Uitzakken is best vervelend, uitzakken in een enorm veld vol
gemene vlijmscherpe distels en her en der een cactus is behoorlijk vervelend,
maar het ergste is uitzakken op een dag dat alles goed is voor een fantastische
vlucht. Leuk team met Howard en James, een zeer ervaren lokale chauffeur, een
wedstrijdje van zo’n dertig parapents in de blauwtermiek en Fluffy’s Sonic zodat
er geen landingsstress kon optreden. Maar we kozen voor de weststart en vanwege
m’n schouderpijn had ik erg weinig trek in de Borah-shuffle, ons hele hebben en
houwen naar de zuidstart zeulen omdat de wind daar toch beter op stond. Dom
genoeg koos ik er voor om te wachten op een gunstige cycle en ik startte
inderdaad in een mooie bel, maar door m’n kniebrace en doordat ik erg laag hing
onder de Sonic kon ik niet meteen goed in m’n harnas komen, vloog ik een
veilige afstand van de berg omdat ik niet goed kon sturen en daardoor miste ik
de bel. Ik landde hellinaf van het pad weg, dus ik moest twee keer op en neer
om m’n loodzware spullen bij 34 graden door de distels te sleuren. Mij
ondertussen afvragend waarom ik dit doe, dit is gewoon niet leuk.
Howard en James landden bij Godfrey’s, we betaalden de
chauffeur en om vier uur lag ik op m’n eentje in de rivier. Het Zwitsertje had
wel goed gevlogen en ik had ‘m met liefde opgehaald, maar hij liep
twee-en-een-half uur met z’n scherm op z’n rug naar Godfrey’s terug zodat hij ’s
avonds geen zin meer had om me gezelschap te houden. De komende twee dagen zien
er voor mij precies zo uit, een chauffeur is te duur voor mij alleen en de
helft ($ 50 per dag) is nog altijd teveel voor Michael denk ik, dus ik maak me
op voor lange hete stoffige wandelingen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten