Dinsdag was helemaal geweldig. Niet alleen was de mistral eindelijk voorbij, Nils Ole Dalby en Mart waren er en ik had m’n Litesport mee. Ik startte na Nils en het ging goed omhoog, ook al was het wel flink werken want de bellen waren bepaald niet dik of gelijkmatig. Never mind, ik probeerde over te steken, vond niks, draaide terug en zag een stelletje klasse 2 toestellen draaien bij het vliegveld. Nog voor ik bij ze was begon het lekker te piepen en ik ging beter omhoog dan zij, maar het was wel langzaam. Ondertussen zag ik iemand klaar staan op de start, dat duurde heel erg lang dus kennelijk was de wind al verder naar het westen gedraaid. Ik was al moe en besloot niks uitdagends te ondernemen, gewoon een beetje omhoog werken en van veld naar veld glijden. Halverwege het dal zag ik dat ik Serres makkelijk kon halen en het is daar veel makkelijker landen dan op Du Chevalet, dus dat werd ‘m. Het duurde nog eindeloos voordat ik m’n hoogte verloor en uiteindelijk gleed ik helaas toch op m’n buik door het gras in plaats van een mooie landing te maken. Zodra m’n vleugel in de schaduw stond arriveerde Uwe, die me de rest van de middag entertainde met z’n opgewonden verontwaardiging over paarse krokodillen en schijterige ambtenaren. Jan was niet meer van de berg af gekomen omdat hij altijd iedereen helpt en dan zelf te laat is om nog te kunnen starten, dus hij haalde me op. De rest van de middag spendeerden we in Phils tent waar het over de carbon dragon en de versteviging van de vleugels van een windrose of zoiets ging. Mooie gelegenheid ook om precies te vertellen hoe het ongeluk van Katharina destijds was gegaan, en dat Cameron niks te verwijten viel maar integendeel hij heeft een heldenrol gespeeld.
Ik had voor ons allemaal gereserveerd in het restaurantje van het vliegveld, maar ik was even vergeten dat een gigantische ruzie een paar avonden eerder de serveerster had weggejaagd dus nu moest de chef ook nog serveren waardoor we pas om negen uur te eten kregen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten