Het is waar, en het omgekeerde is helaas ook waar.
Hanggliding en happiness horen bij elkaar maar bijgevolg levert niet hanggliden
unhappiness op. M’n schouder deed duidelijk meer pijn vanmorgen dan de laatste
weken, ik denk van het gesleur aan de dollies gisteren en het autorijden –
sturen doet pijn. Het leek me geen goed idee om te vliegen, ondanks het advies
van Conrad om ibuprofen en paracetamol bij elkaar te slikken en ondanks de
ideale omstandigheden. Toen ook nog bleek dat Jamie en ik ons vergist hebben in
de data barstten frustratie en teleurstelling uit en een troostende knuffel was
niet eens weldadig omdat ook m’n hele nek vol knopen zit. Nou ja, kop op en
rijden maar – Ratty zit in de taakcommissie en ik heb ‘m bezworen dat er geen
driehoeken gevlogen mogen worden zolang ik chauffeer, ik wil wel enig nut
hebben hier. Het werd een taak van 170 km naar het noordwesten en Conrad was
als eerste weg dus ik zat al vroeg achter het stuur. Rechtstreeks naar Dubbo om
wat campingspullen te kopen zodat ik niet meer hoef te bedelen om een mok en
heet water ’s morgens. Terwijl ik nog tussen de schappen liep kreeg ik Ratty’s
bericht, uitgezakt na 30 km. Dat betekende de rest van de middag met z’n tweeën
op de camping, dus we hebben doktertje gespeeld met m’n schouder en hij denkt
dat het in orde is om morgen te vliegen. Mijn inschatting is dat hij een betere
arts is dan het meisje dat me heel lief maar nog redelijk onervaren heeft
geholpen en bovendien klinkt zijn uitleg plausibel. Plus ik zei dat ik behoefte
heb aan gezaghebbende opdrachten om te gaan vliegen tenzij het echt
onverantwoord is. In ruil voor z’n diagnose en recept heb ik weer ns met m’n
volle zestig kilo over zijn magere ruggetje rondgewandeld, ieder z’n ding tenslotte.
Ondertussen ben ik diep in de memoirs van m’n
lievelingsauteur gedoken en terwijl de Murdoch-krantenkoppen toeteren over
terreur en horror en facebook ontploft met moslimhaat lees ik Rushdie’s verhaal
over de fatwa en zijn kennis van islam. Klein leed (m’n schouder), groot leed
(de aanslagen) en heel erg groot leed (dit nieuwe, haatdragende tijdperk)
terwijl de tropische vogels fluiten en de zon m’n huid streelt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten