Op en neer naar Sydney

Volle dag vandaag. Om zes uur de definitieve brief getekend over m’n baan, om half zeven op weg om Jamie op te pikken. Ik miste de afslag dus ik moest ergens langs de weg op ze wachten, meteen stopte een motorist om te vragen of ik hulp nodig had, zo cool. Glen en Jamie waren er in vijf minuten zodat ik haar keurig op tijd op het vliegveld af kon leveren, met haar piepklein ingepakte Falcon in een twee-meter-lange rolkoffer achter zich aan. Daarna naar Moyes, waar ik Noma kon overtuigen dat ik toch echt een compleet nieuw touw in de kiel nodig had in plaats van een slimmere manier om in te pakken. Bobby was bezig aan een voor mij bijzonder betekenisvol project, later meer. Vicki voerde me een heerlijke lunch en daarna toog ik met m’n gefixte Litesport en Pauls Gecko naar het revalidatiecentrum om Russel te bezoeken. Russel is één van de allerliefste piloten die ik ken. Een paar jaar geleden hielp hij me terug het duin op toen ik uitzakte op Soldiers Beach, zodat ik mijn eerste serie toplandingen kon maken. We zaten in hetzelfde team in Corryong en hij gaf me het hangglidingbeeldje dat ie in de raffle won. Hij is een fanatiek drummer en een degelijke kustpiloot. Twee maanden geleden werd hij overhoop gereden door een idioot die te hard door de bocht kwam zodat hij op de verkeerde baan terecht kwam, Russels rug is gebroken dus hij kan niet meer lopen. Ik verwachtte een zielig hoopje mens, maar toen ik in de gymzaal aankwam zat ie gezellig met Cameron te kletsen terwijl een fysiotherapeute en een kussensnijder bezig waren z’n nieuwe rolstoel zo aan te passen dat hij binnenkort weer kan drummen. Eén van de opvallendste dingen als je op een intensive care of emergency of rehab komt is dat het medisch personeel vrijwel nooit (ver)oordeelt dat iemand risico’s heeft genomen of dat iemand niks liever wil dan weer vliegen. Niet-vliegende familie of vrienden kunnen ontzettend negatief doen over vliegen, als iemand echt zwaar beschadigd raakt, maar medische types lijken alles te accepteren. De hulpverleners van Russel doen er alles aan om te zorgen dat hij niet alleen weer kan drummen maar ook zo snel mogelijk weer kan hanggliden. Hij zou vandaag wel willen, maar hij is tegelijk dik tevreden in het revalidatiecentrum. Fysiek is hij al enorm krachtig en hij beweegt zich in en uit z’n rolstoel alsof hij het al jaren doet, maar bijzonderder is z’n mentale kracht. Alleen maar positief, hij hoeft nooit meer te werken en hij gniffelde dat hij er financieel riant uit komt. Stom genoeg zegt z’n advocaat dat hij er niet te blij uit mag zien op facebook, dat gaat ‘m smartegeld kosten. Maar in feite is hij gewoon een bijzonder positief mens, niet stuk te krijgen. Wat een opsteker!