Er was voor vandaag de hele dag pokkeweer voorspeld, maar
toen ik om half zes wakker werd zag het er stralend uit dus ik begon maar weer
met een potje zwemmen. Badpak aan, over het strand naar de ocean pool joggen,
paar baantjes trekken, terug joggen en dan douchen. Geen slippers geen sleutel
geen handdoek, je hebt helemaal niks nodig, heerlijk. Het betrok wel wat maar
het was goed genoeg voor Ricky en Rory om twee trikevleugels te testen, en ik
mocht iedere testvlucht mee. We vlogen vanaf hun nieuwe vliegveld, supergaaf.
Het veld ligt aan Lake Macquarie (waar een witte haai gisteren een visserboot
aanviel). Het is heerlijk ruim, licht nog geen half uur rijden van Dixon Park
en nog dichter bij de fabriek in Redhead, en er gebeurt weinig dus je kan er
altijd starten. Als de hangar voor de helikopter klaar is zal Westpac, de
ambulancehelikopter, er vliegen en ze proberen wat grond te verhuren aan rijke
vliegtuigbezitters. Maar voorlopig heb je er alle vrijheid om te spelen.
Ricky nam me mee de lucht in, daarna Rory een keer of zes
dankzij een lichte bocht in de vleugel die eruit getuned moest worden, toen
Ricky nog een keer. Al na twee vluchtjes was ik verkocht, dit wil ik wel. Ik
was altijd hypermonomaan alleen maar op hanggliding gericht, voor mij niks met
een motor, maar dit is echt leuk. Het is autorijden maar dan veel beter.
Bovendien begin ik m’n leeftijd / blessures goed te voelen en met een trike kan
je met heel veel minder inspanning toch buiten en actief sturen. Terwijl Rory
stijle bochten draaide en stalletjes deed zat ik te bedenken hoe ik dit ga
bekostigen, en waar ik de tijd vandaan ga halen.
Toen het onweer wel heel dichtbij kwam bracht ik Ricky naar
de fabriek. Van kindsafaan heb ik van fabrieken gehouden, grote ruimtes waar
stoere mannen allemaal technische dingen doen met machines. Ik herinner me de
zagerij in Thorn, heerlijk al dat geluid en de geur en het vuil. Het was ook
spannend, je mocht nergens aan komen en het was toen al vrij onbegrijpelijk
waar die mannen mee bezig waren. Nog steeds. Shane probeerde me iets uit te
leggen over het lassen waar ie mee bezig was, ik begreep er niet veel van. Ik
raakte aan de praat met Paul Mollisson, de P van het GAP scoring system, over
zijn tijd bij het CIVL bureau. Het leek of ie er weinig lol aan had beleefd en
hij wou de sappige roddels niet versieren met namen en rugnummers, maar het was
sowieso wel leuk om te horen hoe het er aan toe ging in de jaren voordat ik
überhaupt kon vliegen. Hij kende Flip natuurlijk nog, en Francoise, maar al met
al werd het weer eens duidelijk hoe veel nieuwe en nog nieuwere generaties
piloten er inmiddels wedstrijden hebben gevlogen en weer zijn afgehaakt. Ik
haak nu af, het is niet leuk meer nu het format louter uit races bestaat en er
bijna nooit meer met elapsed time gerekend wordt. Als je tegenwoordig te vroeg
start scoor je nul punten, ook in de uitzonderlijke gevallen dat je goal haalt.
Terwijl juist wij, de onderste 80%, de wedstrijden betalen. Ik baal ook erg van
de toenemende gewoonte om prijzengeld uit te delen, zonder dat soort
semi-professioneel gedoe zou de entry feel veel schappelijker kunnen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten