Moe

Famara start

Leuk vakantie, maar wel erg vermoeiend. Het werd bijzonder laat en ik had toch wel flink pijn aan m’n vingers, en dan woei het ook nog eens keihard met mist en kou. Allemaal minder denderend voor de motivatie. De taak werd weer gecancelled maar we bouwden allemaal op om nog een beetje te vliegen op Asomada. Ik deed twee vluchtjes, maar bij m’n tweede start was de wind al flink cross en nog steeds ruim boven de 30 km/u dus ik vond het wel mooi geweest. Christian en George hielden er ook kort daarna mee op, en Francoise was behoorlijk ziek dus die had uberhaupt niet opgebouwd. Met z’n vieren togen we naar de start van Famada, waar we hopelijk de laatste dag kunnen vliegen. Schitterend: een bijna loodrechte wand van een paar honderd meter boven een wijdse vlakte richting oceaan, en dat kilometers lang.

Omdat het Francoises laatste avond was ging ik weer met de groep mee eten, maar dat was een vergissing. Pas om negen uur hadden we eten op tafel, en dat in Arricife zodat ik niet vroeg naar het hotel kon teruglopen. Voor mij was het allemaal bijzonder eenvoudig, blokjes kaas en een paar paddestoelen. In Spanje loop ik meestal de vis van m’n gezelschap te subsidieren, een beetje frustrerend in dit dure land. Bovendien kon ik door de herrie absoluut niks volgen van wat er gezegd werd. Wel een goed gesprek met Carlos over sociale zekerheid en de vraag of het onredelijk is dat wij veel belasting betalen voor mensen die niet willen werken. Ik vind dat we een uitstekend leven hebben met fantastische kansen, en mijn leven wordt er alleen maar beter op als anderen ook allemaal tevreden en gelukkig zijn, of ze daar nou vrijwillig of uit luiheid voor kiezen of niet. Mensen die met heel weinig geld genoegen nemen hoeven van mij niet te lijden, alleen maar omdat ik wel werk. Maar volgens Carlos verwennen rijke Spanjaarden hun kinderen zo verschrikkelijk dat ze nooit meer willen of kunnen werken, en dat is dan weer slecht voor de economie. Ik geloof er niks van, ik denk dat een platte inkomensverdeling meer doet voor een florerende economie dan lage belastingen. Afijn, bij de koffie viel ik zowat in slaap en terwijl we wat rond de haven wandelden besloot ik een taxi te nemen. Toevallig kwamen we Pablo en gezelschap tegen, zodat ik mooi met hen terug naar Costa Teguise kon liften en nog net voor twaalf uur in bed lag. Waar ik slecht sliep omdat ik Francoise ga missen, het vanzelfsprekende gezelschap, de precies goeie balans tussen relaxed en kien om te vliegen.