Na een hele
dag wachten of de wind misschien zou gaan liggen sprongen we om vier uur in de
auto en reden in de bloedhitte, zonder bagage dus zonder bril telefoonlader
deken iets-te-drinken naar Sydney. Als in een echte actiefilm reed Conrad om
een roadblock heen, een enorm talud af, om de laatst overgebleven parkeerplaats
in de hele stad te bezetten. Met onze supergoedkope verplichte zwemvesten
renden we door de menigte, zweten zweten zweten
en alsmaar proberen te bellen, maar het kindervuurwerk begon en de boot
was weg. Toen het vuurwerk over was konden we eindelijk Kath bereiken. We klauterden in het stikdonker
naar de kleine vuurtoren, waar Woolfie ons in een rubberbootje oppikte. Hij
duwde de boot af en probeerde de motor te starten, maar dat lukte niet en
ondertussen dreven we snel de haven op, volkomen stuurloos en zonder peddels.
We seinden om hulp naar een politieboot, die ons streng toespraken maar daarna
toch naar de boot sleepten. Daar lagen we midden op de haven, met perfect zicht
op de brug, de opera en het spectaculaire vuurwerk, deinend op de golven met
coole muziek en champagne en zoenen met Kathryn en Dave, James, Fluffy, Alex en
vriendin, Jonas, Danish Stefan, Brad de eigenaar van de boot en nog een paar
mensen. M’n telefoons waren toch leeg dus ik hoefde niet eens moeite te doen om
mensen te bellen.
Nog even
nagenieten van het vuurwerk, Brad bracht ons terug naar de vuurtoren, en om
vier uur vannacht bereikten we Newcastle. Ik crashte in een willekeurig bed met
de wekker op zeven uur. Dat was niet nodig geweest want bezoekuur is pas om elf
uur en Nic wordt niet vandaag maar morgen naar huis gevlogen.
Het is
bloedheet en op een onverwacht moment eind deze ochtend zal ik compleet
crashen. We zullen zien.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten