Het verkeer hier blijft een bron van verontwaardigde verbijstering. Niet omdat je voor elke scheet een waanzinnige boete krijgt en de politie er alles aan doet om je te grazen te nemen, of vanwege het links rijden. Maar de echte bizarre dingen. In de stad waar je 60 of 70 rijdt en dat er dan pardoes een paar auto’s op de linkerbaan geparkeerd staan. Sowieso malen Ozzies er niet om om zonder enige waarschuwing een rijbaan af te sluiten, links, rechts, snelweg of straat het kan allemaal geinig worden afgesloten zodat je vol in de remmen moet en iedereen probeert om de laatste anderhalve meter te gebruiken om te ritsen.

Left lane ends is een klassieker, ik ben er inmiddels op bedacht en blijf zoveel mogelijk rechts hangen. Wat niet mag volgens de vele borden met lappen tekst die je geacht wordt in een oogopslag begrijpend te lezen. No queing at intersections. High fines and demerit points apply. Turn left at any time with care.

M’n auto is alweer te groot om netjes voorrang te kunnen geven. Ik moet half de weg op rijden om naar voren buigend te kunnen zien of er iemand aan komt. Hoog en breed ook, en dan maar heel precies inparkeren in de enorme shopping centre parkeergarages, met een paar vleugels op het dak zodat ik nog net onder de buizen door kan.

Verplicht in een hoek van 45⁰ te parkeren of perse met de neus naar de stoep of juist andersom. Fines apply.

Geschilderde fietsen op het wegdek waardoor ik denk dat ik over een fietspad rij, maar ze kennen hier helemaal geen fietspaden of tenminste geen veilige. Het lijkt er eerder op dat ze fietsers als een soort schietschijf dwars voor de auto’s manoevreren, en vrijwel alle automobilisten zijn fanatieke fietshaters die expres naar links sturen om zulke nonconformisten flink schrik aan te jagen. Fietsers op de vluchtstrook van de snelweg (de enige mogelijkheid) moeten her en der exits oversteken en maar zien hoe ze het overleven. Fietsers op de stoep omdat ze hun leven op de weg niet zeker zijn, fietsers die tegen het verkeer in rijden omdat ze in het lichaam van een voetganger zijn geboren, fietsers die juist middenop de weg rijden en waarschijnlijk vroemvroem zeggen om een motor na te doen.

Linksafslaand verkeer begint maar vast te rijden als je met 80 of 110 aan komt rijden, invoegstroken doen ze niet aan je kart gewoon gezellig over diezelfde vluchtstrook waar dus mogelijk een fietser met een lullig helmpje probeert z’n bestemming zonder ongelukken te bereiken. Altijd griezelig: de kans dat tijdens de schemering een kangoeroe door je voorruit knalt.

Het onnavolgbare tolsysteem, onmogelijk om te betalen maar er staan wel dreigende borden die oproepen om te bellen (de boetes voor rijdend bellen zijn natuurlijk gigantisch). Nou ja de rekening zal wel naar Selmsey gaan... Ook ingewikkeld: de 40-km-zones rond scholen en sportvelden, met een lang verhaal over welke uren dat geldt. Doet denken aan onze onderbordjes op de Nederlandse snelwegen die ik ook nog steeds niet heb kunnen ontcijferen (betekent 6 – 19 nou dat je 130 mag overdag of juist ’s nachts?).

Maar afijn, het is hier toch niet slecht. Met m’n automaat, de airco aan en een geupdate tomtom, een superdegelijk neusrek en genoeg ruimte om al m’n zooi in de koffer te stouwen kom ik overal en kan er niks stuk. Er zijn zo weinig wegen dat je nauwelijks fout kan rijden. Erg fijn is het gebruik om op richtingborden de straatnaam aan te geven van de zijstraat waar je eventueel in wil slaan. Fuel offers op iedere supermarktbon. Het feit dat minstens de helft van de Aussies met een roofrack rijdt zodat ze je altijd met vleugel en al een lift kunnen geven. Het rustige verkeer – als je geen fietser bent is iedereen hoffelijk. Stoplichten aan de overkant zodat je ze goed kan zien vanuit je pooierauto (suv-achtigen zijn hier normaal). In ieder dorp een openbare wc met pleepapier en min of meer schone bril, en picknicktafels met schaduw.