Wie had ooit
gedacht dat ik nog ns bij Lennie zou logeren? Maar here I am, Len bood een
droog bed aan net toen ik besloot een cabin te huren nadat m’n tent compleet
verzopen was in het onweer met slagregens van vanmiddag. Ik was geland vanwege
het onweer in de verte, nog niet griezelig dichtbij dus Claudia bleef wel
vliegen en Pedro schudde z’n hoofd. Het was misschien wel een beetje overdreven
om hard op zoek naar sink te gaan, maar ik vond de lift veel te gemakkelijk, de
wolken te groot en de buien te dichtbij. Het is me zo’n keer of tien overkomen
dat ik vreselijk graag naar de grond wilde en dat het waanzinnig veel
inspanning en hart-in-keel-kloppingen kostte om hoogte te verliezen. Zover wil
ik het niet meer laten komen; angst is niet leuk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten