Dunegooning

Goed feest, ook al kwam de helft van de club niet opdagen. Camo is een top-dj en Conrads huis is absoluut ideaal. Barbie in de tuin, binnen dansen, voor de deur vliegen en op de veranda kon iedereen afkoelen. Om een uur of elf kwam de southerly change: het ene moment was het nog drukkend heet, in een paar seconden kwam er een harde koude wind uit het zuiden en koelde het zeker tien graden af.

’s Ochtends een potje zwemmen, beetje opruimen, een fijn vluchtje Strzeslecki, en vooral veel doelloos rondhangen met andere feestgangers die niet helemaal fris meer waren. De dag erna, gisteren, voelde ik me een stuk nuchterder dus ik zwom een paar baantjes extra (ik hou me dagelijks in om m’n schouder niet teveel te belasten), maakte de woonkamer schoon en probeerde me niet te ergeren aan de huurders. We zouden Northeast Heaton gaan vliegen maar het was zwaar bewolkt en de wind trok aan, dus we togen met z’n allen naar Catherine Hill Bay. Het was ontzettend cross zodat je niet kon stijgen door slagen langs de helling te maken, maar in plaats daarvan direct flink moest uitduwen na de start. Dat durf ik niet, dus ik zakte uit. En voelde me weer een ontzettend rund. Gabriël, die nauwelijks kustervaring heeft, vloog de sterren van de hemel en ik stond weer in vijf minuten op het strand. Om me te troosten sjouwde Conrad de Fun terug naar boven, zoals ie een paar jaar geleden vijf, zes, zeven keer deed om me te laten oefenen met landen. De tweede poging faalde echter net zo snel, en de wind werd heel erg hard dus reden we naar Blacksmith voor een potje echt dunegoonen. Op een absurd klein duintje flink uitduwen en dan omhoog en achteruit vliegen, compleet tegennatuurlijk maar fantastisch om je vaardigheid te trainen. En verschrikkelijk leuk. Ik kon er geen genoeg van krijgen om te proberen precies op één plek te blijven hangen, soms half het strand op en dan maximaal de armen gestrekt om twintig meter naar achteren te vliegen. M’n schouder deed wel pijn maar het was het waard. Het harnasje schuurde gemeen over m’n blote huid, ik had alleen een bikini aan omdat het hard werken en veel zweten was, dus na twee keer een half uurtje of misschien ietsje langer heb ik grote schaafwonden in m’n zij en indrukwekkende blauwe plekken op m’n heupen. Nou ja dat hoort bij het spelletje. We hadden maar twee Malibu’s opgebouwd en alleen mijn stirrup harnasje was echt goed geschikt voor dit spelletje, dus Gab en ik streden voortdurend om een beurt. Maar toen de zon onderging was ik zo moe en deed m’n schouder zo’n pijn dat ik mezelf niet eens meer kon aankleden, laat staan de vleugels op het dak leggen. Genoeg dus.