Fuckfuckerdefuck

Vandaag was één van de allermooiste vliegdagen ever. Postfrontaal na een verschrikkelijk koude nacht, schitterende cumultjes en een hete zon. Mount Borah bijna helemaal voor ons omdat er nog maar weinig parapenters op vakantie zijn. De radio’s werkten, Matt begreep wat de bedoeling was en er stond een zuidenwind zodat Richard en ik een goeie kans hadden om naar huis te vliegen, dertig kilometer noord van Mt Borah met enorme grassige landingsmogelijkheden de hele route. Ik wilde verschrikkelijk graag de beplakte Litesport vliegen zodat ik er weer vertrouwen in zou hebben en diep in m’n hart wist ik wel dat het goed zou zitten. Met Conrad de buizen gecheckt, met Alby de gaten beplakt, ik wist dat het goed zat en hoefde alleen nog maar een fijn vluchtje te maken om het achter me te laten. Maar nee, bij het opbouwen kreeg ik twijfels over de manier waarop we het doek aan de tips hadden bevestigd. En opnieuw. En opnieuw. Richard en Matt moesten een keer of vier opdraven om dat anders te doen, en weer terug, en toch maar weer anders omdat ik twijfels had of dat de goeie manier was. Toen kreeg ik het voor elkaar om de rechtertipstick achter de hendel te laten schieten, en dat kostte een hoop gesteun en gekreun om te voorkomen dat de naad uit zou scheuren. En toen ik eindelijk klaar was en m’n preflightcheck liep, zag ik dat de tips niet symmetrisch zijn. Het scheelt misschien één, anderhalve centimeter, maar ik kan me niet meer herinneren of het zo was voordat de vleugel van de auto viel of niet. Als het door het ongeluk komt, betekent het dat ofwel een leading edge is gedraaid of de neusplaat is gedeukt. Maar mogelijk is de assymmetrie niks bijzonders, zou Jonny of Gerolf me bezweren dat het perfect is. Lastig lastig maar ik durfde het niet aan, en ik had de Sonic thuis gelaten. Dus terwijl de parapenters naar de maan piepten – je hoorde de vario’s – en de windsok nog beter op de goeie start draaide, en Matt niks liever wilde dan ons zien starten en daarna gaan rijden, besloot ik geen risico te nemen en in te pakken. Richard was solidair en pakte z’n Sting in, en we gebruikten de rest van het daglicht om zijn nieuwe Litesport 4 op te bouwen, te controleren en weer in te pakken. Fijn om iets terug te kunnen doen, fijn om eens een keer degene te zijn die de uitleg geeft in plaats van hulp vraagt, fijn om te zien dat hij zo’n goeie deal heeft en dat hij eindelijk eens iets fatsoenlijks heeft om te vliegen. Maar ik heb veel zin om een potje te grienen in een mix van zelfmedelijden, zelfhaat en had-ik-maar.