Wanneer ik in de Singleton – Muswellbrook omgeving rij heb
ik altijd het idee dat de mijnen iets stiekems zijn. Ik voel me een beetje een
hobbit in een voorheen onschuldig land, waar niemand in de gaten heeft dat de
kwade machten alles verpesten en vernietigen. Je kan nog goed zien hoe mooi het
hoort te zijn, maar tussen de bomen door zie je gigantische smerige mijnen,
kilometers lange kolentreinen, lopende banden, torens en pijpen. De bodem wordt
voor een habbekrats aan China verkocht, de bewoners blijven achter met giftig
grondwater en als je er overheen vliegt zie je hoe ontieglijk groot de lelijke
gaten zijn. Puur evil.
Ik was al om een uur of vijf in Barraba en ik werd enorm
hartelijk ontvangen bij Richards ouders. Ze wonen in een huis dat helemaal vol
hangt en staat met verzamelingen oude gietijzeren voorwerpen, fotoos, plantjes,
houten gebruiksvoorwerpen enz enz alles op soort geordend. Jaren dertigkasten
en een begin twintigste-eeuws fornuis annex kachel, honderden linten die
Richard met ponyrijden bij elkaar gewonnen heeft, posters, prullaria. Het is
allemaal knus en toch ruim genoeg om je te bewegen. Een antieke draaimolen in
de tuin die het doet, een geavanceerde hut voor de kleinkinderen. Ik kreeg een
kerstkadootje en een dringende uitnodiging om op de thee te komen.
Deze keer heb ik m’n binnententje op de veranda opgezet,
maar de volle maan schijnt in m’n gezicht en de wind blaast dwars door het
gaas. Als ik om half zes opsta slapen zelfs de honden nog. Alleen het zwarte
schaap in de kudde blaat dat het iets van me wil. De schapen zijn nog nieuw,
Richard geeft ze zoutlik zodat ze wat enthousiaster op hem reageren. De
kalveren zijn een beetje angstig en de koeien vragen zich af of ze me omver
zullen lopen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten