Vleugel kapot

omgeving van Broke

dolgelukkig met m'n nieuwe doek

Paddy

organische zeep

beschadiging in de leading edge

Conrad met Maya

Het leek de perfecte dag: om zes uur een berichtje op de NHGC xc-chat, om acht uur opgehaald door Ward, in Cessnock Jason opgehaald, op de verzamelplaats vleugels opgeladen en twaalf uur startte ik vanaf noordoost Brokenback. Het was even schrapen maar al gauw vond ik een mooie bel boven de noordpunt, dichtbij de long paddock waar je makkelijk kan landen zodat ik stressvrij omhoog kom schroeven. Chainsaw zat voortdurend hoger dan ik dus ik wist dat er meer te halen was. 1800, 1900, ik gaf het pas op bij 2150 meter. Ondertussen zag ik Ben in z’n Sting laag de verkeerde kant op vliegen, het zag er griezelig uit. Als ie niet gauw lift zou vinden werd het een crash in de bomen, maar achteraf zei hij nooit bang geweest te zijn omdat ie een landingsoptie op glij had. Misschien. Vanaf grote hoogte ziet het er altijd laag uit als iemand onder je zit, maar ik ken Brokenback vrij goed en het is geen plaats om onder ridgehoogte naar het zuiden te steken. Ik bleef Ben volgen toen hij een mooie bel vond, en het leek me leuk om nou eens naar de pub bij Ellalong te vliegen. Alleen had ik geen idee waar het was, en na een uurtje vliegen voelde ik m’n schouder nogal en er was een prachtig landingsveld in zicht. Enorm, vlak, naast de asfaltweg waarlangs we geparkeerd stonden en met wat gebouwen in de buurt, misschien wel een pub. Ik landde netjes en terwijl ik m’n warme kleren stond uit te trekken kwam er iemand op me toe lopen. Paddy! Een vriend van Nicola en Conrad die drie jaar geleden naar het feest in Gulgong kwam. Hij droeg m’n vleugel naar de weg en gaf me een koud bier. Zijn vriendin heeft een organische zeepwinkel naast mijn landingsveld, waar ik de rest van de middag zalig dronken werd, de fantastische geur van de zeep opsnoof, gebakken organische courgette knabbelde en danste op J.J. Cale. Ik kocht zepen voor vrienden thuis en ik kreeg allemaal kadootjes, en toen ik zo’n beetje was uitgebabbeld arriveerde Ben en z’n vrouw om me terug naar de auto’s te brengen.

Ben had maar twee lullige spanbandjes en een extreem sneu neusrekje. Ik was te aangeschoten en te ontspannen om me erg druk te maken over het vastbinden van de vleugels, wat kan er nou helemaal gebeuren op die paar kilometer? Achteraf had ik de moeite moeten nemen om een spanband uit m’n harnas op te diepen en de vleugels in het midden vast te maken. Of ik had mijn vleugel helemaal niet op die neussteun moeten leggen, m’n Litesport 3 is veel te kort en had prima op de drie gewone dakdragers gekund. We reden met 100 km/u toen Ben ineens ‘STOP!’ riep en Kate keihard op de rem trapte, waarna mijn vleugel als een raket van het dak schoot, van voor naar achter opengeschraapt werd door de scherpe rand op de klep en met de berm in rolde. Kate wist nog net uit te wijken zodat ze niet over m’n vleugel reed, maar de schade is desondanks aanzienlijk. Aan mijn gloednieuwe zeil, aan Bens gloednieuwe auto en aan zijn Sting.

Swiss Nic was er, hem had ik niet meer gezien sinds het ongeluk en de dag dat ik aan zijn bed in Hunter hospital zat en ‘m voerde, en ik was blij om hem te zien. Hij is anders, maar ik kan er de vinger niet op leggen dus het is vrij subtiel. Hij herinnert zich heel veel, hij is nog steeds slim, hij heeft humor, spreekt tig talen. En toch is er iets anders, ik denk dat er geen dubbele bodems meer zitten in z’n grappen. Hij werkt niet meer en reist, op doktersadvies, om niet depressief te raken door de zinloosheid van z’n bestaan. Hij rijdt auto maar kan niet meer vliegen. Ik snikte over het ongeluk, Conrad zei weinig en Nic probeerde te begrijpen wat er loos was, op het randje van ‘je had zus of zo moeten doen’ en dat is weinig opbeurend. De enige troost kwam van Nicola, die me gewoon liet uithuilen.

’s Nachts kon ik niet slapen door de visioenen van m’n opengereten leading edge, en vanmorgen meteen na het zwemmen haalde ik de vleugel uit elkaar om de buizen op deuken te controleren. Nou ja, ik, Conrad vooral onder mijn smekende en hoopvolle aansporingen. De basebar is gedeukt maar dat hebben we weer uitgedeukt, er is een hoek van de carbon outer leading edge geschaafd en op die plek zit een groot gat in het doek, de neusplaat is beschadigd en er zitten lelijke krassen op het mylar van de leading edge. En m’n dure xc-bag is aan flarden. Veel schade maar ik kan wel blijven vliegen, en morgen mag ik naar Alby in de Blue Mountains, drie uur rijden, om de ernstigste gaten te laten plakken.