De balans tussen zelfvertrouwen, voorzichtigheid en kritische zelfkennis met betrekking tot m’n beperkingen blijft ingewikkeld. Ik mag mezelf wel eens wat vaker schouderklopjes geven voor m’n starts. Ik kan goed slepen. En meestal lukt termieken ook best aardig. Als ik een taak vlieg dan ga ik ervoor. Maar een paar jaar geleden heb ik mezelf beloofd om alleen nog maar kilometers binnen de grenzen van m’n comfortzone te blijven, nooit meer bang te zijn en altijd voor de eenvoudige landing te gaan. Dus steek ik rechtstreeks naar de landing als ik ook maar even hoogte verlies want tjongejonge je zou eens uitzakken op een lastig terrein. Met drie dagen achter elkaar uitzakken tot gevolg en dat is ook niet goed voor m’n zelfvertrouwen en dat heb ik nou juist zo hard nodig om weer eens een serieuze vlucht te maken. Ik zat wat te kletsen met een paar gasten uit Valence en die konden niet geloven dat ik jarenlang wedstrijden vloog, dat ik fantastische afstanden heb gedaan en in m’n eerste womens worlds als dertiende eindigde met een bronzen medaille voor het Nederlandse team als resultaat. Ik kan het zelf duidelijk ook niet echt geloven, ik vlieg als een bejaarde en zelfs dat niet eens. Loul van bijna tachtig landt beter dan ik. Maar goed hij start niet als er geen puist wind staat, dat is dan ook weer waar.
Er komen twee dagen met west-noord-west aan dus morgen ga ik dan eindelijk die rando van Mart eens doen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten