Niet-vliegen op Brokenback

en weer terugsjouwen in de bloedhitte

dejeuner sur l'herbe

O juist het kan nog sneuer. Vandaag was niet alleen de RASP geweldig en het team gezellig, alles liep even gesmeerd en goed georganiseerd. Johnboy postte gisteravond op de xc-list op facebook dat ie inland wilde en ik reageerde dat ik mee wilde. Mooi, hij haalde eerst mij op om negen uur en daarna Harry die voor ons zou rijden vandaag, voor niks. Het was me ondertussen gelukt m’n radio aan de praat te krijgen en ik had al m’n spullen in orde voor inland vliegen doordat ik gisteren Hunter heb gevlogen. Om kwart over tien vleugels opladen op Cessnock airport, nog voor half twaalf stonden Ben, Nicko, Westy, Johnboy, Harry en ik op northeast Brokenback. Verkeerde start. Er dreef een dikke laag cirrus over en de wind was voortdurend cross. Er waren zeker startbare momenten en ik stond een uur lang klaar in al m’n warme kleren, maar het zag er niet naar uit dat er bruikbare lift zou zijn en als je pech hebt haal je het bombout veld niet, en landen in dat veldje is sowieso pech want het is klein, er staan bomen omheen en het gras is er hoog. We hadden diepe filosofische gesprekken over de volgorde van erg: uitzakken, uitzakken op een dag dat iedereen records vliegt, inpakken op launch, crashen omdat je niet hebt ingepakt op launch. Dit is de plek waar Katharina crashte een jaar of twaalf geleden, toen ik niet naar beneden kon komen en Cameron met rugwind moest starten en landen om haar leven te redden. Het is een plek waar Adam in de bomen landde, en waar regelmatig onverwacht veel sink zit waardoor mensen de bombout maar net halen. Afijn, niet zo moeilijk om te besluiten weer in te pakken, maar toch balen want als er een fatsoenlijk landingsterrein op glij-afstand was geweest hadden we kunnen vliegen en mogelijk was het juist fantastisch.

Eénmaal thuis was de rescue guard al opgedoekt en hing er een dreigend onweer boven de stad, maar het water was heerlijk en ik besloot me voor de verandering maar helemaal niet druk te maken over haaien en bluebottles (of stingray’s, eergisteren liep ik een kras op van zo’n pijlstaartvis). Elke keer als ik de lokale radio aanzet hoor ik berichten over shark sightings, tussen de crime en ongelukken door, en Nobby’s beach is de afgelopen weken bijna om de dag gesloten vanwege haaien. Maar hier, twee kilometer zuidelijker, lachen ze er om.