Ik voel me net als een kleuter met een akelige wond: plak er
een pleister overheen zodat je de wond niet meer kan zien, en de pijn is weg.
Al weet ik best wel dat de outer leading edge geschaafd is, dat er butsen in
het aluminium zitten en dat de plakkers over de gaten in de tips het
waarschijnlijk niet zullen houden. M’n vleugeltje wordt me wel steeds
dierbaarder, het heeft zo veel meegemaakt! Toen het nog van Kathryn was is het
een paar keer gecrasht, tijdens het transport naar Florida compleet vernield
door de vervoerder, en toen ik er al voor betaald had is het een keer gestolen
door de gast die vervolgens Kathryn een lift gaf. Ik heb er half Australië mee
rondgecrosst, de turbulentste lucht ever mee overleefd in Hunter, toen Conrad
met stabilo nog bleek om de neus zag. Alles verkeerd gedaan met kortpakken en
weer in elkaar zetten (dankzij Ropje kwam het toch nog goed) en het is door
Mario Alonzi getuned en getest. Het heeft het mooiste doek ooit door Moyes
afgeleverd en nu is het dus beschadigd en bestickerd. Alby had het over
verkopen maar no way, ik wil dit vleugeltje en geen ander.
Ik zat in de auto direct na het ongeluk al met Alby, de
beste zeilmaker van het universum, te bellen en hij bood aan om wat plakvellen
op te sturen maar ik wilde dat hij de schade zelf zou zien om me te adviseren.
Bovendien ben ik super onhandig, als ik aan het plakken sla wordt het een
zootje (zie zelf-gerepareerde carbon basebar...). Ze hadden het veel te druk
natuurlijk, een paar dagen voor de kerst met twintig gasten, maar Alby en Jan
zijn te aardig om niet te helpen. Dus gisteren reed ik naar de Blue Mountains,
waar ze een schitterend nieuw huis hebben, allemaal baksteen en hout en ruim en
licht en koel, en na een uurtje plakken en nog een uurtje kletsen reed ik weer
terug. De regen in. Het giet en het is koud, maar hopelijk krijgen we
gelegenheid vanmiddag om Swiss Nic aan een Malibu te hangen zodat hij weer eens
zelf kan vliegen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten