Begin van de zomervakantie

De eerste dagen is er altijd veel te bloggen en geen tijd. Ik wilde er vanavond maar ns voor gaan zitten, maar het is veel te gezellig met de Canards. Sonja is jarig, Christophe kookt, Pierre en Piotr spelen gitaar, Paul klarinet en Jeanno zingt. Iedereen schenkt bij en af en toe word ik gecorrigeerd vanwege m’n peuterfrans.

We zijn vandaag naar Mens gereden, ik heb een heel klein ploufje gemaakt: opgebouwd in de regen, gestart in bijna nul wind en geland bij een klein crosswindje. Never mind ik ben van de grond geweest en ik had toch niet lang willen vliegen met de wolken die keihard vooruit geblazen werden terwijl het in het dal dus windstil was. De Courtet lag er schitterend bij, de zon was heet en de Parijzenaars zijn nog altijd even gezellig. Dat kwam goed uit want de Belgen moesten hun auto laten repareren en Phil had bezoek waar ik geen zin in heb.

Hoewel de vakantie niet helemaal vlekkeloos begon – toen ik eenmaal bij m’n moeder in Limburg was ontdekte ik dat er thuis nog iets aan de lader hing, en vanwege het brandrisico ben ik toch maar op en neer teruggereden zodat ik er al bijna 500 km op had zitten toen ik Nederland nog niet eens uit was – ben ik toch al helemaal tevreden. Ik was uren eerder in Dijon dan Laurent met z’n gezin maar het huis was open en ik kon m’n eigen potje koken. We hadden ’s avonds weinig tijd om te kletsen maar de ochtend verliep heel ontspannen voor een gezin met twee kleine kindertjes en twee werkende ouders en een Haagse insluiper. Ik ruimde wat op, reed de stad in om boeken te kopen want die kosten bijna niks in Frankrijk, en ontmoette Laurent en Fernanda bij de fabriek voor lunch. Net op dat moment moest Laurent eerst met de nieuwe teamcoach bellen, het klonk enorm grondig en goed. Een beetje zoals Jan Huijbers destijds maar dan iemand die zelf schermvliegt op topniveau en die elk teamlid individueel begeleidt, laat reflecteren op een specifieke vlucht en dus ook sportpsychologische aanwijzingen geeft. Ik ben benieuwd hoe ze het gaan doen in Macedonie.

Later hadden we het over het vaderschap en hoe je volwassener wordt als je kinderen hebt. Omdat je verantwoordelijk wordt en ook omdat je dingen in je kinderen herkent die je van jezelf echt niet leuk vindt. Wat ik me overigens bij hun kinderen nauwelijks kan voorstellen, wat een schatjes! Maar al pratend realiseerde ik me dat de overgang me waarschijnlijk daarom zo keihard raakt. Ik heb de twintig jaar voor m’n vijftigste volkomen geleefd zoals ik wilde leven, m’n leven helemaal ingericht op mezelf en mijn plezier en mijn behoeften. Ik heb nauwelijks ergens rekening mee hoeven houden, compromissen hoeven sluiten, ergens vanaf moeten zien. En als dan ineens m’n lijf er mee stopt dan kost het grote moeite om me aan te passen aan omstandigheden buiten mezelf die het erg moeilijk maken om m’n pleziertjes vol te houden.

Afijn, met food for thought toog ik met Laurents harnas naar Andrea in Grenoble en daarna door naar Aspres. De temperatuur steeg tot dertig graden en ik kwam aan op een camping die behalve mijn vriendjes nauwelijks andere gasten heeft. Het enige minpunt is de weersvoorspelling.