Minivluchtje

het memorial voetpad van Scenic tot de ocean pool

het nieuwe voetpad over de plek waar we landen (en waar makelaars adverteren met fotoos van vleugels)

niks mag, alles is gevaarlijk en je bent een half uur aan het lezen

Gisteravond chutes pakken in de Airbornefabriek, een paar ouwe bekenden knuffelen en misschien wel m’n Covert aan Rory verkocht. Dat zou ideaal zijn want hij maalt niet om het gewicht en ik word er doodziek van. 14 kilo, zonder pakzak en met chute. Bovendien kom ik er nooit makkelijk rechtop in.

Tony doet normaal gesproken alle chutes, tegen een kleine vergoeding, maar ik pak m’n Metamorfosi het liefst zelf. Ik miste Bart wel toen het pakketje in de Pfeiffercontainer moest, maar andersom heb ik er steeds meer vertrouwen in dat ie toch wel opent als het nodig is zolang ik maar geen heel gekke dingen doe. Aan de kust vlieg ik sowieso zonder chute, met een te klein fietshelmpje, zonder wielen en vaak zonder schoenen en vanmorgen ook nog eens zonder reserve hangloop. Op die manier wek ik waarschijnlijk de indruk dat ik totaal geen angst ken, maar ik ben juist te voorzichtig. Om zes uur reed ik naar Strzelecki in de hoop op een dawny, maar het woei me te hard en er was helemaal niemand. Terug naar Dixon Park, waar Paul opgebouwd stond en Conrad z’n parapent opzette, te cross. Met de hulp van J.o.d. bouwde ik op Strzelecki op maar net toen ik klaar was zakte de wind helemaal in en bovendien draaide het te ver naar oost. Toen ik een uur later weer keek (ik had de vleugel aan het hek gebonden, heerlijk zo makkelijk als het hier allemaal gaat) stond de wind er recht op maar met slechts 7 knopen. Terwijl ik probeerde een optimistische weersvoorspelling uit m’n smartphone te tikken kwamen er allemaal ambulanciers aan. Toen ik vroeg of dat preventief voor mij bedoeld was en of ze maar vast de morfine klaar wilden zetten vroeg ene Jason of ik nog wist wie hij was. Gek genoeg wist ik nog dat Conrad ons in zee geintroduceerd had, grappig hoe je geheugen werkt. Tony arriveerde en vond het net sterk genoeg, maar ik bleef aarzelen. Ik bleef een tijdje naar een groep dolfijnen kijken en toen ook Cedric en Paul aankwamen waagde ik het er op. Zonder hun hulp kon het sowieso niet, m’n arm wil niet meewerken met lastige manouvres als het omdraaien van een vleugel. Ik startte perfect, vloog een paar korte slagen en begon alweer te zakken, dus na minder dan tien minuten landde ik alweer in het park. Gelukkig was ik op de Fun want ook in het park is een hangie-hater actief geweest: middenover ons landingsstuk is nu een voetpad met een draad aan weerszijden. Levensgevaarlijk en met m’n Litesport was het in een drama geëindigd. Nu stond ik perfect op het kleine stukje dat tussen de oval en het pad overblijft. Ik liep via het memorial voetpad terug, om eens goed te bekijken waarmee onze fantastische vliegsites zijn verpest. Het is best een mooi pad maar het blijft iedere keer weer bizar om te zien hoe extreem overdreven en bangelijk er gewaarschuwd wordt voor allerlei minuscule risico’s, hoe ongeveer alles verboden is en hoe er dus een zware railing zodanig langs het hele pad is geplaatst dat wij niet meer kunnen landen op Monument en starten, landen en doorstarten op Dixon Park een gevaarlijk spelletje geworden is. Onbegrijpelijk voor zo’n stoer en sportief volk, die obsessie met vallen en stoten.