sport

Zwemmen is medicijn, krachtsport is een kermis, pilates is zelfbevrediging, kayak is buiten spelen en vliegen is leven. Wat heb ik het toch goed.

film womens worlds 2008 en EK

Oud, maar gaaf. Dit is wat ik doe in de zomer, dit zijn m'n vrienden, dit was een super wedstrijd!



minder geweldig was deze wedstrijd, maar daarmee is het filmpje nog wel mooi:

Langevelderslag

Ik was smoesjes aan het maken om niet naar Langevelderslag te gaan, maar het was gewoon ideaal dus ik moest wel. Toen ik aankwam liepen er tientallen parapenters door de duinen te banjeren, nog een aantal bleef uren voor de start hun scherm opzetten, en de lucht was vergeven van de enorme modelvliegtuigen (waarvan de bestuurders ook ergens in het duingebied verstopt zaten). Het strand was erg smal, aan de rand zaten allemaal vissers en aan de duinkant is er een rij grote vuilnisbakken bijgekomen. De wind was ietsjes cross maar kwa sterkte perfect voor mij, en precies goed getimed kwamen Rob en Robbert aan dus ik had nog hulp ook. Geen excuses meer, dus ik bouwde m’n unootje op (het ziet eruit als een compleet vod maar het ding is nog prima voor de duinen) en draaide redelijk moeiteloos richting Zandvoort. Daar zou het dacht ik ook wel beter omhoog gaan vanwege de lichte bocht die de duinen daar maken, maar als ik uit zou zakken was het ook een pokke-end lopen. Ik bleef dus toch maar in de buurt van de opgang, en kwam nooit hoog genoeg om even te ontspannen. Ondertussen was de lucht vergeven van de para’s, dus pogingen om te toplanden waren uit voor vandaag. Na twintig minuten besloot ik om lekker veilig op een leeg stuk te landen in plaats van de stress op te voeren, dan maar lopen. Dat lopen viel best mee met m’n harnas op m’n rug en de vleugel fijn op de wind, en allemaal wandelaars die graag willen helpen. Alleen het stuk de opgang op is altijd lastig omdat de wind daar opzij komt. Ik zette de vleugel zo veilig mogelijk neer en ging m’n spullen halen op de start. Nog even Marc weghelpen, een parapenter vragen of ie ook gewoon om zou willen lopen in plaats van door het duin naar boven banjeren, en tien minuten later was ik weer terug. Daar trof ik een vrij hysterische patatboer aan, die op hoge toon riep dat ik m’n vliegtuig niet voor zijn ingang mocht neerzetten en hier ook helemaal niet mocht komen. Het lukte niet de man te bedaren en erg veel zinnige redenen waarom hij bezwaren had tegen een delta op de stoep (er is daar enorm veel ruimte en het publiek reageert altijd enthousiast) kwamen er niet uit.
Een stukje verderop probeerde ik in te pakken, maar ik ben de Uno niet gewend en het waaide flink, dus ik maakte er een zootje van. Gelukkig grepen twee oudere heren, zwevers, m’n kabels en gedrieën kregen we de hele handel weer in de zak, en op de auto.
Het blijft bizar, een hele dag bezig voor twintig minuutjes vliegen, maar het was heerlijk weer en opnieuw fantastisch om zoveel enorm behulpzame mensen mee te maken. En ik ben een beetje over m’n duinsoar-weerstand heen misschien.

Porta Westfalica

Mooi weekend, gelukkig de juiste keuze gemaakt. Ik zou zaterdag naar Bruinehaar en zondag met een vriendje op stap, maar een jongen die ik maanden geleden in Neumagen heb ontmoet belde, of ik mee naar Porta Westfalica ging. Dus wij zaterdag om zeven uur op pad, en rond een uur of één waren we startklaar. De riggel (‘berg’ hahaha) is heel laag en heel lang, het landschap glooiend, vol landingsopties en mogelijke thermal triggers. Het was wel erg druk in de lucht met zeker dertig delta’s enzo’n zes of zeven zwevers, en vanwege de matige condities bleven we allemaal hangen in de twee kilometer rond de start. Iedereen draaide alle kanten op, duidelijke kernen waren er niet, de zwevers zoefden loeihard op centimeters afstand tussen ons door en het was allemaal niet te makkelijk, maar wel makkelijk genoeg om te ontspannen en te genieten. En te oefenen, keer op keer terug naar één van de belletjes, opnieuw proberen om net zo hoog als de besten te komen, en dan weer uitwijken voor anderen of terugsteken naar de voorkant en opnieuw beginnen. Na twee uur zat ik eindelijk op 800 meter. Het leek me leuk om ook eens weg te steken en ik wist vrij zeker dat Thomas me zou komen ophalen, dus ik ging. Tegen de wind in, en ik moest ook erg piesen dus een half uur later zette ik ‘m toch maar neer op een fantastisch veld, om in te pakken op een fluwelen gazon bij iemand in de tuin.
Terug kwamen we langs allemaal brandweerwagens met zwaailichten. Eén van de beginners was in een boom geland. Het heeft vijf uur geduurd voor ze ‘m eruit hadden, de arme jongen had niet alleen heel ongemakkelijke uren maar hij schaamde zich vooral. Heel sneu. De redders waren wel dolgelukkig, dit was nou echt een lastige redding waar ze al hun vindingrijkheid op los konden laten. Uiteindelijk was het een visser die met z’n hengel een lijntje naar boven wist te werpen, zodat de ongelukkige piloot een touw op kon hijsen.
Vanmorgen zag het er niet zo denderend uit, dus we gingen enkel voor een hopje. Anderhalve minuut in de lucht, perfecte start en landing, niks mis mee. En daarvoor mocht ik nog een rondje mee in de trike, dus ik ben geen lucht tekort gekomen. Wel in een roze overall, beetje pijnlijk ;-)

NK sleep

Vanaf 2001 hebben we vijf of zes keer samen met Flip de NK-sleep op Deelen georganiseerd. De spanning en opwinding, de lol en vriendschap, mijn plaatsvervangende trots, mooi weer. Ik kon er vanavond, na een harstikke leuke NK-sleep, toch nog niet tegen. Om de feeks op mijn plaats te zien. Om de liefde te missen. Om niet de kern van ons leven te kunnen delen. Ik heb me het hele wiekend groot gehouden, het leuk te hebben, geprobeerd te genieten hoewel ik merk dat ik vooral afgestompt ben. Ik kan proberen de pijn en het verdriet te negeren, maar daarmee verdwijnt dan ook de passie.
Ik heb er niet veel van gebakken dit wiekend, vooral omdat het echt moeilijk weer was. De wolkjes beloofden vanalles, maar de lucht deed nauwelijks wat. Vandaag iets meer, maar ik ben geen goeie pieler. Gebrek aan geduld en vooral aan fijne techniek. Ik ben vooral goed als er geknokt moet worden, als spieren pijn en lijven moe moeten worden. Uren hard werken, niet bang voor de grote lucht, op tanden bijten. Dat kan ik, en dat bleek ook wel weer tijdens de zes sleeps. Zoals altijd bij sleepwedstrijden werd er enorm gemiept, men was verkeerd afgezet, te hoog, te laag, te ver weg, whatever, en iedereen wilde wachten op de dragonfly. Ik was de enige vrouw en één van de weinigen met een mast, maar ik heb me zonder problemen door de trikes laten opsleuren. Tuurlijk is dat harder werken, tuurlijk zetten die mannen je wat minder mooi af dan Rinus, maar het is een wedstrijd en geen kleuterklas.
Maar ja, zodra ik was losgekoppeld moest ik over in de zoekmodus, rustig voelen en toch snel reageren, scherp opletten, geduldig en toch hyperalert op ieder teken van stijg. Gisteravond lukte het om half vijf vanaf 170 meter, ik was al bijna weer richting landing gedraaid toen ik eindelijk een complete 360 in stijg kon draaien. Supergeduldig draaide ik door, net op zevenhonderd meter boven de startplek van de zwevers, doorstijgen terwijl ik checkte waar allemaal landingsopties zouden zijn als het boven het bos ophield. Daarna: alleen nog naar boven kijken en draaien, draaien, draaien. Ruim voor Renkum was het op, en ik gleed via het keerpunt naar een groot veld waar Diederik al stond. Gezellig, en mooi dat Leeuwerob niet helemaal voor niks was gekomen.
Vandaag leek de tweede start iets moois op te leveren, Martin draaide me voorbij en samen draaiden we naar de top. Ik nam me voor om hem strikt te volgen, daar kan ik veel van leren. Maar hij stak ver weg naar een voor mij onbereikbaar belletje, dus ik zakte er toch weer uit. De laatste start hield ik te snel op met zoeken, 800 meter, dus luttele minuten later stond ik midden op Papendal. Wel opgehaald door Eppo/Holger/Ruud, dat is wel weer tof dan for old times sake.

chauffeur Deelen 4-5 september

Wie wil er voor me rijden tijdens de NK-sleep op Deelen over twee weken? Of gewoon komen kijken? Geef je naam, geboortedatum en -plaats, en adres voor vrijdag aan me door zodat je de vliegbasis op mag.

Dit is blues: het besef van vergankelijkheid, verloren liefde, onvermogen. Zeventien jaar in m’n tentje met een dorpsfeest dat door m’n oordoppen dringt, lady insomnia, weemoed. Ik wou ik wou ik wou. Dat de tijd stilstond, toen. Dat ik nooit meer hoefde te landen. Dat ik op dat feest danste en liefhad. Dat ik anders was. Dat hij anders was. Dat de banale werkelijheid me niet op zou slokken.

Slepen

’s Ochtends de vleugels opgebouwd, al was het maar om de zooi te drogen, maar er stond teveel en te zuidelijke wind om te kunnen starten. Vleugels in de hangar, en wij met z’n drieën naar Nico en Nicolette. Nico gaf ons een uitgebreide tour in z’n galerie en inderdaad, Cameron vond het prachtig. Na de thee merkten we dat de wind was gaan liggen, dus togen we weer richting vliegveld om nog een paar sleeps te doen. Drie voor mij, genoeg om echt heel duidelijk te merken wat ik nou precies fout doe. Ik ben inmiddels vooruit gegaan door met goeie snelheid naar een arrivalpoint te gaan, maar zodra ik uitrond strek ik ook m’n armen en dus kan ik aan het einde niet flaren. Dus toch die grondfase onder de knie krijgen. De laatste landde ik stiekem op het gemaaide gras, zodat ik me in ieder geval geen zorgen hoefde te maken over de rotzooi onder m’n bottombar, en hiha het ging goed!

competitie

Het is altijd lastig beslissen als je voortijdig bij een wedstrijd weggaat. Het bleef maar regenen, iedere dag was de voorspelling dat het morgen goed zou zijn en ’s ochtends werd je dan wakker in de modder. Bovendien hebben we nou wel genoeg vakantie gehad. Weken achter elkaar met hetzelfde vriendje op stap valt me ook niet mee, ook al baat het weinig om naar huis te gaan want hij is er nog twee weken. Ik kan de clichés, gezegdes en open deuren niet meer hóren! En hij zal zo langzamerhand wel kotsmisselijk zijn van mijn gemiereneuk.
Rinus wachtte ons op met pizza en bier, in een paar minuten stond m’n tentje weer, drie dagen slepen in het vooruitzicht. Vrijdag is geen beste dag maar we kunnen in elk geval de lucht in denk ik. Morgen proberen we naar Denemarken te vliegen (mogelijk ietsje te ambitieus) en zondag doen we er dan nog eentje voor de harde werkelijkheid weer toeslaat.


Gisternacht met Christine zitten doorpraten. Over ons verlangen, onze ambities en onze angsten en beperkingen. Zijn vrouwelijke piloten echt zo anders dan mannen? Wat doet menopauze met ons beoordelingsvermogen? Waar liggen onze fysieke beperkingen?
Je moet eerst ontdekken dat er grenzen zijn, een soort peutertijd. Dan leren vaststellen waar die grenzen dan zijn, puberteit. Pas daarna kan je je grenzen proberen te verleggen, daarná suffe meid! Ik ben vanaf het begin maar meteen begonnen met het verleggen van m’n grenzen en trouwens vooral met het ontkennen ervan. Niet handig, en inmiddels heb ik genoeg botten en buizen gebroken om te beseffen dat ik niet zo sterk ben als Pipi Langkous, dat ik niet alles kan als een ander het ook kan.
Ik heb het dus weer ns allemaal achterstevoren gedaan, en nou ben ik waar ik zeventien jaar geleden had moeten zijn. Ik heb de meest ambivalente relatie met m’n Sting. Hij geeft me precies wat ik nodig heb, maar shit wat heb ik er een moeite mee dat ik dat nodig heb. Opnieuw beginnen met leren landen, maar lastiger nog, voor het eerst beginnen met puur vliegen zonder taak en zonder competitie. Alleen aan m’n vaardigheden werken, lessen, en proberen te genieten van de vooruitgang in plaats van de vlucht. Als ik me concentreer op een mooie vlucht gaat het mis, ik móét me richten op de techniek.
Ik kan natuurlijk wel een fijne tijd boven de berg blijven hangen, geen overland maken met het risico van een lastig landingsterrein, gewoon een beetje termieken en om me heen kijken. Maar dat wordt toch saai, ook al is het best een kunst om steeds weer op wolkenbasis te komen en weer naar beneden. Het is weinig uitdagend als je precies weet waar de bellen zitten, als je niet in de verte een clubje ziet draaien en plotseling ontdekt hé dat is Christine, of Cameron, of die ene Rus die altijd zo krap draait. Goal halen is niet meer de ultieme kick als je niet eerst een taak hebt gedaan.

We hebben eigenlijk een ander wedstrijdformat nodig, een ander score-systeem dat minder snelheid en kracht en risico’s nemen beloont. Wij, oudere meisjes en niet-top competitors, willen serieuze wedstrijden waar we ook nog een kans hebben om op ons uiterste te vliegen en dan op goal te landen. Dus niet zozeer kortere taken, zoals bij de womens worlds in 2008, want met onze moderne vleugels zijn Corinna, Kathleen en Julia dan al in anderhalf uur binnen.
Ropje schreef al over alternatieven zoals parameters van meer dan 50% (dus erop mikken dat meer dan de helft van de deelnemers goal haalt), Cameron heeft voor zijn club verschillende scoringssystemen bedacht zodat iedereen leuk mee kan doen, en ik herinner me van jaren geleden dat de Britten taken uitzetten die erop gericht waren alle niveaus een uitdaging te geven. Gerolf is ook geinteresseerd, dus misschien kunnen we wel iets ontwikkelen naast GAP. Ik had zo graag Angelo gemaild om hem om z’n gedachten te vragen, hij had wel begrepen wat we zoeken. Met Cameron komen we een heel eind wel.
Geen starttijden, maar je tijd gaat gewoon lopen vanaf de eerste keer dat je de startcirkel invliegt. Geen vaste taak, maar een verzameling keerpunten en bedenk zelf maar welke afstand je vliegt. Er wordt wel een goal aangewezen en er is een forse bonus voor het landen op goal, plus speedpoints ( je gemiddelde snelheid over de door jouw gevlogen afstand vanaf de startcirkel). Daarnaast krijg je punten voor de afstand, dus iemand die een lange afstand zonder goal heeft kan net zoveel scoren als iemand met een kortere afstand en wel goal.
Het enige nadeel dat we tot nu toe kunnen bedenken is dat mensen geneigd zullen zijn elkaar te gaan volgen. Aan de andere kant, als een dombo in staat is achter Corinna of Kathleen aan te vliegen, dan is dat super leerzaam en best knap ook. Het gaat er eigenlijk alleen maar om de toppers uit elkaar te houden.

regen regen regen

wandelen

Om tien uur moesten er zo’n veertig vleugels op drie busjes, en dan nog de harnassen en piloten erin natuurlijk en maar hopen dat zo’n busje dan ook boven komt. Dat lukte, met veel gepiep en gekraak en stank van slippende koppelingen en overkokende motors, maar het goot dus we draaiden weer om. De remmen hielden het ook nog, deze keer, en misschien zijn de vleugels niet verschrikkelijk beschadigd door de Balkanbehandeling.
Wouter en Cameron togen naar een oorlogsmuseum, en wij maakten een hike in de kloof hier vlakbij. Schitterend en lekker zweten, geen anwb-bordjes overal maar gewoon een minimale railing en een kaartje om de weg te wijzen. Absoluut de moeite waard.

Tolmin, Slovenië

In m’n tentje, alle instrumenten aan de lader, stemmen van Cameron en Christine op de achtergrond en in de verte een vrouw die lacht als een achternagezeten kalkoen. In de regen hier naartoe rijden met de caravan achter ons aan deed me denken aan m’n eerste wedstrijd, de NK in het Zillertal. Met Frankje en Rob, de koelkast op de dissel en ’s nachts middenin Mayrhofen proberen te slapen met z’n drieën in de auto. Een totaal mislukte wedstrijd, alleen maar regen en modder, maar ik was verkocht. Geweldig vond ik het. Flip als wedstrijdleider, Ad was starthulp, de enige buitenlander was denk ik Uli, Mart werd winnaar in de minimaalste wedstrijd die we ooit hadden gehad en ik kreeg een heks op een bezemsteel omdat ik één puntje meer dan Wendela had gescoord. Koos en ik werden dat jaar lid van de wedstrijdcommissie en we hadden geen flauw idee wat dat inhield.
Gisteravond was het noodweer. Dees en Robbie, Ropje, Wouter Strating, Frans Icke en Araldo waren er al en we pasten nog net in de voortent. M’n eerste nacht in een echte caravan was een drama, de pokkeherrie van de regen was niet te harden en iedere keer als Camo zich omdraaide schudde het hele ding, vreselijk.
Vanmiddag hebben we een klein vluchtje gemaakt, kon net voordat de lucht echt zwart werd. Nou ja, Fleming en Jens startten nog nadat wij al lang en breed aan het bier zaten, en uiteindelijk bleef het droog en viel het ook wel mee met het gustfront. Morgen de eerste wedstrijddag.

NK voorbij

Het is weer over, morgen rijden we naar Slovenie. Gerolf heeft de Dutch Open gewonnen, ik heb ‘m verloren ;-) Gisteren was ik gewoon te lui, ik wilde tijdens de vlucht al slapen dus ik zakte opnieuw bij Osteria uit.
Vanmorgen zag de voorspelling er slecht uit, het zou zeker gaan regenen vanmiddag dus ik bouwde snel op en startte een uur voor de briefing, zodat ik in ieder geval nog een vluchtje zou maken. Wachten op de briefing was een risico en ik heb toch weinig te verliezen. Ik zei dat ik het zeker bij één vluchtje zou laten omdat ik zo moe ben, maar de landing ging echt geweldig! Zo goed dat ik er nog zo eentje wilde, dus ik liftte naar boven waar het inmiddels nogal bewolkt en winderig was geworden. Snelsnelsnel nog een keertje opbouwen, Ad hielp me en vlak voor de regen was ik weer in de lucht. Ik speerde naar beneden, bouwde m’n hoogte af en binnen vijf minuten stond ik weer aan de grond, opnieuw met een goeie landing. Ik ga het nog leuk vinden jeeehaa.

kiekjes pre WK

taak 4

Na bijna drie uur vliegen en twee keerpuntjes was ik behoorlijk moe. Ik kwam laag bij Gualdo Tadino aan en ik zou er alleen langs durven als ik weer op wolkenbasis zat. Dat betekende hard werken, vechten, vastbijten, en dan nog was het niet zeker dat ik er uiteindelijk zou komen, dat ik dan de oversteek zou durven maken, dat er zuidelijk van Gualdo een fijn landingsterrein zou zijn. De groeten, ik zette ‘m gewoon weer neer in m’n standaard uitzakterreintje bij Osteria del Gatto.
Christine niet, die was harstikke moe van de drie-en-een-half uur gisteren, spierpijn, slecht slapen, en ze zakte er meteen na de start uit zodat ze een relaunch moest maken. Mooi dat dat kan, maar wel erg vermoeiend. Ik kwam haar tegen toen ik vanaf keerpunt 2 over de start vloog, en voordat ik weer boven de windturbines was had ze de eerste twee keerpunten al gepakt en ging ze op weg naar drie. Uiteindelijk zakte ze bij Hans en Cameron uit na het vierde keerpunt, na weer ruim drie uur vliegen, in Foligno. Jeetje wat een tough cookie, ze verdient een prijs!

nog meer uitzakken

Gisteren was er weinig wind en goeie termiek, dus ik hoopte op een kans nou eindelijk eens Osteria voorbij te vliegen. In plaats daarvan kon ik het toch weer niet opbrengen om in de gaggle te blijven, helemaal niet nadat er iemand van achter me onder inhaalde, zijn zeil een meter van m’n bottombar. Als je erover nadenkt niet echt gevaarlijk, maar ik schrok wel. M’n eigen belletje zoeken was, zoals gewoonlijk, geen best plan dus ik zakte eruit. Boven het landingsterrein piepte het toch en ja hoor, ik draaide weer terug tot boven startniveau. De bel was wel nogal ruig en ik had het er niet echt naar m’n zin, twee keer heel hard aan m’n chute gedacht. Boven de start draaide een gaggletje verder omhoog, boven het dal stond een wolkje op een plek waar alle dagen een goeie bel staat, en mijn afstand beide kanten op was even groot. Het dal dus, niet verstandig maar gezien m’n bovenmatig zenuwachtige aard wel logisch. Er zat niks, m’n vario zeurde sink, en een paar minuten later maakte ik een prima landing. Heel kort, heel stressvrij gevlogen en een goeie landing, niet erg dus. Nog met m’n harnas aan belde ik Marco om me snel op te halen voor een relaunch, en twintig minuten later zat ik alweer in de auto op weg naar boven. Heerlijk zo ontspannen als het allemaal gaat. Maar nee, boven stond de wind noord en het zag er absoluut niet naar uit dat er nog veilige startmomenten zouden komen. Ik ken mezelf, als ik blijf wachten ga ik opbouwen en als ik opbouw ga ik starten, dus het leek verstandiger om maar weer naar beneden te rijden.
Terwijl ik nog liep rond te tutten in headquarters hoorde ik Hans en Christine over de radio, ze zaten bij het derde keerpunt. Gaaf dat Christine zo goed vloog! Ze heeft een hele lange moeilijke tijd achter de rug, met een paar nogal ernstige ongelukken, dus dit was tof. Een uur later kwam ze op goal, hoog maar met een heel redelijke tijd van drie uur en een kwartier. Ik ben harstikke blij voor d’r, hiermee kan ze weer een tijd vooruit. Nou ik nog, maar dat zal wel even duren. Eerst m’n landingen erin slijten.

NK taak 1

Iedereen bemoeit zich met het Cameron-Hadewych-geval, hij krijgt er het rambam van. Ik vind het niet zo erg, het komt doordat ze om ons geven denk ik, en ik maak me meestal niet erg druk om de opvattingen van anderen over mijn leven. Ik vind het wel vervelend dat Hans voortdurend vindt dat het mijn schuld is als Camo ongelukkig is, maar aan de andere kant, ik zie z’n punt wel en ik kan er nog steeds niks aan veranderen.
Het is sowieso kwa relaties geen feest dit jaar. Er lopen teveel exen van elkaar, met de nieuwe geliefde en al, op dezelfde berg rond. Vroeger was ik vaak de enige vrouw in een hele wedstrijd, afgezien van Kathleen of Corinna soms, maar die zijn getrouwd/geen onderwerp van flirts. Het is harstikke leuk als er veel meiden zijn, maar het levert wel een hoop geroddel en gezeur op. Ik ben de enige single van de dames hier en ja hoor ook dat is dus een bron voor eindeloos geklets.
Jeetje, vroeger. Twintig, dertig wedstrijden misschien? Tien jaar? Mart vroeg waarom ik in godsnaam überhaupt meedoe met wedstrijden, als ik nog steeds niet in een gaggle durf te blijven dus gegarandeerd uitzak. Ik snap z’n verbijstering wel, het is net zoiets als voortdurend een koers kiezen die me richting grote veilige landingsterreinen brengt in plaats van de bergtoppen waar de termiek zit. Maar hoe graag ik ook beter wil vliegen, eerst moet ik me veilig voelen. Ik draai drie of vier rondjes met de gaggle mee, probeer niet op de anderen te letten en gewoon goed te centreren, maar met drie of vier anderen op dezelfde hoogte krijg ik het spaans benauwd en wijk ik uit. De fout die ik gisteren maakte was niet het uitwijken, ik kon de spanning gewoon niet aan, maar het feit dat ik niet bleef proberen om ook tophoogte te bereiken. Ik gleed met de anderen mee die wel een paar honderd meter meer dan ik hadden, dàt was stom. Daardoor zakte ik voor de zoveelste keer uit voor de windmolens. Er zat meer sink dan anders en het waaide ook harder, dus ik leek al vóór Osteria uit te zakken. Er stond al iemand en het was een mooi veld, maar ik zat nog iets te hoog om het al volledig op te geven. Achter het dorp zag ik m’n vertrouwde veld liggen, waar ik al tien keer geland ben, en ik mikte erop dat ik het zou kunnen halen. M’n instinct riep ENG ENG ENG want als ik het niet haal kom ik tussen bomen en huizen terecht, maar ik had genoeg verstand om te weten dat ik over zou houden. Niet veel overigens, waardoor ik een slecht circuit maakte. De landing zelf was prima, genoeg snelheid, begin van een flare, keurig op de voeten. Taak 1 was binnen een half uur over nog voordat de start open was.
Lorenzo en Antonio waren er al voordat ik ingepakt was, en ik had een complete middag om Christine in bed te leggen (ziek), wasje te doen, auto uit te mesten en een paar mensen op goal te zien binnenkomen. Ben nu eindelijk weer eens uitgeslapen.

NK taak 1

Iedereen bemoeit zich met het Cameron-Hadewych-geval, hij krijgt er het rambam van. Ik vind het niet zo erg, het komt doordat ze om ons geven denk ik, en ik maak me meestal niet erg druk om de opvattingen van anderen over mijn leven. Ik vind het wel vervelend dat Hans voortdurend vindt dat het mijn schuld is als Camo ongelukkig is, maar aan de andere kant, ik zie z’n punt wel en ik kan er nog steeds niks aan veranderen.
Het is sowieso kwa relaties geen feest dit jaar. Er lopen teveel exen van elkaar, met de nieuwe geliefde en al, op dezelfde berg rond. Vroeger was ik vaak de enige vrouw in een hele wedstrijd, afgezien van Kathleen of Corinna soms, maar die zijn getrouwd/geen onderwerp van flirts. Het is harstikke leuk als er veel meiden zijn, maar het levert wel een hoop geroddel en gezeur op. Ik ben de enige single van de dames hier en ja hoor ook dat is dus een bron voor eindeloos geklets.
Jeetje, vroeger. Twintig, dertig wedstrijden misschien? Tien jaar? Mart vroeg waarom ik in godsnaam überhaupt meedoe met wedstrijden, als ik nog steeds niet in een gaggle durf te blijven dus gegarandeerd uitzak. Ik snap z’n verbijstering wel, het is net zoiets als voortdurend een koers kiezen die me richting grote veilige landingsterreinen brengt in plaats van de bergtoppen waar de termiek zit. Maar hoe graag ik ook beter wil vliegen, eerst moet ik me veilig voelen. Ik draai drie of vier rondjes met de gaggle mee, probeer niet op de anderen te letten en gewoon goed te centreren, maar met drie of vier anderen op dezelfde hoogte krijg ik het spaans benauwd en wijk ik uit. De fout die ik gisteren maakte was niet het uitwijken, ik kon de spanning gewoon niet aan, maar het feit dat ik niet bleef proberen om ook tophoogte te bereiken. Ik gleed met de anderen mee die wel een paar honderd meter meer dan ik hadden, dàt was stom. Daardoor zakte ik voor de zoveelste keer uit voor de windmolens. Er zat meer sink dan anders en het waaide ook harder, dus ik leek al vóór Osteria uit te zakken. Er stond al iemand en het was een mooi veld, maar ik zat nog iets te hoog om het al volledig op te geven. Achter het dorp zag ik m’n vertrouwde veld liggen, waar ik al tien keer geland ben, en ik mikte erop dat ik het zou kunnen halen. M’n instinct riep ENG ENG ENG want als ik het niet haal kom ik tussen bomen en huizen terecht, maar ik had genoeg verstand om te weten dat ik over zou houden. Niet veel overigens, waardoor ik een slecht circuit maakte. De landing zelf was prima, genoeg snelheid, begin van een flare, keurig op de voeten. Taak 1 was binnen een half uur over nog voordat de start open was.
Lorenzo en Antonio waren er al voordat ik ingepakt was, en ik had een complete middag om Christine in bed te leggen (ziek), wasje te doen, auto uit te mesten en een paar mensen op goal te zien binnenkomen. Ben nu eindelijk weer eens uitgeslapen.

Einde pre-WK

Het is altijd nogal deprimerend als na de prijsuitreiking iedereen weer vertrekt, de meesten zelfs zonder afscheid in alle chaos. Gelukkig blijven er ook veel voor de Dutch Open, maar m’n geliefde frenchies zijn vertrokken.
Het was wel de beste dag tot nu toe, en de ceremonie was precies goed, kort en feestelijk, dus we scheurden naar boven voor hopelijk twee vluchtjes. We waren allemaal wel erg brak na het feest van gisteravond, maar deze gelegenheid was te goed om te laten liggen. Cameron had geen zin om te vliegen dus die ging voor mij op en neer rijden, en ik had het landingsterrein vrijwel voor mezelf omdat iedereen druk bezig was te toplanden. De eerste landing ging zo goed dat ik er bijna zin in kreeg. Bij de tweede landing was het nog een hoop werk om naar beneden te komen, alles ging goed omhoog, brede vette lift overal. Onnatuurlijk om te laten liggen en m’n best te doen om te landen, maar uiteindelijk was ik erg blij met drie goeie landingen op een rijtje. Voor het eerst in jaren kreeg ik weer echt hoop, misschien kan ik het echt fatsoenlijk leren. Ik heb gisteren besloten dat ik de afgelopen 17 jaar afsluit, en vanaf nu als een volstrekte beginner een mindset heb alsof ik nu leer vliegen. Helemaal overnieuw.
Ik heb in al die jaren nooit echt in m’n comfortzone gezeten. Ik ben niet het type om rustigjes gemakkelijk aan te doen, ik wil altijd uitdaging, werken, inspanning, vooruit. Als er drie stress-fases zijn: comfort, spanning/inspanning, paniek, dan heb ik altijd veel meer in de tweede en derde fase gezeten dan in de eerste. Het is nieuw voor mij om me te beperken tot alleen dat wat makkelijk en veilig en relaxed is, maar op m’n ouwe dag ;-) begin ik te ontdekken dat er wel iets in zit om het gewoon rustig aan te doen.
Dat neemt niet weg dat ik met wedstrijden mee wil blijven doen, altijd zien hoever ik kan komen, altijd proberen m’n grenzen op te zoeken en misschien te verleggen. Maar voorlopig hou ik die grenzen maar eens even héél dicht bij huis.

slecht weer weer

Het is nogal belachelijk om middenin Umbria te zitten en de hele dag niks anders te doen dan rondhangen, lezen (over Cicero heel toepasselijk), wachten tot morgen. De uiterste decadentie, maar ik heb Gubbio en Assissi en strand nou wel gezien en ik ben moe. Morgen, de laatste dag, is ons superweer beloofd en waarschijnlijk krijgen we een pittige taak, ondanks de prijsuitreiking. Ik ga m’n lenzen weer indoen zodat ik kan zien waar ik vlieg, m’n ogen lijken wel genezen.

Met al die gecancellde dagen is er natuurlijk weer genoeg tijd voor uitvoerige discussies over de traditionele onderwerpen: sprogs, luchtruim en veiligheid. Taak 2 had een keerpunt hoog in de bergen met een ruim gebied eromheen waar niet geland kon worden, en taak 3 had een goal waarvoor mensen niet zouden kunnen landen. De taakcommissie (Manfred, Alex en Cameron, die waarschijnlijk niet al te veel in te brengen heeft) vindt dat piloten geacht kunnen worden zelf hun beslissingen te nemen. Bepalen welke marges je hebt hoort erbij. Daar ben ik het wel mee eens, maar de vraag is dan natuurlijk wel waar je nog een safetycommittee voor hebt. Ik ben gewend om al véél en véél eerder dan de toppiloten te besluiten dat ik een steek niet aandurf, dus ik voel me eigenlijk nooit gedwongen om onverantwoorde risico’s te nemen. Maar de top-twintig of top-dertig ziet dat anders, zij hebben veel te veel punten te verliezen als ze de taak niet uitvliegen.
Het luchtruim zou voor de duur van de wedstrijd open worden gesteld, maar kennelijk is er iets misgegaan met de data. Vorige week hadden we naar hartelust rond Perugia kunnen vliegen, nu is er een hoogtelimiet tot aan de randen van het gebergte waar we onze taken hebben. Iedere eerste infringement zou bestraft worden met een waarschuwing, maar zo’n tien piloten zijn meer dan 100 meter in het restricted gebied geweest en scoorden nul punten. Niet eerlijk naar mijn bescheiden mening, en de restricted airspace is zo bizar uitgestrekt en laag voor dat ene vliegtuig per week dat we het sowieso zouden moeten negeren, maar de Italianen zijn extreem gezagsgetrouw. Het protest van de Fransen is dan ook afgewezen.
Heather liet tenslotte ook nog weten dat er deze keer echt actie ondernomen zal worden tegen piloten die in de wolken vliegen. Er zijn twee getuigen voor nodig, maar de piloten die door één persoon met naam of nummer genoemd zijn, en waarvan de tracklog laat zien dat ze hoger dan de wolkenbasis waren, krijgen in ieder geval met haar te maken. Voor mij is het niet te bevatten dat iemand dat durft, in een drukke gaggle blind door te draaien terwijl je weet dat anderen dat waarschijnlijk ook doen. Moet je wel heel graag willen winnen.