Ik zakte zo
stom mogelijk uit op de mooiste dag van de maand, met hoge cumultjes overal,
nauwelijks wind en een 280 km driehoektaak. Dat was wel zo’n beetje het
dieptepunt van de maand, maar Toni liefste Toni haalde me op en dat maakte het
al een stuk minder erg. Zelden zo’n aardig iemand ontmoet. In haar nabijheid ga
ik me beter gedragen dan mezelf.
Na een duik in
de rivier, reparatie van m’n knipperlicht en een paar boodschappen togen we
naar de aeroclub waar zich steeds meer mensen verzamelden en de spanning
langzaam steeg. Als iemand in de verte wees sprongen we allemaal op om te zien
of we al een leading edge konden ontwaren. Niemand volgde de gebeurtenissen op
livetrack of spot dus we moesten het ouderwets hebben van radiocontact met een
paar goeie piloten. Toen die tien kilometer van het laatste keerpunt waren
verplaatsten we ons massaal naar de finishlijn, en tegen zeven uur, zes uur na
de start!! zoefde Christian over de lijn. Alex kwam een halve minuut later,
drie was Gordon die het net niet haalde. We hoorden zijn “oh no!” toen hij vlak
over het hek nog een halve meter verloor. Daarna was het een uur lang
binnenracende toppers, terwijl we in de verte vleugels konden zien landen. Zo’n
twintig in goal gok ik.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten