens in levende lijve zullen zien. Ik begrijp zelf ook niet waarom ik zo’n haast heb om terug naar Newcastle te rijden vandaag, we zouden zeker lol hebben aan het samen vliegen. Net als Claudia eerder valt Charlie ook uitstekend in de smaak. Richard is dan misschien een ontzettende cowboy die voortdurend scheldt op alles wat stads of links of hip is, niet zijn cultuur maar zijn persoonlijkheid is ruimdenkend. Hij wil z’n dochter over een paar jaar naar mij sturen zodat ze haar horizon kan verbreden. Dat wordt een enorm avontuur want de kinderen zijn volkomen wild, in de zin van onopgevoed, ongecivilseerd. Leuke kinderen, dat wel. Ik vroeg Andrea van tien wat ze zou willen regelen als ze president was. Dat niemand meer zou roken, bier drinken of vechten zei ze. Acherme. Richard reageert extreem heftig als zijn maat Pedro begint te zeuren. De fucks en cunts schallen door het restaurant en dreigend staat ie klaar om erop te slaan. Het kostte de grootste moeite om de mannen weer aan tafel te krijgen, net op het moment dat er eindelijk eten werd geserveerd. Ondanks dat ben ik werkelijk dol op ‘m.

’s Ochtends heb ik een minivluchtje met de Fun gemaakt, veel te zwaar ik had de Litesport moeten pakken. Never mind, het was leuk op de start. We hebben de zo vurig verlangde kangoeroes gezien, Pedro was er, Charlie haalde me in een half uurtje op. Zij wilde niet vliegen omdat het te heet was, dik boven de veertig graden maar er stond een stevige westenwind waardoor m’n bezwete lijf genoeg afkoelde. Inpakken moet gewoon heel traag in deze omstandigheden. De rook belemmert het zicht behoorlijk maar ik merk nauwelijks dat ik waarschijnlijk flink viezigheid inadem, dat valt enorm mee. Het wordt wel spannend om straks door Hunter terug te rijden terwijl de brandrisicoborden op ‘extreem’ staan. Als je in je auto door vuur overvallen wordt moet je de ramen dichtdraaien en op de bodem gaan liggen met een wollen deken over je heen, en wachten tot het geraas van brand voorbij is. Ik hoop dat ik gewoon een hartaanval van angst krijg.