Nog meer Stanwell Park

10 december

Vantevoren had ik niet echt bedacht hoe ontzettend blij ik zou zijn om weer terug in Australië te zijn. Het was vooral stressen, werken, regelen en de reis verduren. Maar toen ik bij de pickup op Michael stond te wachten had ik onwillekeurig een gigantische smile op m’n smoel. Het voelt ruikt klinkt meteen als Australië. En wat ik allemaal vergeten was! Dat de vogels klinken als gestoorde mensen in een Victoriaans gesticht, of als mechanische apparaten. Dat het water naar chloor ruikt. Dat je een keuze moet maken uit vijf knopjes om het licht in de badkamer aan te doen. Alle kranen lekken. Hoe fijn de warmte is.

Op een brede medepassagier na verliep alles bijzonder soepel. Beide vluchten duurden iets korter dan gepland, ik bekeek een paar mooie films en m’n bagage lag al vrij snel op de band. Michael en z’n familie pikten me op de terugweg van hun avondje met vrienden op en na een uurtje bijkletsen lag ik om elf uur in een bed. ’s Ochtends bracht Elena me naar het station waar ik ontdekte dat ik over m’n datalimiet zat, vergeten was m’n bankpas voor buiten Europa te activeren, en m’n plattegrond van Sydney niet bij me heb. Ik stapte uit bij Wolli Creek omdat ik vroeg genoeg was en niet bereid om 25 dollar te betalen voor de laatste twee haltes, maar zonder telefoon of kaart bleek het toch wel een iets te ambitieuze onderneming. Als je in zo’n situatie de weg vraagt roept iedereen standaard dat je helemaal niet naar domestic airport kàn lopen, veel te ver. Eigenwijs deed ik het natuurlijk toch en daar doen m’n voeten nu nog pijn van. Vlak voor het autoverhuurbedrijf haalde Charlie me in en zij had gelukkig wel data. De dikke SUV kregen we mee met de waarschuwing dat er absoluut niks op het dak mocht (en kan, want de dakrails van het plaatje zitten er toch niet op) en dat ik absoluut niet op dirtroad mag rijden – de twee redenen waarom ik zo’n onhandig monster heb gehuurd. Charlie is thuis gewend om links te rijden dus zij deed de eerste shift. Ze is jong maar ik voel me veilig genoeg naast haar. Bij het vliegen had ik ook al opgemerkt hoe verstandig en gezond zelfverzekerd ze is. Intelligent, mooi, leuk. Ik denk dat we het wel met elkaar gaan vinden.

De eerste stop was de Moyesfabriek voor de verplichte bedevaart en een bezoekje aan Vicki en Jenny. Bill  was die ochtend in het ziekenhuis opgenomen. Hij is 87 en was op z’n hoofd gevallen, niet goed. De dokter had gevraagd of ie wist welke dag het was en welk jaar, en daar antwoordde hij correct op. Op de vraag hoe hij op de eerste hulp terecht was gekomen zei hij “my weaklink broke”. Hoe treurig ook, ik vind het toch wel een schitterend antwoord in zijn situatie.

Daarna met de wifi van Michael in gevecht met Tesltra en met m’n bank, mogelijk werkt alles nu. Behalve m’n Nederlandse simkaart dan, toch onhandig. Daardoor wisten Jorj en Franco niet dat we rond etenstijd aankwamen in Kiama Downs maar het paste allemaal keurig en een uur na aankomst zaten we aan de broccoli. Te praten over parapenten en mijn mogelijkheden om dat te leren, over vliegen op Stanwell Park waar ik voor het laatst misschien wel acht of negen jaar geleden met m’n Litespeed gevlogen heb. Over ongevraagd en negatief advies dat wij als vrouw kennelijk aantrekken – je vloog te langzaam je startte niet goed je moet beter landen enz. enz. Strontvervelend. Ook al hebben ze vaak gelijk, het helpt bepaald niet en het vliegen wordt er ook niet leuker van.

13 december

Pas een paar dagen hier maar het lijkt alweer een hele tijd, ondanks het slechte slapen. We hebben allebei op de Fun en op de Litesport gevlogen, om de beurt en gisteren ook nog Jorj voor een derde vlucht. De opblaasdakdragers doen het en ik heb inmiddels touw en een multitool gekocht bij Bunnings om het frontrack vast te zetten. Pak van m’n hart. De afgelopen twee dagen was het volledig ‘on’ op Bald Hill, iedereen zei dat het in weken niet zo goed is geweest. Ik blijf een angsthaas en eergisteren was ik nog zo verschrikkelijk moe dat ik niet meer dan een start, vijf slagen voor de start en een perfecte landing op het strand  deed. Het nieuwe harnas past niet goed, grote teleurstelling, maar het is wel goed genoeg om ermee te kunnen vliegen. Gisteren was ik fitter maar de wind was lichter en ik had alleen de Litesport, het duurde uren voordat ik van de nogal flauwe helling afdurfde. Franco, die al sinds acht uur ’s ochtends aan z’n scherm hing, bleef maar roepen dat ik erbij moest komen. Toen ik dat eindelijk deed hing ik te schudden van de kou en ik durf toch niet ver naar het noorden te vliegen omdat ik dan geen redelijke landingsopties meer heb, dus opnieuw landde ik na een paar minuten. Met een gigantische overshoot helemaal tot het eind van het strand, maar wel netjes op m’n voeten.