Afgelopen

Moe en een pietsie bedroefd en niet helemaal voldaan. Nou ja, het hoort erbij, slecht weer kan altijd. Maar toch, vier weken, twee potentieel fantastische wedstrijden, en dan zó verschrikkelijk weinig vliegen en zó verschrikkelijk slecht scoren, dat valt toch wel zwaar tegen. Ik heb denk ik wel weer veel geleerd, veel gepraat met en geluisterd naar toppiloten die me zoveel kunnen vertellen over hoe ik beter kan presteren, sowieso boeiend. Met m’n tips wat hoger blijf ik makkelijker in de termiek, een aerofoil a-frame maakt enorm veel uit in prestatie, ik moet echt met McCready vliegen en sowieso heel veel sneller vliegen, zoek veel bewuster de betere lucht op, altijd, weet waar je heen vliegt dus bekijk de keerpunten goed voordat je start, enzovoort. Nog voldoende te verbeteren.
De laatste dag hadden we gelukkig nog een taak, zij het een hele lastige. Het was erg stabiel, er woei een harde noordwestenwind en de basis bleef vrij laag. Vanwege de ordered launch mocht ik pas als één van de laatsten de berg af, geen probleem dit keer omdat de gaggle boven de Chabre er griezelig uitzag en ik daar zo min mogelijk tijd in door wilde brengen.
Na m’n start ging ik best goed omhoog, maar op een gegeven moment werd het me toch teveel in het langzame belletje met ongeveer tien andere, niet zulke goeie, piloten. Ik maakte m’n klassieke fout door zomaar weg te vliegen, weg van de berg, weg van de termiek, en natuurlijk zakte ik er bijna uit. Heel laag vond ik een zwak belletje waar ik me gelukkig goed op kon concentreren omdat ik er alleen was. Ik kon met m’n ogen bijna dicht en het sinkalarm uit toch weer omhoog, maar het kostte wel 51 minuten om weer op wolkenbasis te komen, 2200 meter. Zo’n moeilijke low save in het begin geeft dan weer wel het gevoel dat ik verder alles aankan, dus vol vertrouwen begon ik aan de taak. De meesten waren al weg dus ik vloog alleen, ik had geen idee wat de beste route was om van het eerste naar het tweede keerpunt het brede dal over te steken. Ik vertrok op 2300 meter van de Chabre en kwam zo’n 100 meter boven het zweefvliegveld bij de Hongrie aan, no chance. Met 31 km stond ik op de grond. Veel te weinig gevlogen en veel te slecht gepresteerd, maar ik heb wel vier weken schadevrij gevlogen, ben alleen maar op m’n voeten geland, en heb mezelf weer even goed geconcentreerd op het starten. Dat is toch allemaal winst.

Onze chauffeur Jemaila organiseerde de terugreis zodanig dat ik met Shedzy en Laurent kon terugrijden. Gezellig, relaxed, en een mooie laatste kans om nog wat tijd met hem door te brengen. Zaterdagavond logeerden we bij pa Thevenot in Dijon, zonder meer paradijselijk. Stilte, bos, landingsterrein naast het huis, binnen- en buitenzwembad en koele ruime kamers. Gerard liet ons de airbagvesten zien waarmee hij bezig is, we keuvelden over debiele regelgeving en de Europese Unie, kookten met z’n vieren en genoten nog een laatste avond van de totale afwezigheid van iets moeten.
Vanmorgen afscheid van Dave, jammerjammerjammer dat hij zo belachelijk ver weg woont, Liverpool, we zullen elkaar zeker een jaar niet meer zien en in de tussentijd vindt ie wel een vriendin lijkt me. Veel later dan normaal naar kantoor, waar ik zit te tollen van de slaap en waar ik het nog helemaal niet op kan brengen om me op toezichtarrangementen en luchtverkeersleiding te concentreren. Eerst maar ns even de vakantie verwerken, beetje bijpraten, mails doornemen. Morgen de hele dag vergaderen, dan zit ik er wel weer goed in.

slecht weer

We hebben gisteravond flink ons best gedaan om het weer goed te drinken, maar de kater is niet erg genoeg, het weer is slecht. Wel gezellig, Cornelia's gitaar ging rond en zelfs Egbert en ik kweelden mee. Een van de Ieren, Fran, heeft een superstem. En Shedzy kan niet echt zingen maar dat vind ik juist heel schattig, ineens wordt ie verlegen.
Vandaag dan maar een beetje computeren, lezen, slapen. Morgen de laatste dag, ik sta nu op de 110e plaats en zelfs als ik morgen helemaal super vlieg blijf ik toch helemaal onderaan de scorelijst hangen. Tja. Het doet er niet echt toe, maar het voelt toch niet echt leuk om laatstes te zijn. Gisteren zat ik er weer goed voor, lekker hoog en relaxed en ik wist goed waar ik mee bezig was, maar toch rotorde ik direct na het eerste keerpunt in de keiharde zuidenwind naar beneden, achter de St.Genis. Fout: me niet aan één beslissing houden maar een slingerende koers volgen. Zoals Hans zei, beter recht op een foute koers dan rondmeuten en hoogte verliezen zonder dat je ergens heen gaat.
Ik stond bij Jezus (Antoine) in het veld, en hij werd zowaar communicatief. Wat een beetje uitzakken al niet doen kan... Later landden Jiri en Egbert nog bij ons, gelukkig, ik ben niet de enige die uitzakt.

opnieuw gecancelled

Ropje heeft m’n tips één gaatje omhoog gezet, en verdomd zeg nou vliegt ie weer fantastisch. Ik zet ‘m in een bel en kan verder om me heen gaan kijken, net als m’n eerste Litespeed draait ie vanzelf omhoog.

Nou was het ook wel belachelijk makkelijk, in het westen zat een dik onweer met regen en bliksem en overal ontwikkelden griezelige verticale bloemkolen. Ik startte toch nog laat omdat ik net een paar minuten voor de start open ging eruit dreigde te zakken, terwijl ik een uur op wolkenbasis had rondgedard. Tegen de tijd dat ik bij het eerste keerpunt aankwam was het onweer er ook bijna, dus ik pakte geen maximale hoogte maar maakte dat ik wegkwam naar de St.Genis. Daar had ik de mooiste bel van de dag, en op een riante 2600 meter begon ik net het dal in te steken toen er over de radio werd gemeld dat de taak gestopt was. Het onweer was inderdaad nogal groot en dichtbij en boven het tweede keerpunt groeide ook al iets naars. Hoe dan ook, dit was mijn eerste keer boven de St.Genis en ik vond het schitterend. Het hele dal was bereikbaar, ik kon makkelijk naar de camping of juist naar de Hongrie of naar Gap. Dàt is waarom ik vlieg, voor dàt gevoel, die totale vrijheid.

Jammer om niet op de camping te landen, maar terwijl ik ernaartoe stak werd er over de radio dringend opgeroepen niet naar de camping te komen, vanwege het onweer. Terwijl ik dan maar richting Gap stak, zag ik weer zon bij de camping dus besloot ik om toch maar daarheen te vliegen. Vervolgens meldde Ropje dat hij in een flink gustfront had moeten landen, dus weer omgedraaid en dan toch maar richting Gap.

Vanavond pizzafeest in Ribiers, de competitors hebben bonnetjes dus ik hoef weer niet te koken.

niet veel vliegen

Het weer blijft naadje, wel heet en droog gelukkig maar met vliegen is het niks en wordt het niks. Vandaag stond ik twee uur ingehaakt, met truien aan en handschoenen en m’n helm op, te wachten tot ik zou kunnen starten. Ondertussen ontwikkelde zich een flink onweer niet ver naar het zuiden, richting het tweede keerpunt. Toen er nog zo’n vijfentwintig piloten op de berg stonden werd de taak gestopt, iets na het eerste startgate, dus effectief gecancelled. Laurent en ik stonden op de top en draaiden ons meteen om, om perfect op noord te starten. Ik vloog rechtstreeks naar de camping, had eigenlijk nog een beetje willen termieken om te voelen of het nou beter is met m’n tips een gaatje omhoog, maar er zat helemaal niks aan de noordkant. Een perfecte landing, het begint een gewoonte te worden! Fantastisch, ook al vlieg ik weer als een krant voor het eerst in vijftien jaar begin ik echt consistent goed te landen. Ooit zal ik er nog lol in krijgen ook.
Dan maar met Shedzy naar de gorge, nog een paar keer van de waterval afspringen, onze langdurende flirt voortzetten en nog wat bruiner worden. Thuis eten met Hans en de Argentijnen, en Mario met z’n mooie ogen.

Dinsdag
De vooruitzichten zijn niet best, dus ik zal niet veel kans meer krijgen om m’n slechte score nog te verbeteren. Dan maar concentreren op techniek: beter termieken en goed landen.

verbeteringen

Eén van de mooiste dingen van het vliegen, en zeker van het wedstrijdvliegen, is dat je eindeloos kan zitten puzzelen om te achterhalen waar je fouten zitten, hoe je het beter kan doen, en dat er piloten zijn die de kennis en ervaring hebben om mee te denken en die ook willen helpen. Uren praten over uitzakken, hoe komt het, wat kan je eraan doen? Is het mentaal, is het technisch, hangt het samen met m’n stijl? Is later starten een optie, of mediteren, of werken aan m’n techniek?
Die van gisteren begreep ik echt niet, opnieuw start ik juist beter dan anderen, dan mis ik één slag, en vervolgens ploeter ik nog een half uur onder starthoogte totdat ik er gefrustreerd en doodmoe uitzak, terwijl de mensen die samen met mij in dezelfde bel zaten omhoog schroeven en de taak uitvliegen. Wat ik in ieder geval weet is dat het belangrijk is om zelfvertrouwen te hebben, en dat verlies ik heel snel met dit continue ge-eikel.
Maar met Ropje en vanochtend met Hans ben ik er uiteindelijk geloof ik wel achter hoe het zit. Ik heb een aardig beeld van de bel, weet waar die is en hoe die eruitziet. Waar ik helemaal geen flauw idee van heb is mijn eigen positie en beweging ten opzichte van die bel. Hoe groot is m’n cirkel, hoe steil is m’n bank? Beweeg ik met de bel mee als die shifty is, of draai ik steeds op dezelfde plek? Geen idee en daar zal ik dringend aan moeten werken.

En: m’n techniek is middelmatig. Ik gebruik de lift niet erg efficiënt, en presteer dus het beste als de bellen vet en ruim en regelmatig zijn. En met m’n laminar, die te groot voor me was, werd m’n slechte techniek gecompenseerd door het grote vleugeloppervlak. Maar nu ik een kleinere vleugel heb (waar ik toch wel erg blij mee ben) zal ik toch echt fatsoenlijk moeten leren draaien.

Eén van de eerste starts op Greifenburg verknalde ik, bottombar bijna over de grond, uit nonchalance en haast. Die schrik was wel een goeie les en m’n daaropvolgende starts zijn weer prima. Gisteren was dat nodig ook, we stonden op Aspres west met een zwakke noordwestenwind. Uitstekende start wel en de vaantjes wezen soms ook leuk onze richting op, maar het zag er toch tricky uit. Toppers die voor mij startten moesten ontzettend ver doorlopen voordat ze loskwamen, dus ik wist dat het echt perfect moest zijn anders kon het heel erg slecht aflopen.
Mijn starts zijn inmiddels weer helemaal ok, maar nadat ik uitgezakt was (alwéér) werd gemeld dat Erik op de start gecrasht was. Hij zag er behoorlijk gekreukeld uit en ik bracht ‘m naar het ziekenhuis van Gap, een bekende weg inmiddels. Het was wel erg druk daar, vervelend natuurlijk om zo lang te moeten wachten maar het geeft ook maar weer aan hoe relatief het gevaar van zeilvliegen is. De anderen die binnenkwamen waren waarschijnlijk gewond geraakt bij vechtpartijen, auto-ongelukken en doe-het-zelven.

Vandaag met een mooie zuidenwind een taak vanaf de Chabre, maar vlak voor de start open zou gaan werd er gecancelled vanwege de dreiging van onweer. Ik zat toch al naar de ontwikkeling te kijken en ik draaide me al om naar de camping voordat het bericht over de radio doorkwam. Dan maar weer salto’s maken in het zwembad, flirten en blog schrijven.
Van m’n avonturen bij de waterval staat een video op de blog van de wedstrijd: http://chabre2009.blogspot.com/2008/06/video-what-pilots-do-when-its-windy.html

Dag 1 pre WK

Vandaag had dè dag moeten worden. Schitterende lucht, relaxed opbouwen en starten op de Longeagne, en ik voelde me fit en goed gefocust. Het ging ook meteen perfect, ik draaide rustig omhoog, moest nog een paar minuten in de gaggle wachten op de startgate en stak met de eersten mee op koers. Al snel zaten we bij de Pic de Bure, altijd een groot doel van mij geweest. Zo makkelijk, zo simpel. Ik bedacht tijdens het draaien dat het geweldig is, een paar jaar geleden was dit nog vrijwel onhaalbaar en nu vlieg ik er zo eventjes naar toe. Ik hoopte vandaag goal te halen, het zat er zeker in, maar als het niet zou lukken dan toch minstens voor het eerst het Lac Serpanson (spelling?) oversteken.

Na het eerste keerpunt kwam ik wat laag op de volgende riggel aan, maar ik maakte me nog geen echte zorgen want boven de top draaiden er een paar en ver onder mij was ook iemand aan het zoeken en draaien. Ik kon redelijk makkelijk indraaien en zag die lage vleugel snel naar me toe komen. Koos. Hij termiekt heel veel beter dus in no time haalde hij me in, hij zwaaide. M’n reactie was vertrouwd, gewoon, blij, mijn geliefde. Pas een halve cirkel later begonnen de tranen te prikken, kwam de realisatie dat m’n automatische reactie niet past.

Ik maakte er een zootje van, Koos toonde aan dat er een goeie bel tot wolkenbasis was en ik zat er al in ook, maar ik wist ‘m toch te verliezen. Ik blijf conservatief dus begon al vrij hoog richting landingsterreinen te glijden. Op m’n circuit hoorde ik het piepje dat aangeeft dat ik het tweede keerpunt pakte, even later stond ik met drie andere sukkels op de grond. Verschrikkelijk verschrikkelijk teleurgesteld.

Maar ik zal proberen me te herinneren hoe mooi de Pic de Bure is.

oefendagen

Ik wilde alweer helemaal blij schrijven over de zon en hoe schitterend het hier is en hoe heet en droog en prachtig, maar vanmorgen hangt er weer een laag stratus en het is fris. Gisteren gelukkig wel een beetje gevlogen hier in Laragne, maar ik was wel verschrikkelijk moe van nachten te weinig slaap en vergeten lunch mee naar boven te nemen. Na een slechte start knapte m’n harnasrits open, eigenlijk viel het nog wel mee hoe rottig dat dan vloog maar het idee dat je met je volle gewicht op een klein gespje hangt is toch weinig comfortabel. Bovendien heb ik me gedwongen om te oefenen met het gepiep en gefluit van de McCready-functie, en om de radio niet meteen uit te draaien toen er druk werd gecommuniceerd. En dan was het ook nog eens niet zo’n heel makkelijke dag, de termiek was af en toe hevig maar lang niet op alle hoogtes, de bellen waren ver uit elkaar en het plafond zat op 2200 meter. Afijn, dat alles bij elkaar maakte dat ik me op het noordlandingsterrein uit liet rotoren, dom.

Ik probeer niet negatief te denken en mezelf niet om de oren te slaan, maar jeetje wat presteer ik slecht zeg. Stiekem denk ik dat dat komt omdat m’n hart er niet in ligt, m’n hart ben ik kwijt, vandaar. Maar tegelijk vind ik het waardeloos om altijd maar excuses te verzinnen, iets de schuld te geven. Lastig, want als ik geen verklaringen zoek voor m’n fouten, dan moet ik onderkennen dat ik gewoon een slechte piloot ben, zonder talent. Ook niet goed, geen zinnige manier om het beter te gaan doen.
Ik probeer dus maar blijmoedig te genieten van de veel te korte tijd die ik dan wel in de lucht ben, en mezelf voor te houden dat het een volgende vlucht, een volgende wedstrijd, misschien wel weer goed zal gaan. Ik neem me voor om harder te vechten, beter op te letten, sneller te vliegen. Maar voorlopig zak ik er elke keer uit, scoor ik dagelijks als laatste, en maak ik de ene na de andere fout.
Nu eerst ontbijten (nou ja, ik ontbijt altijd om half zeven, dit is het dagelijkse tweede ontbijt) met Hans. Dan eens kijken wat de Dutchies doen. Ze zijn weg, ik weet niet waarheen want ik probeer mezelf dan wel niet buiten de groep te plaatsen maar het valt me toch echt niet mee om continu geconfronteerd te worden met

EK afgelopen

Hoofdpijn, zon, ik ben laatste maar niet getreurd heb toch een paar leuke vluchten gemaakt. Nou op de loer liggen voor de wasmachine, prijsuitreiking, morgen naar Laragne.

vg = variabele geometrie, het is een touw waarmee je de hoek van je vleugel verandert zodat ie sneller maar moeilijker bestuurbaar wordt.
wingovers zijn een soort halve loopings.

Ongeluk

We waren gisteren allemaal blij dat er eindelijk weer een echte taak kon worden gevlogen. Maar kort achter de startgate is Ricchi verongelukt. Getumbled en slecht neergekomen. Het gebeurt bijna nooit, en als het gebeurt komt de piloot er heel vaak nog genadig vanaf, maar niet altijd. Het leek me een leuke vriendelijke jongen, Jerommeke noemden we hem. Hij was zichtbaar dolgelukkig met z’n baby. Had voor het eerst z’n gezin mee naar een wedstrijd. Het is lastig om emoties en gedachten te ordenen. De Zwitsers zijn er natuurlijk totaal kapot van, de tien piloten die het gezien hebben, hebben het er ook moeilijk mee, zijn vrienden, wij, willekeurige medepiloten. Je weet niet of je eigenlijk wel kan lachen, over iets anders praten, of je nog wel moet willen doorvliegen. En natuurlijk, altijd, de theorieën. Ikzelf denk dat dit het meest onvermijdbare ongeluk was dat ik ooit heb meegemaakt. Niemand deed iets verkeerd, niets was te voorkomen geweest. Het bewijst dat de lucht hier op plaatsen bijzonder venijnig kan zijn, dat vliegen een serieus risico met zich meebrengt. Natuurlijk ben ik bang. Ik maak alleen steeds opnieuw de afweging of ik dit risico wil nemen, en steeds opnieuw weet ik dat ik niet zonder vliegen kan, wil. Als dit m’n leven kost, tja, het ìs ook m’n leven. Anderen denken dat hij altijd met vol vg vloog, zelfs in de hevige turbulentie waar ze zaten. Z’n sprogs stonden kennelijk niet bijzonder hoog, net deze wedstrijd heeft Dennis alle sprogs gemeten dus dat kan met zekerheid worden vastgesteld. Of dat hij z’n chute nog had kunnen gooien als hij niet zo laag had gezeten, omdat we gisteren voor het eerst een hoogtelimiet hadden bij de startgate. Het voordeel van zulke theorieën is dat het een illusie van controle geeft. Ìk termiek niet met vol vg, ìk vertrek uit de turbulentie als het te gek wordt, ìk stem tegen een nieuwe regel die een hoogtemaximum invoert. Maar het blijft een feit dat de lucht onzichtbaar is en dat we pas ontdekken hoe woest en wild het is als er iemand over de kop gaat. Het blijft een zekerheid dat mensen fouten maken, risico’s nemen, in een wedstrijd de snelste willen zijn. Ik was gisteren enorm uitgezakt, slechte draaitechniek en bangigheid. Kan best dat die schijterigheid me af en toe gered heeft, zal ik nooit weten. Ik weet wel zeker dat ik altijd spijt heb van het uitzakken, dat ik de rest van m’n leven zal blijven proberen om langer, verder, hoger te vliegen.

Bergwandeling

Het regent hard lang en koud. In m’n voortent ligt een grote plas water en in m’n binnentent is alles klam nat. Dat wordt een dagje hoppen van de voortent van Hans en Christine naar de kroeg, met tussendoor wat spelletjes bij de Frenchies of eventueel bij de Britten. Als ik maar niet meer hoef te lopen. Gisteren zijn we een berg opgelopen en helaas ook weer af, en nou heb ik weer een ontsteking in m’n meniscus. Na zes uur lopen had ik zo’n pijn dat ik alleen nog maar voetje voor voetje en met twee stokken verder kon. Dat duurde te lang dus ik werd op Laurents en Fabios schouders gehesen (Fabio is een stuk kleiner dan Laurent) en in de regen glibberden we zo gedrieën de grindmodderpaden naar beneden.
Toch was het de moeite waard. Het was natuurlijk schitterend, zelfs in de wolken. Enorme watervallen, een mistig meertje op de top, weelderige plantengroei, rotsen. Halverwege de klim een chalet met een vriendelijk kaasboertje waar we bij de kachel konden lunchen. Twee schnapps na, niet handig maar wel lekker. Maar ook weer leuk om een paar piloten wat beter te leren kennen. Mario Alonzi is echt mijn held, en Laurent Thevenot ken ik al, ook een bijzonder aardige jongen. Maar ik heb eigenlijk pas voor het eerst echt met Fabio gekletst, en met Carol Tobler. En zowaar Antoine Boisselier aan het glimlachen gekregen.

EK

We hebben alweer heel wat meer gevlogen dan ik donderdag verwachtte. Gisteren een taak van 105 km, prachtig weer maar ik zakte er na dertig km toch uit. Vanaf de start tot het eerste keerpunt ging het geweldig, rustigjes omhoog geschroefd tot wolkenbasis, de basis was een paar honderd meter hoger dan voorspeld en we hadden genoeg ruimte om in drie of vier gaggles te wachten tot de start. Om tien over één, de eerste startgate, gleden we met honderd man allemaal tegelijk naar het keerpunt. Schitterend gezicht. Ik kwam vlak achter de eerste groep hoog boven het keerpunt aan, bedacht al dat ik vandaag wel eens een mooie lange vlucht zou kunnen gaan maken, maar terug tegen de wind in viel het toch erg tegen. De eerste bel die ik pakte was erg turbulent dus ik schoof een stukje op, maar daarna lukte het niet meer ergens in te centreren. Ik zakte uit op de camping en begin de wedstrijd daarmee als 92^e, maar ach het was geen slechte vlucht. De sprogs ook een stuk omlaag gedraaid, hopelijk gaat het morgen wat beter dan als het turbulent is.

Vandaag zag het er schitterend uit maar de voorspelling was erg slecht. Er werd geen taak uitgezet, we hadden nog wel tijd om even te vliegen maar er werd gewaarschuwd voor hevig onweer dat ersnel aankwam. Ik startte snel en wilde ook landen voordat de hele meute tegelijk naar beneden kwam, en dat ging prima. Pas een uur of twee later barstte het echt los. Morgen wordt waarschijnlijk ook slecht, daarna hebben we weer kansen.

Greifenburg

De weersvoorspelling voor de komende week is echt naadje, en Paul en ik reden gisteren met de Alpen gelijk de regen in. Ik wist niet hoe snel ik m’n tentje op moest zetten (6 minuten) om alles droog te houden, maar uiteindelijk klaart het een beetje op en misschien kunnen we zelfs wel vliegen vandaag.

Een heel kort vluchtje gemaakt, net genoeg om even m’n spullen in orde te maken en natuurlijk m’n voeten van de grond, altijd goed.

De avond hebben we bij Merlin gewaakt, het zou ieder moment over kunnen zijn. Het kan ook nog een paar weken duren. Als hij hier dood gaat wil Hans hem graag in een bos begraven, dat snap ik maar het is een grote hond dus dat wordt een heel grote kuil, ik denk niet dat dat met een paar schepjes te doen is.

Vanmorgen ruzie met m’n internetverbinding, dat lukt niet. Zelfs Ropje krijgt het niet voor elkaar. Laatste hoop is de kok, die schijnt er slim mee te zijn. Als het niet lukt wordt dit een heel erg lang blog in één keer.

Geen vliegweer

Zo weer eens ouderwets een halve dag lopen sjouwen en rijden voor niks, terug naar de beginjaren. Tot gisteravond laat nog zitten twijfelen, Stadskanaal Bruinehaar of Moergestel, of helemaal niet vliegen want komende twee maanden zal ik wel genoeg lucht krijgen. Maar het is wel een goeie voorbereiding om nog even te zien of alle spullen in orde zijn (nou ja chute niet gevouwen maar die zal ik niet nodig hebben hoop ik) en m’n nieuwe compeo instellen. Maar bij Rotterdam veranderde de lage wolken steeds meer in regen, ik kon op m’n vingers natellen dat het geen recordvluchten zouden worden vandaag. Ik ben dus onverrichterzake weer naar huis gereden, gelukkig zag Theo me stuntelen en gaf hij een handje bij het terugleggen van de vleugel.
De rest van de dag lekker lezen, heerlijk!

Chauffeur

Toch niet, de één na de ander bezint zich en gaat uiteindelijk niet mee als chauffeur. Het wordt ook wel krap natuurlijk, met z'n drieën in mijn autootje. Maar ik zoek dus nog steeds iemand die ons tussen 20 juli en 4 augustus de MteCucco op wil rijden en die Cameron en mij 's middags op wil halen. Wij betalen reis, camping en avondeten en ik lever de benodigde auto, radio, gps en kaarten.

promofilmpje

Het beste promofilmpje dat ik tot nu toe gezien heb: http://www.youtube.com/watch?v=_ODE8DxCUFA

Bruinehaar

Ik werd op dik 600 afgezet, maar verloor snel m’n hoogte terwijl ik aan de lier toch duidelijk termiek had gevoeld en André was ook al een tijdje boven. Net toen ik voorzichtig wat begon te pakken zag ik ‘m aankomen, mooi, ik had eigenlijk nog nooit met André getermiekt dus ik was benieuwd hoe dat zou gaan. Niet heel soepel, ik draaide te wijd voor hem (te bang om te slippen) dus hij kon niet in mijn cirkel blijven. Toch kwamen we samen boven, niet hoger dan 1350, en we besloten samen weg te vliegen. Hij had een serie chauffeurs, ik ook, en de wind was NNO dus helemaal ideaal om ins blauen hinein te vliegen.

Erg leuk om eens samen met André te vliegen. Hij heeft een natuurlijke neiging om instructie te geven en dat kan ik precies goed gebruiken, dus ik vloog als een kuikentje achter ‘m aan. Een paar keer hadden we het moeilijk en ik dacht al dat ik net voorbij Almelo zou uitzakken. Terwijl ik heel voorzichtig vanaf 400 met een halfje omhoog draaide, kwamen er zo’n vier vogels met me meedoen. Niet precies in dezelfde cirkel als ik maar wel dezelfde bel en ze gingen ook niet echt beter dan ik. Supergaaf, ze vlogen soms een meter voor me langs.
André kwam ook naar me terug, ik wilde de wolk niet in terwijl ik op hem zou wachten en uiteindelijk stak hij natuurlijk hoger dan ik weg. M’n vingers deden enorm pijn van de kou, en ik moest ontzettend piesen terwijl het beslist geen dag was om uren in een korte broek te gaan rondstappen. Dat was het einde van de vlucht dus, iets minder dan twee uur, 50 km, geland tussen Lochem en Vorder. André stond een tiental km verderop dus zo gek heb ik het niet eens gedaan.
Superdeluxe werd ik opgehaald door Klaus en z’n vriendin, een Braziliaanse deltist die wil leren lieren, dus om half acht was ik al thuis en uitgepakt.

Mooie vlucht

Twee dagen maar een paar minuten gevlogen, vandaag net te vroeg gestart zodat ik er langzaam uitzakte terwijl de eerste cumultjes oppopten, vervolgens bij het terugvliegen door een stevige bel omhoog getrokken zodat de kabel van de katrol afliep en gekapt moest worden, op 140 meter. Derde start was aan de late kant, ik hield te weinig rekening met de crosswind en hield de vleugel onvoldoende bij me zodat ik bijna het loodje legde, maar werd toch netjes op 550 afgezet en pakte meteen een lekkere bel. Vliegen was puur genieten, schitterend uitzicht, lekkere temperatuur, geen duidelijk plan anders dan in de buurt van de snelweg blijven en niet te ver weg zodat ik makkelijk terug naar het veld zou kunnen komen. Een zwever draaide onder me in en zwaaide, ik steeg toch harder dan hij maar hij speerde weg en pakte met gemak een bel noordelijk van Breda, toen ik nog steeds boven vliegveld Gilze hing te eikelen. Ik wilde langs de A27 naar het noorden en dan via de noordkant van Tilburg terug, maar dat lukte echt niet en ik was al moe. Dan maar de kortste weg recht tegen de wind in terug. Na twee-en-een-half uur was ik op, het veld lag zo dichtbij dat ik het bijna kon aanraken maar ik zakte er toch boven het safaripark uit. Tanno haalde me gelukkig op en nog voor acht uur lag ik heerlijk in een heet bad. Daarna genieten van m’n tuin. De klimplanten zijn geweldig aangeslagen, dat is prachtig en het is een mooie reminder aan een dierbaar vriendje.

5 minuten lucht

200 km rijden, 10 uur bezig, 5 minuten gevlogen. Ach tja het was wel heerlijk weer, ik heb me weer met enthousiasme op m´n Compeo gestort (ik kan al userfields instellen) en wat andere piloten waren geholpen, dus verloren is het niet. Morgen laatste kans.

Buizerd

De luxe van zeker mooi weer en duidelijke oostenwind was te groot, de hele vrijdagavond en vanochtend was het te ingewikkeld om te bedenken waar ik heen zou rijden: Maillen, Volmerange, Kerken, Bruinehaar, Neumagen, Hinterweiler of toch Uedem. Er was ook nog de optie om gezellig mee te gaan waterskieën, ook erg verleidelijk. Druk heen-en-weer- gesmst met maatjes, wat zullen we doen, waar hebben we de beste kans op goed vliegen en we willen ook graag slepen als het even kan. Maar tja op de sleeppiloot van Maillen durfde ik niet te vertrouwen, Kerken ligt cross op de baan, aan Neumagen heb ik pijnlijke herinneringen en in Hinterweiler weet ik niet of ik ooit nog terug bij m’n auto kom na het wegvliegen. Op de valreep, wetend dat Bas zich het schompes had gewerkt om de lier weer in orde te maken, besloten om gewoon naar de Buizerd te gaan.
Ik startte als eerste, vond laag een zwak belletje en besloot al vrij snel om dat belletje maar vast te houden, ook al kon ik dan waarschijnlijk niet meer terug komen. Never mind ik heb een leuk vluchtje gehad met druk gepiel aan m’n nieuwe Compeo, mooi uitzicht, lekker termieken en weer enorm uitzakken boven de wilde beesten van Beekse Bergen safaripark, in no time stond ik na een ok landing aan de grond. De rest van de middag zat ik in de auto om anderen op te halen, moet ook gebeuren. Egbert, waarmee ik had afgesproken, heb ik nooit meer gezien maar die is in z’n achtertuin geland. Klasse!

Geen NK

Tuurlijk. Het wordt perfect weer, voor het eerst in jaren, wordt de NK-sleep afgelast omdat de wedstrijdcommissie geen toestemming heeft gekregen op Deelen te vliegen. Ik vermoed dat ik weet naar welke wetgeving de soldaten hebben verwezen, en dat daar wel doorheen geprikt zou kunnen worden. Het is m'n werk tenslotte. Nou ja, dan maar naar Duitsland ofzo. Nou mis ik het complete NK dit jaar, waardeloos.

Ostenreichische Open dag 2

Vandaag was ik toch weer te gespannen, na het uitzakken van gisteren en met de prachtige weersvoorspelling wilde ik vandaag dan toch lang en ver vliegen. In de lucht viel het tegen; de termiek was bokkig en soms juist heel zwak, er zat veel sink, en overal zaten parapenters in de weg. Heel inspannend vliegen zonder dat het hoogte of afstand opleverde. Op zo’n moment is het moeilijk om niet te bedenken dat anderen het wèl lukt.
Ik landde weer bij het vliegveld, de katjes die ik vorig jaar drie dagen na hun geboorte had bekeken kwamen nu naar me toe gehuppeld. Even later kwam Christine ook naar beneden, en de rest van de middag is het weer focussen op m’n uitstekende landing (drie op een rij! Ik heb ‘m door, eindelijk, na zo’n drieduizend mislukte landingen!) en wijn drinken.

Christa topper!

Net toen ik me begon af te vragen waar Christine toch was kwam ze binnen. Fantastisch, ze heeft vijf uur gevlogen, de hele taak (106 km) op haar eentje, en het was erg moeilijk. Weet ik, omdat ik er vrijwel meteen uitzakte en een hoop anderen niet lang na mij.

Ik had een perfecte landing, en vanmorgen op de start liep ik te genieten van de sfeer van een grote wedstrijd (de Oostenrijkse Open duren maar drie dagen maar er doen wel 90 piloten aan mee), dus nadat ik vijf minuten shitshitshit had geroepen heb ik geprobeerd me alleen nog die landing te herinneren. Morgen weer een dag.

http://nl.bergfex.com/embergeralm/webcams/c778/

http://greifenburg.it-wms.com

bewolkt

Vanmorgen zat het dicht, en voor de middag werd ‘foehnig’ weer voorspeld. Dat betekende rustig opbouwen, wachten tot de wolken omhoog trokken, en een simpel taakje in het dal. Ik startte als eerste, bij uitzondering alleen omdat de wind er mooi op stond. Na wat gepiel in de huisbel leek ik er toch uit te zakken, pakte een paar honderd meter boven de vloer een prima bel en dreef al draaiend (ik werd er gewoon duizelig van zo regelmatig ging het) richting keerpunt. Vlak onder de wolken kreeg ik een forse bui op m’n kop, het leek me wijs om maar ns te stoppen met hoogte winnen, en toen ik na het keerpunt weer terug stak langs de berg zag ik ernstige regenbuien en wolken aan de overkant. Tijd om te landen. Tja en dat gaat dan net niet, het hele dal ging overal fors omhoog, het was werken om naar beneden te slippen en sink te zoeken. Vlak voordat ik op circuit ging werd m’n vleugel nog ns nat van het volgende buitje, de wind trok ook wat aan, ik moest dwars op het veld landen dus ik was volop gespannen en alert. Perfecte landing dus, ook omdat ik met Ropje en Harry besproken had dat ik ‘te vroeg’ moet flaren in plaats van altijd te laat te zijn en dan op m’n buik binnen te glijden.
De meeste anderen hebben gewoon de taak uitgevlogen, daar ben ik niet meer teleurgesteld over. Ben vooral blij dat ik op tijd een goede beslissing heb genomen, en een korte maar wel prima vlucht heb gemaakt.

Morgen regen. Ropje is naar huis, het voelt een beetje allener nu.

vrij

Dinsdag regen

Een typische Greifenburgdag. Vanmorgen wakker geworden met regen en de hele dag varieerde het van motregen naar echte regen en weer terug, nu is het zes uur en begint het op te klaren. We vervelen ons allemaal een slag in de rondte, ik gebruik de tijd maar om na te denken over m’n liefdesverdriet en hoe ik nou verder kom. <> Dus dan maar zonder hem, via omwegen. Praten met de mensen die ons allebei goed kennen, die ieder hun eigen invalshoek hebben en vaak inzichten verschaffen. Ik heb hier tien mentoren, en verdomd dat helpt!

Gisteravond knapte het open, als een enorme kloppende puist. Ik zie nu hoe cynisch Koos is, hoe hij over lijken gaat voor z’n eigen gerief, plezier. Hij wordt gedreven door behoefte aan applaus, daar was ik ook verliefd op, maar die zucht is zo allesoverheersend dat niets anders telt. In mij is een knop om gegaan, uit, ik ben niet langer verliefd. Bevrijd.
Ik wil hem sowieso niet meer. <> Wat kan fantasie toch een handige afleider zijn.

snowboarding

Gisteren m’n eerste schuifjes op een snowboard gedaan, erg leuk en dodelijk vermoeiend. Het bevalt me wel om veertig te zijn: waterskiën kitesurfen en snowboarden, twintig jaar geleden had ik er echt geen zin in gehad. Er tekent zich wel een patroon af, ik ben niet bang en hou van snelheid maar enige vorm van techniek is aan mij niet besteed. Zwaaiend en struikelend knal ik zo’n baan af. Ik ga ook altijd te lang door, na een paar uur ben ik zo verschrikkelijk moe dat het alleen nog maar slechter gaat, en er zit nog wel een restje verstandigheid in me dat dan vindt dat ik zou moeten stoppen, maar als een klein kind wil ik honderd keer nog één keertje, één laatste poging om het een keer helemaal zonder vallen te doen. Dat lukt natuurlijk steeds minder. Doet er ook niet zo heel veel toe, ik hoef het ook niet goed te leren, alleen maar een middag lol hebben. Dat is wel weer gelukt.

reacties

Wel leuk, reacties op m'n blog, maar vaak zie ik niet van wie een reactie komt. Daar kan ik dan ook niet op reageren. Laat dus ajb een naam en/of emailadres achter.

Vleugels

Ik was laaiend enthousiast over het prototype waar ze me woensdag op lieten vliegen, een Airborne Sting 3 middenmaat geloof ik, dus ik heb Scott beloofd er iets over te schrijven. Beetje lastig wel want ik heb zo weinig vergelijking, ik vlieg zelden op masttoestellen. Het was in ieder geval erg licht en makkelijk, en ik had de indruk dat ie uitstekend gleed maar ook dat is moeilijk te zeggen in de soarband.
Ook de vergelijking tussen m'n laminar zero7 en de litespeedS gaat mank. Allebei heerlijke vleugels, licht, waardeloos qua glijden maar dat ligt waarschijnlijk meer aan mij dan aan de vleugel. Ik ben erg gelukkig met de litespeedS maar het is niet eerlijk, de laminar was iets te groot voor me en ik heb bij de litespeedS allemaal sjieke extra's aangeschaft: smokesail, carbon leading edges. Dat scheelt allemaal zoveel dat een vergelijking met een gewone litespeedS misschien net zo uitvalt. De laminar is in ieder geval makkelijker in te pakken al heeft Moyes eindelijk de pakzak groot genoeg gemaakt. Landen kan ik met beide vleugels niet, ligt ook al niet aan het toestel. Ze zijn ongeveer even duur, ik heb veel vertrouwen in beide dealers in Nederland, en ze wegen ook ongeveer hetzelfde.
In ieder geval wil ik ook nog een enkeldoekertje hebben, de Fun was geweldig maar een Mars of een Falcon zou ook prima zijn denk ik. Iets simpels, lichts en goedkoops.

Crackneck lookout

De laatste vlucht gisteren was weer brilliant. Met een grote Fun 190 vloog ik langzamer dan de parapenters, zodat er geen windgeruis was. Ik kon de arenden horen fluiten en piepen, de branding op de achtergrond, verder niks. Blauw-turkoise zee met witte schuimkoppen, groene begroeiing op de cliffs, gele parapents. Schitterend. Een uurtje rondgedobberd en met de zee-arenden ver boven het water omhoog gedraaid, met Cameron geraced, om de pents gedraaid. Na afloop kreeg ik een hoop fotoos van de locals kado, ze vinden het allemaal helemaal te gek een buitenlandse piloot die naar Newcastle komt en nog een meisje ook. Ik had wel willen blijven maar vermoedelijk verdwijnt het tijdloze relaxte vakantiegevoel.
Nu in Singapore proberen onze ogen open te houden. Het is weer winter, morgen sjouwen met bagage en vuile was opruimen. Jammer dat het over is. Maar ik heb geweldige vooruitzichten, ik ben binnen voor de preworlds op Laragne en het ziet er naar uit dat de EK teams van 5 + 2 heeft zodat ik daar ook mee kan doen. En dan de womens worlds. Het kan een goed jaar worden.

Newcastle

De laatste week is gelukkig niet zinloos opgegaan. Het eindfeest van de Bogong Cup was te gek, de Fransosen blijken waanzinnig goeie dansers. Vooral Mario en Laurent, jongens die kunnen bewegen. Na twee uurtjes slaap met Roman naar Sydney, in de stromende regen. Vrienden van Roland stellen hun huis open voor piloten, terwijl ze zelf een paar weken in Europa zijn. Super zulke gastvrijheid. Hans en ik hebben een dag lang door Sydney gelopen, boodschappen gedaan, sights gezien, me laten martelen door een Chinese masseur. De volgende dag met m’n nieuwe carbon leading edges gevlogen op Stanwell Park, zonder instrumenten toch prima boven iedereen uit termieken. Leuk om te merken dat ik genoeg gevoel in m’n vleugel heb.

Gisteren met Katarina naar Newcastle gereden en een uurtje gesoard op een Sting 3, fantastisch. Makkelijk, mooi, gezellig. Zelden heb ik zo ontspannen gevlogen, puur genieten, geen doel geen stress geen pijn. Nadeel van het doelloos ronddobberen is wel dat het snel saai wordt, na de zoveelste stall en duik en bocht vond ik het wel mooi geweest.
Vanmiddag kunnen we misschien in het binnenland vliegen, en dan is het echt over. Morgen vroeg op de trein, afscheid nemen in de fabriek en dan naar koud nat grijs Nederland. Ik wil hier blijven, me helemaal ongans vliegen, genieten van de zon en de laid back sfeer. De komende maanden maar eens onderzoeken of ze nog politicologen nodig hebben in Newcastle.

laatste dag

Het zeikt en de wolken hangen op dakhoogte. De protestcommittee en de toppiloten maken zich eindeloos druk over de taak van gister, wat Heather ook beslist ze zit altijd fout. De piloten laten zich van hun onvriendelijkste kant kennen, waardeloos. Het was niet gevaarlijk gisteren maar wel oneerlijk. Voor mij maakt het niet uit, of ik nou als 43e of als 47e eindig dat boeit niet. Ik was blij met de vlucht, merkte goed hoe veel ik geleerd heb. Het is niet te zien aan de scores maar ik vlieg beter, m’n beslissingen zijn beter en m’n techniek gaat vooruit, en vooral mentaal gaat het uitstekend.
Gisteravond weer een geslaagde dinerparty bij de Frenchies, lekker eten en goed gezelschap. Babbelen spelen lachen drinken. Niet teveel, een kater per wedstrijd is genoeg.
Vandaag moet ik een lift naar Sydney zien te regelen, het begint een beetje nijpend te worden. Scott heeft waarschijnlijk nog wel plaats maar hij vertrekt vanavond direct na de ceremony, en ik ben dol op parties dus ik wil liever morgen pas weg. Nic gaat waarschijnlijk gewoon naar Stanwell Park maar hij zal het pas op het allerlaatste moment beslissen en ik wil niet het risico lopen dat ik hier dalijk vast zit met m’n vleugel. Ik ben blij dat Hans ook een lift zoekt, kunnen we met z’n tweeen een plan trekken. Ik hoop de vleugel droog te vliegen maar misschien lukt dat logistiek niet meer.
Scores: http://weshill.customer.netspace.net.au/bogong%202008%20totals.html

regen

Mount Mystic vandaag, met een dunne laag stratus die langzaamaan dikker werd. Ik heb de verkeerde pijnstillers geslikt waardoor ik niet helemaal fris ben maar ach, het blijkt maar weer dat ik er vooral beter van ga vliegen. Ik start vroeg, zit lang boven iedereen maar word uiteindelijk door de gaggle ingehaald. Het is eigenlijk pas de eerste keer dat ik echt met de gaggle samen omhoog draai, langzaam, moeizaam, maar we draaien allemaal perfect in de kern die over de berg zigzagt. Als we allemaal boven zijn steekt iedereen en ik ga mee, maar ik blijf enorm achter ondanks vol vg. De volgende bel mis ik volkomen, ik hoor nooit meer een piepje en ik glij onder de steeds zwarter wordende wolken door naar een groot terrein. Corinna staat er al, en Andrew even later ook. Even verderop staat Atilla. Ik sta gewoon bij twee wereldkampioenen in het veld, ha! Kort maar erg goed dagje, ook al krijgen we er geen punten voor. Nou gauw naar bed en hopen dat er morgen nog gevlogen kan worden.

genoeg gevlogen

Ik start als tweede, eindelijk eens geen uren wachten in de hitte. Vrijwel meteen na het ontkoppelen zak ik er snel weer uit, en ik ploeter boven de rij wachtende piloten om niet te landen. Een herstart kost veel meer energie dan geduld en werken. Het lukt, en als een van de laatsten neem ik de startcirkel. Ik hoor over de radio dat ik alweer enorm achterop lig maar het maakt niet uit, de pijn in m'n spieren is draaglijk na een behandeling van Heather, het uitzicht is mooi en ik wil alleen maar vliegen, hoef niet te winnen. De hele vlucht van vier uur zit ik toch wel erg veel erg laag, meestal vind ik een belletje op het moment dat ik m'n positie aan de chauffeur doorgeef. Net alsof je een paraplu meeneemt dan weet je zeker dat het niet gaat regenen.
Na 95 km is het dan toch wel over, en goal is nog 43 km verderop. Ik zit net boven een wat heuvelachtig gebied dus ik kan niet willekeurig tot 50 meter draaien en dan op final, moet toch even opletten dat ik een ruim landingsterrein haal. Ik wil wel in ieder geval 100 km hebben, en dat lukt met een uur ploeteren onder de 100 meter.
Vrijwel meteen komt er een enorm grote boer naar me toe, heel vriendelijk en behulpzaam. Maar hij laat wel weten dat hij, z'n broer en diens twee zoons al heel lang bachelors zijn, en ik voel me toch een pietsie kwetsbaar. Geen radio- of telefooncontact met m'n team en de laatste keer dat ik m'n positie doorgaf zat ik 5 km verderop. Nou ja, ik zie wel hoe het loopt. Uiteindelijk zit ik uren bij de broer op de bank, de man zegt niet veel dus ik doe m'n best om wat conversatie te maken. Ondertussen probeer ik Montse te bellen via de landline. Om een uur of acht 's avonds hoor ik ze ineens op de radio, en een uurtje later ligt m'n vleugel op de auto en zijn we op weg naar huis.
Bij de landowner raffle wint een van mijn briefjes: de familie die me bij Grenfell ongewoon hartelijk heeft ontvangen krijgt een gigantische kadomand. Mooi zo.
Scores: http://www.moyes.com.au/forbes2008/Forbes2008Overall.htm

Inmiddels hebben we al twee rustdagen in Mount Beauty achter de rug. Die hadden we nodig ook, na wat overmatig feesten. Het maakt niet uit, ik ben zeer voldaan met 22 uur vliegen en zo'n 500 km in een week.

Forbes flatlands

Moe moe moe. M’n schouders en onderarmen doen pijn, ik slaap veel te weinig, ik ben continu enorm duizelig misschien van te weinig zout ofzo. Maar no worries, het vliegen hier is fantastisch. Schitterend landschap, no stress landingsmogelijkheden overal, een erg leuke sfeer onder de zestig deelnemers (14 landen, de wereldtop is er in ieder geval bij). Topchauffeur, een Spaans meisje dat ’s ochtends onze boterhammetjes smeert, altijd aan komt rijden als ik m’n zeil net aan het opvouwen ben.
Vanaf de grond doet het landschap me denken aan een schitterend kinderboek, Lupineke, dezelfde sfeer van groot en leeg en prachtig. We zien vaak groepjes grote konijnen dat blijken dan wallabies te zijn, lizards van een halve meter lang, witte vogels met gele kammen grijze vogels met roze buikjes groene vogels. Ik word er dromerig van en knorrend tevreden.

De vleugel is geweldig, de beste die ik tot nu toe gehad heb, maar ik moet wel nog erg wennen aan het sturen. Termieken gaat makkelijk omdat ie zo licht is, maar het glijden in de rommelige lucht is een gevecht. Ik ben gewend om forse continue input te geven en een beetje op gevoel te sturen, nu moet ik korte rukken geven. Dat vergeet ik steeds en dan ben ik meer tegen de vleugel aan het vechten dan er mee aan het glijden.
Ik probeer ook de vario van Bart te gebruiken maar ik kan het geluid alleen verdragen als ik op m’n eentje hoog zit. Het ding maakt zoveel piepjes en toontjes dat het een compleet concert is, en als ik me moet concentreren heb ik toch echt m’n vertrouwde simpele piepje nodig. Het is wel ideaal dat ik het apparaat kan leren kennen op deze manier. Shedzy helpt me de route erin te zetten en de startcirkel te programmeren, perfect.

Nog een paar dagen Forbes, ik ga ergens onderaan in de scorelijst eindigen maar waarschijnlijk niet als allerlaatste. Dan naar Victoria, bergvliegen. Ik zie wel op tegen de relatief kleine landingsterreinen want het landen is nog steeds niet je dat, maar goed ik heb nog een paar landingen hier te oefenen en ik sta wel meestal netjes op m’n benen. Ik blijf bangelijk en daardoor langzaam, spreek mezelf ernstig toe op final maar elke buiklanding is een bewijs dat het nog niet echt goed gaat.

Nu m’n boterhammetje met avocado pomodore kaas en tuinkers naar binnen werken, ontbijt en lunch ineen want ik heb geen tijd meer later om te lunchen. Dan gauw naar de briefing, en opbouwen.

oud nieuws (30 december)

Jetlag was vrij snel verdwenen, verkoudheid valt mee en ik heb zelfs best geslapen. En dat alles hier in het paradijs tussen de dolfijnen, haaien roggen zeekoeien turtles pelikanen. Ze zwemmen voortdurend rond de boot en tot op het strand, schitterend alleen durf ik niet te zwemmen. Iedereen zegt dat er al lang niemand meer is aangevallen maar ik ga het toch niet uitproberen, heb geen lol als ik probeer te zwemmen zonder me druk te maken om beesten met grote tanden.

De crew is helemaal goed, Kees de schipper helemaal in z’n element, Mickey beeldschoon miniatuur he-mannetje en Sergio steretiep klunzige lollige superfotograaf. Ik doe wat ik me voorgenomen had, helemaal niks. Beetje op het dek liggen beetje zwemmen af en toe aan een schoot trekken of het roer een duwtje geven maar verder vooral niks. Genieten van de waanzinnige kleuren en de warme lucht over m’n huid.

Vanavond oud-en-nieuw, morgen om zes uur op om naar Carnarvon te racen terwijl we door een cycloon op de hielen worden gezeten. Ik bid dat ik m’n vlucht haal. Dan vliegen, heb ik ook zin in. Eindelijk weer ns de lucht in, m’n nieuwe vleugeltje leren kennen. Perfecte landingen maken.

zie ook http://www.geocities.com/khbakker/sbxmas2007.html

winter

Het is koud helder en mooi in de stad, alles zit onder een laag rijp. Helaas nog niet schaatsbaar. Vanaf morgen wordt het weer pokkeweer, mooi zo dan is het extra leuk om naar de zon af te reizen.
Nou nog even inpakken, daar heb ik zo'n hekel aan dat ik voortdurend klusjes loop te doen die ineens veel urgenter zijn dan bedenken wat er mee moet naar Oz.

Harnas

Halleluja m'n harnas is zojuist bij Moyes afgeleverd. Ik heb nog niet gehoord hoe hoog de rekening is, maar ik kan volgende week vliegen met m'n eigen spullen, perfect. En dan nog bovendien met alle extra vario's die ik te leen heb gekregen, ideaal om uit te proberen of ik iets nieuws wil kopen.

Naar Australië

Het lijkt op de valreep goed te komen met m’n harnas. Vanmorgen kreeg ik een mail van Vicki dat de douane het vrijgegeven heeft en ik neem aan dat ze het morgenochtend in huis heeft. Pfoeh. Kan ik misschien toch nog vliegen in Forbes, zij het tegen een waanzinnige prijs (die grap met het harnas heeft me waarschijnlijk meer dan duizend euro gekost, jeetje). Lekker als ik me daar niet meer druk om hoef te maken, nou alleen nog inpakken, me passief mee laten voeren met alle vliegtuigen taxi’s trimarans enz en me geen zorgen maken om jetlag vermoeidheid of anderszins ongesteldheid. M’n verkoudheid begint een beetje af te lopen, ik heb goed getraind de laatste maanden en heb alle bijbehorende blessures redelijk in bedwang, ik ben niet meer afgevallen de laatste tijd en ik heb er gewoon zin in. Oz here I come!

mentale zaken

Met Christine besprak ik dat wij allebei graag wedstrijden vliegen, ons enorm inspannen om zo goed mogelijk te scoren. We kunnen er goed mee leven dat we uiteindelijk in de ranglijsten niet echt meetellen, het gaat niet om het scoren ten opzichte van anderen, maar we willen wel heel graag beter presteren dan in een eerdere wedstrijd.

Maar tegelijk laten we het nogal afweten bij het vliegen buiten wedstrijdverband. Als we gewoon individueel vliegen geven we relatief snel op, trouwens we beginnen niet eens met een duidelijke taak te stellen. Pas in de lucht verzin ik vaak wat ik vandaag ns zal gaan doen, ik dobber wat halfhartig rond en zak er dan na een uurtje uit, op een groot en handig naast de weg gelegen landingsterrein.

Het is wel waar dat uitzakken tijdens een individuele vlucht een drama kan betekenen voor het ophalen. Het ergste is als je niet heel ver komt, helaas uitzakt, en je dan het schompes moet sjouwen en eindeloos moet liften en rijden om jezelf en je spullen weer thuis te krijgen. En dat mogelijk allemaal voor slechts een heel klein vluchtje. Terwijl het tijdens wedstrijden meestal beter geregeld is dus het ophalen gaat altijd makkelijker, en de afweging om dit soort risico's te nemen is ook anders want je kan alleen maar scoren als je er ook echt voor gaat, inclusief ophaalongemak.

Toch maken we het zo zelf onbevredigend. Liever een hoop logistieke ellende met als beloning incidenteel een supervlucht, dan er te weinig voor gáán.

Nou ja het blijft lastig, want ik heb ook wel een paar 'traumatische' herinneringen aan gruwelijke retrieves, die de pret van de vlucht volkomen teniet deden.

sportcongres

Jezus alweer een boete, dure buurt hier! Deze keer voor het fietsen over de afgesloten Laan van NOI, ze konden hele massa's fietsers gewoon opvegen. Het viel nog mee dat ik geen boete kreeg voor het niet bij me hebben van een identiteitsbewijs. Nou ja had ik maar niet zo lang moeten kletsen in het zwembad, als ik normaal op tijd weg was gegaan was de fuik er nog niet geweest. Ik stond juist met twee zwemmaatjes die eigenlijk triathlonners zijn te praten over het innovatie in sport congres van vandaag, harstikke interessant. Een meneer die liet zien dat zwemmen eigenlijk een heel andere beweging is dan iedereen denkt, kleren met sensoren erin geweven, eindeloze onderzoeken naar golfballen en renschoenen, het nieuwste soort zeil voor de Volvo ocean race boten. Ik ga proberen de nieuwe contacten ook te gebruiken, want zeilvliegen is natuurlijk aan alle kanten harstikke innovatief maar tja we hebben weinig geld dus ik moet nog even m'n hersens breken over nuttige projecten. De meest interessante was de zwemman, die zou ons kunnen helpen met trainen en daar hebben we wel het meest direct behoefte aan denk ik. Maar helaas die zit dan weer in Japan.

Vleugel verkocht

Gek gevoel, ik ben natuurlijk keiblij dat ik de laminar verkocht heb voor een mooie prijs, nou ik een nieuwe vleugel in Australië besteld heb. Maar ik was ook behoorlijk bedroefd toch om afscheid van m’n gebakkie te nemen. Gelukkig is de koper weer een harstikke aardige piloot die meteen de sterren van de hemel vloog met m’n vleugeltje, dat maakt het makkelijker om ‘m aan hem mee te geven. Ik heb ondertussen op zijn oude Titan van Ellipse gevlogen, jeetje binnen vijf minuten was het me duidelijk dat hij de laminar wel zou kopen. Wat een zware tank zeg zo’n Titan! Een 12,5 met mast, maar minstens vierendertig kilo en niet de bocht in te krijgen. Geen wonder dat hij een andere vleugel zocht.

Geheel vleugelloos op een prachtige oktoberzondag, wat een drama. Gelukkig heb ik m’n mooie tijd goed kunnen besteden, een tante bezocht die ik erg graag zie, haar tuin geplunderd en mijn tuin volgeplempt met planten die mogelijk nog eens gaan bloeien hier. Daarna waterskieën, voor het eerst. Dat ging eigenlijk helemaal niet slecht, het lukte niet om de bocht om te komen maar ik haalde het wel tot die bocht terwijl beginners meestal niet eens bij de start weg schijnen te komen. Na een uur was ik zo verschrikkelijk koud dat ik stond te rillen als bij m’n eerste soarvlucht boven Sapeney, ik vond het wel welletjes. Thuis in het bad, geweldig, wat fantastisch om een huis met bad te hebben.

Eindelijk weer eens lieren in Nederland

Gisteren het broertje van Wouter mee voor een reportage die hij hoopt te verkopen aan een Haags krantje. Daardoor de hele dag vragen en dus proberen te formuleren hoe het is, dat vliegen, en waarom. Ik probeerde te beschrijven hoe het voelt om te spelen in een soort kijkdoos, vergissing natuurlijk want ik heb heel persoonlijke associaties met kijkdozen (vind ik prachtig) die niet iedereen deelt. De aarde, schitterend, prachtige kleuren en structuur en patronen, als achtergrond, ver weg. Wij drieën en een paar vogels in de glasheldere lucht zijn het enige wat beweegt, de drie dimensies zijn oneindig en maken een gigantische lege ruimte waarin alleen wij, heel klein, bestaan. Ik zie de zon spiegelen op de leading edge van de andere delta. De parapent draait rustig grote cirkels naar me toe. Een vogel vliegt in een rechte lijn, lijkt ons niet op te merken. Ik hoor en voel alleen mezelf, ben druk bezig om het belletje vast te houden en alles om me heen is stil.

Matthijs vroeg waarom ik vlieg. Moeilijke vraag, het antwoord was natuurlijk omdat ik niet anders kan en wil, omdat ik het altijd heb gewild, omdat ik de hoogte in wil en echt wil vliegen zoals een vogel zoals een zwemmer in de lucht. Daar nam hij geen genoegen mee, ik moest me nader verklaren. Vliegen met een zeilvlieger is ècht vliegen, je vliegt met je lichaam je hele lijf doet mee en het zijn de bewegingen de inspanningen van je lijf die maken of en hoe je beweegt in de lucht. Het is niet een vliegmachine waar je in zit, je bent zelf de vlieger. En natuurlijk het vooroverliggen, vliegen met je hoofd naar voren en je gezicht naar beneden, volgens mij de enige echte vlieghouding. Die twee aspecten maken dat ik nooit iets anders zou willen dan zeilvliegen, niet parapenten omdat je dan achterover zit en niet rigid of zweefvliegen omdat je dan niet met je lijf stuurt maar met een stick of met flaps. En natuurlijk al helemáál nooit gemotoriseerd, het idee!
Grappig dit is de eerste keer dat ik zelf begrijp waarom ik zo monomaan alleen maar wil zeilvliegen.

Slechte score

Ik ben geëindigd als 55e van de 62, iedere dag binnen anderhalf uur uitgezakt een paar keer niet eens de startcirkel gehaald. Heel slecht, maar ach ik heb gevlogen en bijna zonder schade (ok paar blauwe plekken) geland. Ik weet dat het een compleet mentaal verhaal is, best gek dat het dan toch zo lastig is om er iets aan te doen. Wat me nu echt de das om heeft gedaan denk ik is m’n focus op grote vrije landingsterreinen. Ik durf gewoon nergens heen tenzij ik heel hoog zit, en zodra ik een pietsie hoogte verlies keer ik richting een aantrekkelijk terrein.
Na m’n crash bij Aspres vier jaar geleden ben ik voortdurend bezig geweest om m’n landingstechniek te verbeteren. In december was ik daar nou net mee bezig maar wel op de verkeerde plaats zodat ik hard tegen de helling aanpletterde en twee ribben brak, een boel kneusde en vooral een enorme angst voor de landing opliep. Ik ben toen meteen zoveel mogelijk gaan vliegen en landen, ik wilde voorkomen dat die angst zo diep zou gaan zitten dat vliegen een probleem zou worden. Deze week had ik het er met Kristoffer over die er in december ook bij was, hij was toch wel verbaasd over het totale gebrek aan hulp van Koos toen. Die liet me in de steek, ging zelf van Gourdon vliegen (ik oefende vanaf Kennedy) en advies of hulp kwam alleen met de grootste tegenzin. Nu achteraf vind ik het vooral ontzettend zonde dat ik toen die week niet voortdurend begeleide landingen heb gemaakt, zodat ik eindelijk eens m’n techniek weer had kunnen opvijzelen. Het probleem is dat ik dat wel bij een instructeur kan doen (maar ja wanneer? ) maar eigenlijk had ik alleen vertrouwen in mijn held Koos. Ten onrechte dus.

Taak 4

Het wil maar niet lukken. Gisteren was ik redelijk uitgeslapen, overal ontwikkelden flinke cumulus en er stond weinig wind op de start. Wel raar, op de camping was het al flink aan het blazen, de wolken kwamen uit het noordoosten aandrijven en op starthoogte was er alleen een rustig westenwindje. Je dreef ook met de bellen naar het noordoosten toe, waar dus die wolken vandaan kwamen. Vreemd. Overal bubbelde het een beetje omhoog, zonder echte kernen, waardoor de gaggles nogal ongeorganiseerd waren. Twee keer moest ik heftig reageren om niet tegen iemand aan te botsen, te spannend naar mijn zin. Toen ik precies om 14:00 op de exitcirkel zat en iedereen terugvloog naar een mooie wolk vond ik het daarom wel lekker eigenlijk om op m’n eentje vooruit te vliegen. Stom, er stonden nauwelijks wolken boven de Coup en al helemaal niet verderop boven het dal van Digne, dus ik zakte er langzaam maar zeker echt uit. Bovendien ben ik deze hele week al lui. Normaal vecht ik tot ik kapot ben, nu geef ik al meteen op als ik er voor moet gaan werken. Lui, moe en toch ook wel heel erg gespannen over de landingen. Terecht deze keer want ik landde met een heel klein beetje wind in de rug, besefte ik later toen m’n vleugel bij het inpakken begon te wiebelen. Maakte bijna een overshoot op een megalang terrein met droguechute, whackte hard en nu heb ik hoofdpijn en een dikke arm. Maar geen schade aan de vleugel gelukkig dus ik kan vandaag gewoon nog een laatste poging doen om niet als alleralleronderste te eindigen.

Taak 3

Het is net een dorp zo’n camping waar alleen wedstrijdpiloten en een enkele bejaarde camper staan. Goedemorgen Craig goedemorgen Steve, did you sleep well, didn’t fly yesterday? Lekker kleinschalig. Woensdagavond hadden we een feest bij Mark Taggart op de berg hier tegenover, waanzinnig mooie lokatie maar een verschrikkelijk lelijk huis. Overdag was ik met Dave en Paul naar Marseille. Ze zetten mij ergens in de stad af en gingen op zoek naar het ziekenhuis om Sam op te zoeken. Tegen de tijd dat ik een bijna complete nieuwe outfit bij elkaar geshopt had, ik hoefde alleen nog slippers, pikten ze me maar weer op omdat ze niet door het verkeer heen konden komen. Ik voelde me net pretty woman, een beetje met m’n creditcard zwaaien en steeds meer tassen vol kleren verzamelen terwijl mijn twee chauffeurs voor me rondreden. Het feestje was vervolgens veel te gezellig, behalve Jacques Bot dan die hyperirritant aan me bleef plakken, en om vier uur werden we eruit gegooid.

Geheel tegen de verwachting in werd het perfect vliegweer, mooier dan ik in maanden gezien heb, het klopte dus maar weer dat je de meteo kan beinvloeden door jezelf ziek te drinken. Ik twijfelde of ik wel moest gaan vliegen maar het zag er zo mooi uit en de taak was zo haalbaar, ik zou het mezelf nooit vergeven als ik in ging pakken. In de lucht bleek ik toch teveel hersencellen verloren te hebben, direct na het eerste keerpunt bij Barrème zakte ik eruit. Gelukkig met vier anderen, inclusief Oliver waar ik tijdens het feest erg leuk mee had zitten praten. We voelden ons allemaal heel heel heel erg stom, ik nog het meest want ik had beter moeten weten en bovendien sta ik zo ongeveer als allerlaatste op de scorelijst dus ik had ook een goeie vlucht nodig. Nou ja, het leverde wel een snelle retrieve op.

Vandaag ziet het er ook niet half zo slecht uit als de voorspellingen hadden gemeld, er hangt zo’n vierachtste altostratus en het komt een beetje uit het noordoosten. Ik heb iets meer geslapen en veel minder gedronken, maar als we starten zal de taak wel weer langer zijn dan gisteren. Ach ja.

nattigheid

Het druppelt, er hangt een behoorlijk dikke laag stratus. Gistermiddag heeft Sam z’n nek gebroken, hij en Shedzy en Ben en Mike vlogen naar Digne en hij landde downwind. Hij heeft nog rondgelopen en door de radio gebabbeld maar het deed toch teveel pijn, dus nu ligt ie in het ziekenhuis in Marseille. Iedere dag een ongeluk, dat gaat niet goed. Vandaag zal er waarschijnlijk niet gevlogen worden, ook niet goed.

gecancellde dagen

Taak drie ging niet door omdat we allemaal wat voorzichtiger zijn geworden na al die tumbles. Het waait stevig uit noordwestelijke richting, het is bloedjeheet en waarschijnlijk zijn er goeie bellen, dus alles bij elkaar weet je eigenlijk wel zeker dat het fors turbulent zal zijn. Het is altijd een van de allermoeilijkste dingen in vliegen, besluiten om niet te vliegen. We stonden klaar opgebouwd op de berg, het ziet er eigenlijk harstikke mooi uit, je kan zeker starten, allemaal goeie redenen om van de berg af te stappen. Bovendien heb ik nog niet een goeie vlucht gehad hier en morgen wordt het waarschijnlijk slechter. Maar aan de andere kant, ik was zelden zo weinig gemotiveerd en dat had waarschijnlijk toch wel te maken met de bijzonder spannende landingen. De meesten hebben ingepakt, ik uiteindelijk ook, en inmiddels staat het behoorlijk te blazen hier op de camping. Maar de jongens die wel zijn gaan vliegen hebben waarschijnlijk een fantastische dag, en daar was een chauffeur bij. Nou ja ik heb alles heel, dat is belangrijk.

Maandag

De wind was nog sterker en nog noordelijker gisteren, de lucht helderder dus de bellen sterker en turbulenter. Nou ja ik zoek redenen waarom ik er voortdurend uitzak, maar tja de jongens die wel doorvlogen zaten op 4000 meter in heel rustige lucht. Na twee pogingen om hoog bij de antenne aan te komen, weer terug hoogte tanken bij de start, weer naar de antenne, weer naar beneden pletteren in de rotor achter Lambruisse, gaf ik het gewoon op. Niet moe ofzo ik gaf het op, ik geloofde er totaal niet meer in. Een kwartier na mijn – erg spannende – landing werd de taak gestopt om veiligheidsredenen, en later hoorden we dat Ron Richardson bij Colmar in een boom hing. Hij is ok maar het heeft niet veel gescheeld, zonder parachute in een boom terecht gekomen. Ook anderen vertelden dat ze radicaal naar beneden doken, onze-lieve-heer dankend voor de sprogs.

Rinus had enorme pech, op de start kiepte de wind zijn vleugel om en die kwam op een grote scherpe steen terecht, dus nou heeft hij een groot gat in z’n zeil en een scheve vleugel. Inmiddels heeft Ropje de vleugel wel weer symmetrisch gekregen maar echt mooi is het niet meer. Egbert haalde Allons maar had lege batterijen, dus die krijgt ook al geen punten.

Als het vandaag weer zo spookt start ik niet eens.

British Open taak 1

Het was erg warm vandaag, benauwd, maar toch trok de wind nogal aan westnoordwest. De taak was naar St. Vincent en terug, ik had er eigenlijk niet zo heel veel fiducie in want ik durf niet het hooggebergte in zonder dat ik een landingsmogelijkheid in het zicht heb, en ik begrijp dat er een stuk na de Cheval Blanc is waar je echt niet kan landen en zeker niks kan zien. Ach ik denk ik zie wel hoever ik kom, misschien kom ik skyhigh en dan is het straks gewoon een eitje. Ik was een van de eersten van de berg af ook al deed ik zo rustig mogelijk, ging harstikke goed omhoog en ik stak op dezelfde hoogte als anderen richting de antenne. Ongelooflijk wat het verschik in prestatie is, anderen gaan veel en veel sneller en blijven dan ok nog veel beter op hoogte. Ik moet echt een nieuwe vleugel! Na de bel boven de start was het niks meer, harstikke turbulente gemene kleine belletjes die na een halve slag alweer ophielden, forse sink, en hele stukken gewoon niks. Drie kwartier dobberde ik op en neer over de ridge, meestal net onder tophoogte soms even erbovenuit. Ik zag wel een gaggle ploeteren boven de antenne maar ik durfde er net niet heen, ze gingen niet echt goed omhoog en ik wist dat het daar doorgaans flink turbi kan zijn, en bovendien zijn de landingsterreinen bij Lambruisse niet echt om over naar huis te schrijven en dan heb je ook nog niet meteen een lift want er komen geen auto’s langs. Afijn om een lang verhaal kort te maken ik zakte er dus uit. Ik wilde terug naar de start om daar opnieuw hoogte te tanken en het dan gewoon opnieuw te proberen, maar ik zat honderden meters onder de start toen ik daar aankwam dus ik stak maar gelijk door naar de camping. Als eerste op de grond, en dan ook nog zonder de startcirkel gehaald te hebben. Ik baal ontzettend maar het was wel een moeilijke dag, Pedro de Spanjaard is getumbled bij Lambruisse dus het was daar inderdaad heftig.

Ropje en Egbert zijn bij St. Vincent uitgezakt, ze hebben een lift met het team van Dave Shields, Rinus stond bij mij omdat z’n gps het niet deed en Paul heeft goal gehaald. Ach nou ja ik heb alles heel, morgen weer een poging.

St. André zaterdag

De hele weg hierheen zat ik te miepen hoe ik hoopte dat er misschien een Yvon of Hedder hier zou zijn, alles in en aan m’n rug deed pijn en ik weet dat sjouwen met vleugels het er niet beter op maakt. Sta ik op de camping kennis te maken met wat Britten, staat er een auto voor m’n neus met een reclame over backpain. Afijn, die was van Steve (even namen oefenen) en die heeft me net een half uurtje geduwd en gekneed, en voor het eerst in tijden kan ik m’n schouder weer helemaal bewegen. Geweldig!

Het is al erg gezellig, ik heb een paar bekenden weer ontmoet en vooral heel veel nieuwe namen en gezichten geleerd, en dan zijn er ook nog twee meisjes die helaas niet met de wedstrijd meedoen maar die wel vliegen. Vipri, een Finse die Christine weer kent uit Slovakije, en Connie die in Neumagen en Serrig vliegt. Dave Shedzy Shields, ken ik uit Oostenrijk, Richard Lovelace net terug uit Texas, John Aldrich en Sheila die ik de groeten van Fifi en Sjors heb gedaan, m’n nieuwe vrienden Jean-Marie en Gérard en ene Don die met een parapente + harnas van in totaal 7 kilo vliegt (hij zag er zelf niet veel zwaarder uit). Die laatsten heb ik ontmoet dankzij het uitzakken, na een hyperkort vluchtje van zo’n drie minuten was ik pak ‘m beet drie uur met de retrieve bezig (lopen/liften naar de camping, auto ophalen, vleugels opladen en weer naar de camping). Ach nou ja eigen schuld ik startte te vroeg. Ik moest wel aan Harry denken maar er waren al wat parapents in de lucht waarvan er een paar ook wat hoogte pakten, en bovendien ben ik tegenwoordig helemaal niet meer onzeker over het uitzakken. Ik vlieg nog steeds niet erg denderende afstanden en tijden, maar bij de start uitzakken overkomt me gewoonlijk niet meer. Nu dus wel en het was eigenlijk heel gezellig. Er zakten er veel uit en de lucht was ook een beetje melkig, dus ik voelde me niet overdreven dom.

Inmiddels is iedereen gearriveerd, Adri en Paul halen hun vakantie in nadat Pauls netvlies van z’n ogen afviel vorige maand. Hij is nu vrijwel hersteld, heeft wel een bril maar dat staat ‘m eigenlijk heel goed en hij kan gewoon rijden en vliegen. Ropje en Rinus zijn er net, Rinus heeft z’n vleugel aan Ropje opgeofferd toen die schade had na een slechte landing voor de NK, nu wil hij ook wel ns een wedstrijdje vliegen denk ik. En Egbert en ik dus, Egbert is een van de liefste Nederlandse piloten (tenminste dat denken we allemaal omdat niemand hem kan verstaan, hij is Zeeuw). Zelden iemand meegemaakt die zo een heer is. Voorkomend, hulpvaardig, altijd vriendelijk. En hij heeft een gloednieuwe WillsWing T2 en daar vliegt ie de sterren mee van de hemel. We hebben een paar jaar ongeveer gelijk gescoord maar ik voorzie dattie me nu ruimschoots voorbij gaat vliegen. Prima, als hij me maar ophaalt als ik buiten ben geland, dat is nog wel een probleempje we hebben geen retrievechauffeur. Adri heeft er natuurlijk geen zin in om een week door Frankrijk te crossen als Paul doorgaans gewoon op goal staat, en de Britten organiseren niks. Lokaal is er niemand meer te krijgen dus Egbert en ik hebben allebei een mooi liftbordje in ons harnas. Het zal wel lukken.

St.André alweer

Woensdag
Net heb ik de laatste dozen uitgepakt zodat ik gauw in kan pakken. Zondag verhuisd, nu nog even de sleutel inleveren van de Kazernestraat, en dan met Egbert Paul de Gier Rinus en Ropje naar St.André voor de British Open. Ik heb er wel zin in na al dat geverf en gesjouw. En het is wel een leuk idee dat er een compleet huis met tuin en vleugelophangtakelinstallatie klaar staat als ik terug kom.
Hopelijk wordt het een beetje goed vliegweer, hopelijk maak ik alleen maar goede landingen, hopelijk vind ik elke dag een lift enz.

Donderdag
Net aangekomen na 13en een half uur rijden, tentje opgezet tanden gepoetst en nou nog even bloggen. Het is koud, ik ben vergeten om een trui mee te nemen. Ben eigenlijk wel heel erg veel vergeten, fietsie verlengsnoer batterijen bril petje zonnebrandsmurrie. Nou ja ik heb in ieder geval m’n vleugel harnas en helm en het ziet er naar uit dat het morgen droog is hier. Komt wel goed dus.

Klussen ipv vliegen

Bevangen door de dampen van thinner, lak, ammoniak en peut weet m’n hoofd niet of het enorm pijn moet gaan doen of gewoon van m’n nek af moet zweven. M’n oren ringen van de schuurmachine (aha! Dáárvoor dienen die gehoorbeschermers!). M’n rug protesteert steeds heviger tegen het dag in dag uit tillen bukken boenen. Het ziet er uit als prima vliegweer en ik ben me erg bewust van de wedstrijd in Texas, maar ik sta te verven in plaats van te vliegen. Helemaal normaal ben ik dus niet. Maar mooi dat het wordt! Het blijft iedere keer als ik binnenkom een klein feestje, steeds een stukje meer af en helemaal van mij. Nog zeven nachtjes slapen…

foto's

http://s78.photobucket.com/albums/j116/Hadewych/NK%20St%20Andre/

vliegen of verven?

Afwegingen, dilemma’s, twijfels… ingewikkeld allemaal. Aan de ene kant vind ik St.André gewoon geen geschikte wedstrijdstek, er zijn te weinig landingsmogelijkheden en soms zijn zelfs de grote terreinen gevaarlijk. Aan de andere kant heb ik afgelopen week erg voorzichtig gevlogen, dat kan ik dus, en dan toch een leuke wedstrijd vliegen (maar wel abominabel scoren). Dan hebben we nog m’n huis, waar ik wat tijd in zou moeten steken maar jeetje ik vind wedstrijdvliegen zo verschrikkelijk leuk. Vliegen is al goed, wedstrijdvliegen is helemaal geweldig vanwege de sfeer, de uitdaging, de inspanning en concentratie die het vereist. Maar maar maar als ik op m’n eentje de veertien uur naar St.André moet rijden heb ik er dagen extra voor nodig, en de Britten organiseren ook al geen retrieve. Ik ben dus enorm aan het dubben of ik eind augustus mee zal gaan doen aan de British Open in St.André. Ach nou ja eigenlijk is de beslissing al genomen, ik moet alleen nog iets regelen voor m’n vervoer. Het verven van al die enorme muren in m'n kast-van-een-huis komt later wel.

laatste dag

Ik besloot om de confrontatie maar aan te gaan, maar dat kostte toch teveel. Ik stond dus behoorlijk brak op de berg, en de wind nam snel toe. Wat een lastig dilemma, ik ben lid van de veiligheidscommissie maar ik heb geen benul. Normaal gesproken luister ik naar de overwegingen van Mart en Raymond en probeer daar van te leren. Maar Ropje adviseerde me terecht om vooral te bedenken of ik zelf zou willen vliegen als het geen wedstrijddag was. Vandaag was dat erg twijfelachtig maar dat had natuurlijk ook te maken met m’n gebrek aan slaap. Dus besloot ik om juist vroeg te starten, voordat de wind het onmogelijk zou maken, en eventueel vanuit de lucht nog te melden of het idioot werd. Dat bleek uiteindelijk niks te worden want er werd veel gepraat op de radio zonder dat ik het kon verstaan, dus ik zette ‘m uit.

Het kost me altijd even om helemaal goed in m’n harnas te liggen, lekker de lucht te voelen, compleet te focussen op het vliegen. Dat ging eigenlijk best makkelijk en we soarden eenvoudig tot een meter of honderd boven start. Er zat ook prima termiek, best hard maar niet turbulent, en het ging ook niet hoger dan 2000 meter. Ik zag wel dat er na de eerste tien, vijftien piloten niemand meer de berg af kwam maar waarschijnlijk stond de wind cross ofzo. Na drie kwartier rondhangen mocht ik starten, dus ik vloog de startcirkel in en bekeek waar het eerste keerpunt lag. Niet te bereiken. Een paar kilometer over the back en dat met die belachelijk harde tegenwind, no way. Ik voelde me toch best moe dus dit vond ik wel een geschikt moment om dan maar te landen. Geen wedstrijd meer, helaas, maar het was toch echt een beetje aan het randje om in de lucht te zijn. Pas boven het landingsterrein zag ik dat alle toppers er al stonden, kennelijk was de taak gecancelled. Het landen zelf was geen feest maar ging goed. Even later pletterde Moniek gevaarlijk tegen de grond. Toch weer een goede beslissing dus, om te stoppen met vliegen. Geen punten helaas.

Vanavond prijsuitreiking, morgen naar huis. Misschien wordt het nog leuk, er zijn erg veel mensen die me op allerlei manieren steunen. Troost, afleiding, zorg, helemaal perfect. Maandag weer werken.

Derde taak

Donderdag werd ons de mooiste dag van de week beloofd, maar bij de start zag het er maar matig uit. Strakblauwe lucht, de parapenters kwamen niet erg hoog. Ik startte dus maar eens niet als eerste of tweede, maar toch vroeg. Meteen vond ik een belletje waar ik heel rustig in omhoog draaide, ondertussen andere piloten aantrekkend die me af en toe ook inhaalden op weg naar boven. Op 2800 meter zat de gaggle en daar liet ik me erg door afleiden. Gaggles bij een NK zijn vaak nogal chaotisch, er vliegen een paar piloten mee die weinig ervaring hebben en die dan geen mooie cirkels om elkaar heen draaien. Bovendien zat iedereen op dezelfde hoogte. Ik vloog dus een stukje weg, ging er van uit dat ik het snel wel weer op zou pakken, maar ik verloor veel hoogte en heb dat niet meer terug kunnen pakken. Lager dan 2800 durfde ik niet rechtstreeks naar de Cordeill te steken, als er sink of tegenwind zit dan haal ik het niet en dan wordt het crashen in de kloof. Ik zag wel een wolkje middenboven de kloof met een paar delta’s heel hoog, maar deze dag ging ik het risico niet nemen dat ik dat belletje niet zou kunnen pakken.

Daarna heb ik twee uur langs de ridge gezocht naar een bel die me naar wolkenbasis zou brengen, maar ik kon niets centreren en ik werd steeds moeier. Uiteindelijk zag ik een mooi wolkje boven La Mure, m’n laatste kans. Ik werd echter binnen een seconde met plus acht of negen links omhoog en direct daarna naar rechts beneden gesmakt, nog nooit heb ik zo dicht bij een tumble gezeten. Het was de radicaalste wingover die ik ooit heb gemaakt en ik vond het niet leuk. Met moeite ontsnapt aan dat ding en daarna maar geland op het doelveld, zonder zelfs maar de startcirkel gehaald te hebben. Daar ben ik blijven kijken naar de finish van de twaalf piloten die na twee-en-een-half uur wel doel haalden, altijd een schitterend gezicht. Iedereen had grote moeite met de landing en de gruwelverhalen over bizarre turbulente bellen waren overal. In jaren niet zo slecht gevlogen maar ik heb er geen spijt van.

NK taak twee

Ik ben er altijd van overtuigd dat er tijdens een vlucht geen gedachten emoties problemen zijn maar soms is dat toch een leugen. En van het grienen word ik ook een beetje raar. Dus gisteren voelde ik me sowieso niet normaal, m’n kop m’n lijf voelden raar, ik vloog voortdurend in de buurt van Koos wat toch erg afleidt en de lucht was ook nogal heftig. Kneiters omhoog maar ook keiharde klappen, een paar keer knalde ik met een harde twang van de zijkabels een stuk gewichtloos in m’n harnas. Heel erg vermoeiend. Terwijl het begin zo makkelijk was, bij de start schoot m’n neus omhoog en draaide ik in no time naar wolkenbasis op 3000 meter. Drie kwartier wachten tot de startgate open was, toen met de kopgroep mee naar het eerste keerpunt. Daar draaiden we allemaal min of meer tegelijk om naar het volgende keerpunt, maar dat was tegen de wind in en dan wreekt zich mijn lichte gewicht en oudere vleugel. De toppers schoten vooruit, ik krabbelde, fors sturend want m’n vleugel wil voortdurend naar links, in een omweg (ik durf niet dwars over een onlandbaar gebied heen) naar het keerpunt. Daar weer hoogte gewonnen, terug naar de bel bij Thorame Haute, een half uur keihard werken om op wolkenbasis te komen en toen door naar Allons. Daar kwam ik maar net genoeg over het riggeltje heen om te zien dat er inderdaad een landingsterrein lag, en na drie uur in de lucht was ik zo harstikke moe dat ik er geen werk meer van maakte om omhoog te komen. Ik rotorde naar beneden, was zo bang voor de landing (ik werd echt alle kanten op geslagen) dat ik mezelf hardop toesprak om snelheid te maken en rustig te blijven, en zette ‘m op z’n wielen drie velden verderop dan m’n beoogde landingsterrein neer. Ik stond nog na te hijgen en te bibberen toen Holger ook hard naar beneden knalde, hij viel gewoon twintig meter uit de lucht gelukkig kreeg hij vlak boven de grond weer wat snelheid zodat hij pijnloos op het veld stond. Twee keerpunten, 58 kilometer, achttiende plaats.

Drie dagen gecancelled

Al drie dagen wachten tot de wind gaat liggen. Saai. Hier Rob die eindelijk pas z'n harnas uit de regen gaat halen als het al plenst.

Eerste wedstrijddag

Hoe moet ik dit nou nog uitleggen? Dat het toch echt een gave sport is. Doodmoe, vijf uur op de ophaal zitten wachten we stinken hebben het koud zijn elkaars grappen zat en hebben een paar vieze pizzas op, we weten dat we bij lange na niet bij de top-helft zitten want we hebben er een hoop terug zien komen van het eerste keerpunt en terug op de camping blijkt het scoringsprogramma niet te werken. Die arme Henk Lucardie, die ik als nieuwe scorer hier heen heb gelokt, ziet er doodmoe en ongelukkig uit. Peter Nauta onze topchauffeur (sinds GertJan pleite is) is sjagrijnig want hij heeft sinds negen uur vanochtend alleen maar gereden en starthulp verleend. Busje twee is nog niet eens terug.

Ik startte als tweede of derde, draaide met Koos best leuk omhoog maar zoals altijd: Koos draait zonder problemen door naar wolkenbasis en ik zak weer honderden meters onder de start weg. De termiek was – voor mij althans – behoorlijk heftig af en toe donderde ik vertikaal naar beneden, dus ik was al moe voordat de wedsrijd echt begon. Op een bepaald moment besloot ik dan maar te gaan landen, vanaf dat moment ben ik toch heel langzaam en linksom (draairichting was natuurlijk rechts vandaag) omhoog geschroefd. Iedereen was al lang en breed weg en ik wist wel dat ik eigenlijk door moest werken tot de wolkenbasis maar ik bracht het niet meer op, was al een uur bezig. Het volgende dalletje zakte ik er weer bijna uit, nu was er geen fatsoenlijk landingsveld meer. Toch maar richting een mogelijk weitje, en ja hoor opnieuw pakte ik een 0,1 en tot m’n grote opluchting kwam ik over de riggel heen zodat ik in ieder geval het landingsterrein van Thorame kon halen. Ondertussen waren de batterijen van m’n gps opgegaan dus ik wist niet waar ik heen moest. Met een hoop hoogteverlies zitten eikelen tot ik m’n foretrex uit m’n zijzakje had geplukt, de nieuwe knopjes bestudeerd en net zolang zitten eikelen tot ik een goto had gevonden zodat ik in ieder geval wist welke kant ik ongeveer op moest. Toen weer op zoek naar termiek. Op dat moment zag ik in de verte Koos van het eerste keerpunt aan komen speren. Natuurlijk draaide hij wel omhoog op een plek waar ik niks kon vinden. Met een paar gieren kwam ik toch nog het volgende dal in, maar daar raakte ik in de stress omdat ik maar een mogelijk landingsterrein zag. Daar raak ik dan zo op gefixeerd dat het gewoon trekt. Dus na anderhalf uur vliegen en maar een paar kilometer van de taak rotorde ik snel naar Colmar, waar Rob de Regt al stond en Rob (even zwaaien op final) en Johnnie Baas snel na mij erbij kwamen. En nu dus eindelijk terug, gauw een beetje zweet afspoelen en slapen.

18 juli

Vandaag zetten we een taak naar de Dormillouse uit, de meteo gaf fantastisch weer op met termiek tot vier, vijfduizend meter. Ik was als eerste de berg af, had niet goed gekeken waar de parapenters omhoog gingen en moest dus weer flink ploeteren om omhoog te komen. Hoger dan drieduizend meter lukte me niet en ik realiseerde me tijdens deze vlucht dat ik kennelijk oud begin te worden, want af en toe was ik gewoon soort van bangig. Bizar. Knijpen in m’n bottombar en m’n hart in m’n keel. Heb ik eigenlijk nooit, ik ben bang voor het landen maar niet in de lucht, niet voor turbulentie of heftige termiek. Maar hier is de lucht echt groot, je wordt af en toe heel erg op je kant gegooid en een paar keer lijkt het erop of je over de kop zal slaan. Het helpt natuurlijk niet dat ik de vleugel zo weinig onder controle heb nu die veel te groot voor me is. Afijn, als rechtgeaarde landingsschijterd hield ik het ook voor gezien voor de Cheval Blanc. Ik kon niet hoog genoeg komen om over de rand heen te kunnen zien of er achter de berg geschikte landingsterreinen lagen, en om om te draaien naar het veilige Thorame tegen de wind in, moest ik toch ruim op tijd besluiten dat het tijd werd om op te geven. Zonde. Na vijf kwartier vliegen stond ik in Thorame. Kort daarna landden er vier Fransen, waar ik een lift van kreeg terug naar de camping waar Ad, Jacques en Han inmiddels zijn gearriveerd. Heerlijk, allemaal goede vrienden om me heen. Frankje en Rob zijn al goed voor me, de drie stoute mannetjes erbij maken het compleet. Ik kan van tijd tot tijd bij ze uitsnikken en verder bespreken wij uren, dagenlang, seks, drank en slechte landingen. Zo komt een mens wel over liefdesverdriet heen.

17 juli

Het waaide vandaag iets minder hard, meteen is het ook termischer en dus vlageriger. Terwijl we stonden op te bouwen probeerde een parapenter weg te komen. Als je dat getob ziet ben je toch weer dankbaar dat je gewoon kan deltavliegen jeetje wat ziet dat er naar uit. Sommige van m’n beste vrienden zijn parapenters maar het is toch een afwijking, om aan zo’n kreukelig lapje een berg af te springen. Niet-vliegers beseffen denk ik niet hoe groot en sterk en zwaar de lucht kan zijn, het is een reus die je kan verpletteren als je niet een beetje geinig meespeelt. Onder een delta is dat al erg indrukwekkend, maar zo’n flipflopgeval brrrr. De man viel na een half uur ellende eindelijk de lucht in, knalde hevig pendulezwaaiend net niet tegen de bomen aan en landde gelukkig snel.

Ik was snel daarna klaar en hoewel Harry me ooit – terecht – verboden heeft om als eerste te starten wilde ik nu toch niet meer wachten. Er zat een delta in de lucht, geen idee waar die vandaan kwam, ik had aan de schermvlieger kunnen zien dat het goed omhoog moest gaan en ik ben trouwens ook wel echt over m’n uitzak-fixatie heen. Niet dus. Ik startte en begon er zowaar uit te zakken. Dat zal me toch niet gebeuren zeg! Na lang heen en weer gezoek toch een kneiterbel gevonden, dit was bijna weer tè maar ik hield ‘m vast en uiteindelijk zat ik op 2800 meter (onder Tanno die me dan toch weer snel inhaalt). Bij het steken verloor ik echter alle hoogte razendsnel en bij gebrek aan acceptabele landingsterreinen keerde ik dan maar om. Dat werkt zo vreselijk demotiverend dat ik de prachtige bel van drie kwartier daarvoor nu niet meer echt serieus probeerde te pakken, dus ik zakte er nu echt uit. Nou zit ik om vier uur uitgevlogen en ingepakt op de camping, gek. Zo vroeg, zoveel tijd, dan maar blablaverhalen voor m’n blog schrijven…

St. André-les-Alpes

Nog heter dan gisteren, en het waait nog net iets harder. Tegen de tijd dat ik klaar was om te gaan starten was het zo aan het blazen, dat ik besloot om maar weer in te pakken. Het zag er allemaal niet slecht uit, maar ik voorzag weer drama om m’n vleugel om te draaien, op te pakken en stabiel te krijgen op de gladde helling met de veel te sterke wind. Gisteren heb ik twintig minuten staan eikelen voordat ik eindelijk m’n vleugel zo in m’n handen had dat ik kon gaan rennen. De start zelf gaat dan wel uitstekend, maar ik was al moe voor ik begon op die manier. Dus nu ingepakt, uniek natuurlijk zeker aangezien vrijwel alle anderen wel startten, maar ik kreeg er geen spijt van want de meeste starts zagen er waardeloos uit. Bovendien hoorde ik op de grond dat de ervaringen zaten tussen ‘niet echt leuk’ en ‘doodsbang’. Beetje turbulent dus.

Nu even Rob ophalen en dan inpakken, naar St. André.

Camping municipal St. André-les-Alpes

Terwijl ik totaal shakend van de kou met twee truien aan m’n bevroren handen om een koffiekop hield, volgens mij heeft het gevroren vannacht, liepen andere campinggasten vrijwel bloot rond te scharrelen. Niet normaal. Ik begin nu pas (negen uur) een beetje te stoppen met rillen.

De camping is totaal anders dan Laragne, veel luxer en groter en schoner enzo maar echt helemaal niet zo leuk. Trouwens de camping in Laragne is ook prachtig geworden, daar zijn Hayo en Cornelia mee begonnen natuurlijk maar inmiddels is het echt schitterend. De dieren zijn weg dus er ligt geen stront meer in je servies, kapotte stoelen blijven niet meer staan, de douches hebben nieuwe haakjes en er is zelfs een zwembadje.

St.André is schitterend maar als afscheid uit Laragne kregen we nog even een paar horrorstories mee over het landen hier. Berucht is het hoofdlandingsterrein hier bij de camping aan het meer, waar niet alleen de drie windvaantjes de onhebbelijke gewoonte hebben om alledrie een totaal andere richting op te wijzen, maar ook nog 180 graden om te slaan op het moment dat je net op final zit. Het veld ligt dan ook precies op het punt waar drie valleien bij elkaar komen. En verder is er niks, ja alleen piepkleine hellinkjes waar het ‘se poser très delicate’ is, brrrr. Eerlijk gezegd zie ik daar behoorlijk tegenop, ik wil nou eindelijk eens een jaar zonder botbreuken en grote schade zeg. De Fransen zijn behoorlijk verbaasd dat we een NK, een wedstrijd waar toch niet echt toppiloten aan meedoen, hier hebben georganiseerd. Maar de voorzitter van de wedstrijdcommissie (Koos) houdt meestal geen rekening met de mensen die wat minder getalenteerd zijn dan hij, en hij wil zoveel mogelijk afwisseling, dus werd het St.André. Nou ja we zullen zien.

Alweer dronken o jee

Vroeg de berg op, maar helaas de wind trok toch aan ook al dachten we het voor te zijn. Joost en Rob startten toch, ik pakte weer in met de bedoeling om te wachten tot een uur of vijf, zes, tot het allemaal wat rustiger zou worden. Ach als je lang genoeg wacht bovenop een berg in de brandende zon, dan lijkt die wind gaandeweg toch weer minder te worden ook al verandert er niks. Om drie uur had ik twee starthulpen, ik had er zin in, en op het moment dat ik nog bezig was om m’n vleugel stabiel in m’n handen te krijgen (dus vóórdat ik daadwerkelijk ging starten) besefte ik dat ik al twee meter boven de grond hing. Dan maar door. De lucht was eigenlijk heel rustig, maar er stond zo’n enorme puist wind dat ik absoluut geen meter naar achter durfde want dan zou ik nooit meer terugkomen op het landingsterrein. De rook van de bosbranden honderd kilomter zuidelijk prikte in m’n ogen, de lucht was oranje-grijs van de viezigheid. Nog een stukje met een tiental enorme gieren gevlogen, geweldig, eentje kwam dichter dan vijf meter bij me. Na een uurtje wilde ik wel ns landen want het was een beetje saai zo en bovendien wilde ik graag een goeie landing achter de rug hebben hier op dit beruchte terrein. Alleen, ik kwam niet naar beneden. Waar ik ook vloog wat ik ook probeerde, stallen, slippende bochten, maakte niet uit de vario bleef piepen. Uiteindelijk toch een beetje lager uitgekomen en een prima landing gemaakt. Mooi zo, de eerste vlucht in St.André zit er op.

Laragne

Ik zit op het terras van de camping in Laragne, de temperatuur is heerlijk heet met een behoorlijk windje. Ik ben rozig van m’n half uurtje in de pool en de biertjes na een half uurtje vliegen. Langer hoefde niet, het was nogal heftig weer met harde wind en flinke bellen, en ik wilde erg graag het landingsterrein bij de camping halen dus daar was ik zo op gefocust dat ik niet meer echt ging vliegen. Was maar goed ook want ik kwam nauwelijks tegen de stevige wind in, er zat nog sink ook dus het was niet eens zo’n rare gedachte dat ik het mogelijk niet zou halen.

Toen we gisteren uit Nederland wegreden regende het, de wolken hingen op vijfhonderd meter of lager en het was echt koud. De rit was vermoeiend, met twee auto’s en drie personen dus vooral Frank heeft lange stukken moeten rijden. De radio’s werkten al niet meer als je meer dan een kilometer uit elkaar was, dus moesten we toch steeds per sms afspreken waar we zouden tanken of wisselen. Maar dat werkte dan weer uitstekend dus uiteindelijk was de reis wel te doen, en kon ik proberen om niet al te veel te denken aan hoe het normaal zou zijn geweest.

Morgen gaat het nog harder waaien dus vliegen zit er niet in. Ik denk dat we dan rustig inpakken en naar St.André afzakken, om daar dan hopelijk vanaf maandag te vliegen.