Karl ik Paul Pauls broer Wayne

Na drie dagen regen en kou vandaag weer een echte Newcastle-dag. Om zes uur trok ik m’n baantjes in de pool, om tien uur startte ik in heel weinig wind vanaf Strzeslecki. Ik hield het maar een kwartiertje vol want de wind nam af en ik wilde toch wel erg graag in het park landen, dus ik hield het voor gezien. Paul bleef wachten op een gelegenheid om naar Dixon park te vliegen, maar hij moest er hard voor werken. Ondertussen haalde ik de auto op, pakte m’n vleugel in en reed weer naar boven. Inmiddels stond er een puist wind vanwege een aankomende bui. Conrad zette m’n vleugeltje op en moest de laatste latten er nog in douwen toen ik al ingehaakt klaar stond. Ik startte zo snel mogelijk en steeg meteen skyhigh, kon nauwelijks penetreren. Na een paar slagen wilde ik naar Dicko’s steken maar Paul en Gabriël waren me voor en ik wilde er niet met z’n allen tegelijk aankomen. Tegen de tijd dat ik – voor het eerst na een start op Scenic – toplandde op Dicko’s waaide het zo hard dat ik rechtstandig naar beneden kwam vanaf bijna honderd meter boven de grond. We zetten de vleugels in de luwte en maakten lunch, waarna ik nog twee starts en landingen over het hek heen deed. Ik krijg wel de zenuwen van dat hek, bovendien draaide de wind verder door naar links en erg sterk was het ook niet meer. Als klap op de vuurpijl kwam net de leuke buurman kijken toen ik weer wilde starten en ja hoor, ik liep niet hard genoeg, wilde van nature snelheid aantrekken maar daarmee kwam dat vermaledijde hek wel erg breed in beeld, duwde dus toch maar uit en zo belandde ik op het voetpad tussen starthobbeltje en hek. Zwaar gegeneerd moest ik me door de leuke buren naar boven laten helpen, dus ik pakte maar in om het op Strzeslecki te proberen. Daar was het perfect en kon ik nog gezellig met Hairy Karl en de kwajongens (Kotzi en Wayne) een half uurtje spelen, tot m’n schouder teveel pijn deed. We landden in het park, waar Paul de eski vol Stella Artois neerzette en mij oud-Hollandse joints liet draaien. Tegen de tijd dat we enorme honger kregen was er behalve Paul niemand meer over, en omdat de rest van de wereld aan het kerstdiner zat nam hij me mee uit naar een chique restaurant met schitterend uitzicht over zee.

Inmiddels ben ik in Nicolas huis neergestreken aangezien de kerstvisite Conrads huis heeft overgenomen. Misschien kan ik morgenochtend nog een potje vliegen, en dan reis ik af naar het binnenla