Het is de vleugel, stupid!

Ik weet genoeg over onverwachte psychologische processen om te begrijpen hoe het werkt, maar toch voel ik me nogal een dom gansje nou ik mezelf betrap. De ene is: liefde maakt blind. De andere is wat ingewikkelder. Normaal gesproken vind je iets vreselijk gaaf en daarom heb je er veel geld of inspanning voor over. Gek genoeg werkt het andersom ook: hoe meer je ergens in geinvesteerd hebt, hoe groter de kans dat je er razend enthousiast over bent.

Mijn Litesport heeft me veel geld en moeite gekost, en het was ook een mooie buitenkans om juist deze vleugel op dit moment te kunnen kopen. Bovendien vloog ik thuis op een Sting, prima vleugel maar na jarenlang Litespeed nogal een handvol. Afijn, ik was dus onmiddellijk verliefd op m’n Litesport en dat ben ik nog steeds. Het is een heerlijk vleugeltje, lichte handling, prima prestatie, lage stall. Allemaal waar, maar voor het gemak vergeet ik wel dat ie altijd flink naar links trekt. En dat ik er in januari maar drie redelijke vluchten mee heb gemaakt. En dat de vg erg zwaar loopt. En dat ik er slechter mee termiek dan ik gewend ben.

Wat helemaal suf is, is m’n aarzeling om te erkennen dat m’n vleugel niet perfect is. Zeker na m’n initiële enthousiasme kan ik me er nauwelijks toe zetten om alle minpunten onder ogen te zien: cognitieve dissonantie.

Nu ik dan toch zover ben realiseer ik me dat ik in ieder geval geen heel slechte piloot ben als ik zo perfect kan slepen en af en toe een mooie vlucht kan maken, met een trekkende en duikende vleugel. Nou nog herstel, zodat ik meer kan vliegen en er meer van kan genieten.