Het moest een
keer gebeuren, een eagle attack. Ik was me een weg naar Parkes aan het knokken,
onder waanzinnig mooie wolkjes op 2600 meter maar met behoorlijk wat tegenwind
en sink. Ik had het super naar m’n zin, waagde het er alleen niet op om me in
zo’n schattig wolkje te laten zuigen, jammer want het was een uitgelezen kans
maar ik vond het gewoon te spannend. Halverwege Parkes begon ik uit te zakken
en ik had net m’n rits een stukje open gedaan toen ik weer een fantastische bel
vond. Nog 2000 meter naar boven maar dat ging zeker lukken. Twee wedgies zaten
heel erg dichtbij in dezelfde bel, ik twijfelde of eentje alleen maar langskwam
om me te checken of werkelijk aanviel, na nog een pass wist ik het zeker en ik
vluchtte. Dat kostte me de vlucht, tien minuten later stond ik aan de grond,
met een beschadigde wingtip. Net toen ik m’n pakzak dichtritste belde Camo voor
een gezellige chat, en net toen ik hem oplegde kwam Pedro aanrijden.
Om half acht
was ik weer terug op het vliegveld om m’n rugzak op te halen, en daar kwam
Claudia landen na vijf-en-een-half uur. We zijn een beetje euforisch nu, Len
komt net binnen met nog een pizza en nog meer bier, ik moet mezelf gauw tot de
orde roepen zodat ik morgen weer fit ben.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten